Στιβεν-κινγκ-ομανία

Το «Σκότωσε σαν τον Στίβεν Κινγκ» θυμίζει τη «Χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα» (εκδ. Καστανιώτη, 2007), όπου το βιβλίο ως φετίχ οδηγεί σε παθιασμένες δολοφονίες. Κι εδώ, όπως σε κάθε αστυνομικό που σέβεται τον εαυτό του, ξεκινάμε με δύο φόνους, τον έναν σε απόσταση από τον άλλο, ένα κίνητρο που αχνοφαίνεται πίσω από αυτούς, έξυπνες ανατροπές που εντείνουν την αναγνωστική απόλαυση όσο προχωράμε προς το τέλος και, φυσικά, τους πολλαπλούς υπόπτους και ενόχους που δεν κατεβαίνουν ουρανοκατέβατοι, αλλά προκύπτουν –ξαφνικά;– ως ομαλή κατάληξη των μυθοπλαστικών δεδομένων.

Ομολογουμένως, λοιπόν, η κραταιή πλοκή και η αλληλουχία σασπένς και δράσης μέχρι το τέλος είναι τα θεμέλια ενός αστυνομικού αφηγήματος. Να προσθέσω και την ατμόσφαιρα, τόσο ως εξωτερικό σκηνικό στην Αμερική, το βροχερό Λονδίνο, τον υποβλητικό πύργο στις σκοτσέζικες Εβρίδες κ.λπ., όσο και στην ψυχολογική σκευή του αφηγητή: οι εμμονές και οι σκέψεις του, τα πάθη και η νηφάλια αντιμετώπισή τους, ο έρωτας και η απογοήτευση, αλλά πάνω απ’ όλα οι παραισθήσεις του, που πηγάζουν από τη σύγχυση μεταξύ πραγματικότητας και βιβλιομανίας.

Το θελκτικότερο όμως στοιχείο της μαμαλούκειας κατασκευής είναι το διακειμενικό υπόστρωμα του μυθιστορήματος, που ο συγγραφέας το επεκτείνει με εφαλτήριο ένα σώμα πεζογραφημάτων. Φυσικά εννοώ τον Στίβεν Κινγκ, που έχει αποκτήσει τεράστια φήμη ως βασιλιάς των θρίλερ. Οι ήρωες του ανά χείρας μυθιστορήματος είναι μια παρέα συλλεκτών, από μερικούς πάμπλουτους που κυνηγάνε όποια σπάνια κινγκική έκδοση κυκλοφορεί έως τον φτωχότερο Μπράιαν, που δεν κρύβει κι αυτός στο μέτρο των δυνατοτήτων του το πάθος του.

Ο αφηγητής Ρέι Στέμπινς είναι ένας «υγιής» συλλέκτης, κάπου ανάμεσα στους άλλους τρεις, που δεν παύει να γνωρίζει λεπτομερώς το έργο του Αμερικανού συγγραφέα, να αγοράζει κι αυτός σπάνιες εκδόσεις, να αρχειοθετεί τις πληροφορίες που έχει στο τάμπλετ του και κυρίως να αναζητά –σαν το ιερό δισκοπότηρο των συλλεκτών– μια σπάνια σειρά δεκαέξι μόνο βιβλίων που ονομάζονται «αντίτυπα Σούτερ».

Η μανία για τον Στίβεν Κινγκ διαχέεται σε όλο το έργο, κάνει τις συζητήσεις για τα βιβλία ή τις ταινίες του ενδιαφέρουσες και παρουσιάζει συχνά πυκνά κειμήλια, μοναδικά αντίτυπα, βιβλία με μια μοναδικότητα, τυχερά κινγκικά νούμερα, αυτοκίνητα και άλλα ανάλογα φετίχ. Η στιβεν-κινγκ-ομανία χτίζεται σε άπειρα στιγμιότυπα, από τα έργα που κυκλοφορούν στο στόμα των χαρακτήρων μέχρι την αλληλουχία των γεγονότων, που απηχούν με τη στενή ή την ευρεία έννοια πλοκές από τα κείμενα του Κινγκ. Ετσι, το μυθιστόρημα του Δ. Μαμαλούκα έρχεται ως υπερκείμενο να πατήσει στα κινγκικά υποκείμενα και να φτιάξει μια δική του υπόθεση, που ρουφά σαν μαύρη τρύπα τον αναγνώστη, είτε είναι κι αυτός φανατικός φίλος του Αμερικανού συγγραφέα είτε δεν έχει διαβάσει ούτε μία γραμμή του (τι ιεροσυλία θα έλεγε ο Ελληνας ομότεχνός του!).

Τελικά, η μανία για τον Στίβεν Κινγκ γίνεται αρρώστια, γίνεται ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή που οδηγεί στους φόνους. Μια τέτοια εμμονή γίνεται τρέλα, που δεν αφήνει τον σαλεμένο να ξεφύγει από τα μοτίβα των βιβλίων του βασιλιά των θρίλερ. Ωστόσο, τον αναγνώστη τον περιμένει ακόμα μία έκπληξη, πέρα και πάνω από το μυθοπλαστικό δίδαγμα των συνεπειών της κινγκ-ομανίας, δίδαγμα που δεν παύει να ενέχει ειρωνικές αποχρώσεις: πίσω από όλα αυτά κρύβεται ο Μεγάλος, ένας πιο σατανικός και ιδιοφυής απ’ όλους, που καθοδηγεί τη δράση, ελέγχει ποιος καπηλεύεται το έργο του Κινγκ και ποιος ιδιοτελώς το πλησιάζει, ώστε να αξίζει να τιμωρηθεί.