Καλοκαίρι, πρωί

Δώδεκα συγγραφείς γράφουν ένα πρωτότυπο καλοκαιρινό διήγημα. Διηγηματογράφοι και μυθιστοριογράφοι θέτουν στο κέντρο της μυθοπλασίας τους μια θερινή εμπειρία στο εδώ και τώρα. Εκ των πραγμάτων, η ιστορία τους καθορίζεται, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, από τη ρευστή και δυσοίωνη πραγματικότητα (πανδημία, πόλεμος Ουκρανίας, παγκόσμια αστάθεια κτλ).

Δώδεκα ιστορίες, που θα μας συντροφεύσουν ώς τον Σεπτέμβριο, κουρδισμένες σε διαφορετική, όπως ήταν αναμενόμενο, τονικότητα: νοσταλγική, ειρωνική, δύσθυμη, πολιτική, ενδοσκοπική, ανατρεπτική, παρηγορητική.

Το Ανοιχτό Βιβλίο, κι αυτό το καλοκαίρι, εκτός από αναγνωστική πυξίδα σάς προσφέρει και αναγνωστική απόλαυση―μια παράδοση που άρχισε από συστάσεως της «Εφ.Συν.», από συστάσεως αυτών των σελίδων.

Μετά τον Αλέξη Πανσέληνο συνεχίζει ο Ιάκωβος Ανυφαντάκης.

Eίχαν ακούσει πολλές φορές γι’ αυτό το νησί κι ας μην ήξεραν πού είναι. Το είχαν φανταστεί, κάθε ένας μόνος του και μετά μαζί, το είχαν ντύσει στο μυαλό τους με δέντρα, δάση, ίσως και δράκους. Δεν είχαν σκεφτεί ποτέ ότι θα έρθουν. Το έλεγαν, αλλά ήταν όπως λέμε ότι θα κερδίσουμε το λαχείο, θα γίνουμε πρωθυπουργοί, θα αναλάβουμε προπονητές της αγαπημένης μας ομάδας. Το έλεγαν με την ελαφρότητα και τη ζεστασιά μιας σκέψης που είναι σαν ένα μικρό πάρκο ανάμεσα σε αμέτρητες σειρές από πολυκατοικίες.

Και μετά προσγειώθηκαν στο νησί. Πάτησαν τα πόδια τους στον διάδρομο προσγείωσης- πρώτα αυτός, μετά αυτή. Εμοιαζε σαν όνειρο, τόσο απίθανο όσο ένα όνειρο ή ένας εφιάλτης που βρίσκεσαι στη μέση ενός πολέμου, μιας δολοφονίας, μιας δολοπλοκίας και δεν έχεις κανέναν τρόπο να γλιτώσεις, γι’ αυτό περιμένεις να ξυπνήσεις. Και περίμεναν και οι δυο στον διάδρομο προσγείωσης, αλλά κανένας δεν τους ξύπνησε, η αεροσυνοδός τούς φώναξε να τελειώνουν και έτρεξαν ένοχα να μπουν στο λεωφορειάκι.

Η θάλασσα ήταν στα αριστερά. Το βουνό δεξιά. Η λεωφόρος στη μέση. Το δωμάτιο που έκλεισαν τελευταία στιγμή, ανάμεσα στη λεωφόρο και το βουνό. Η ταβέρνα που βρήκαν, ανάμεσα στη θάλασσα και τη λεωφόρο. Μπροστά στη θάλασσα. Είχαν σκεφτεί τόσο λίγο ότι θα μπορούσαν να βρεθούν στο νησί που δεν πρόλαβαν να σκεφτούν τι να κάνουν. Αυτά τούς ήταν αρκετά. Πολύ περισσότερα από αρκετά. Θα μπορούσαν να περνάνε όλη την ημέρα στο δωμάτιο. Αυτός κοιτώντας τη να προσπαθεί να κάνει φούσκες με τσίχλα κανέλα -αποτυχημένα- ή αυτή να τον βοηθάει με το πρόβλημα που είχε στην άρθρωση του αριστερού ώμου - με κάποια επιτυχία.

Περνούσαν τις μέρες τους στη θάλασσα. Δεν έκαναν κάτι συγκεκριμένο εκεί. Εντάξει, κολυμπούσαν. Και έτρωγαν, έπιναν καφέ. Αλλά πέρα από αυτό, δεν έπαιζαν ρακέτες, τάβλι, σκάκι, χαρτιά, δεν έκαναν θαλάσσια σπορ, δεν διάβαζαν βιβλία ούτε έλυναν σταυρόλεξα, δεν άγγιζαν στιγμή το κινητό, δεν τραβούσαν φωτογραφίες και δεν σχολίαζαν τους διπλανούς τους. Καθόντουσαν δίπλα-δίπλα, παρατηρούσαν τη θάλασσα σαν να περίμεναν να βγει ένα μυθικό τέρας από μέσα και δεν απογοητευόντουσαν ποτέ όταν το βράδυ γυρνούσαν πίσω χωρίς να έχουν δει τίποτα τέτοιο. Μάλλον αυτό το τίποτα ήταν αυτό που είχαν ανάγκη να δουν.

Στο δωμάτιο τους βασάνιζε ένας βόμβος από το πουθενά. Είχαν βγει στο μπαλκόνι και έψαχναν να τον βρουν, ήταν πάνω, ήταν κάτω, ήταν ο κλιματισμός ή ήταν το ίδιο το κτίριο; Το μόνο που ήξεραν, εξήντα μέρες τώρα, ήταν ότι ο βόμβος αυτός έσβηνε κάθε βράδυ στη μία και τέταρτο, ακριβώς την ώρα που είχαν κάνει έρωτα δεύτερη ή τρίτη φορά και τότε, ξεψυχισμένοι αλλά γαλήνιοι στο κρεβάτι, επιτέλους λίγο ήρεμοι γιατί είχαν ικανοποιήσει ελαφρά την πείνα που είχε ο ένας για τον άλλον και κάπως διστακτικοί να συνεχίσουν για τέταρτη -φοβισμένοι για τις αντοχές του σώματός τους τόσο κοντά στα πενήντα αλλά και για τους γείτονες που τους έβλεπαν τόσο σοβαρούς και μετά τους ενοχλούσαν με τους σομιέδες κάθε βράδυ- τότε άρχιζαν να μιλάνε ψιθυριστά, πολύ ψιθυριστά, ώς το πρωί.

Δεν συζητούσαν κάτι συγκεκριμένο: τα φαγητά που έτρωγαν παιδιά, αν πίστευαν στους εξωγήινους, μια τρίχρωμη γάτα που συνάντησαν το μεσημέρι. Μίλαγαν και μετά κοιμόταν εκείνη. Εκείνος συνέχιζε να μιλάει. Μετά το καταλάβαινε. Τη φιλούσε για καληνύχτα. Την ξυπνούσε κατά λάθος. Επαιρνε ο ένας τον άλλον μια σφιχτή αγκαλιά. Ηταν κοντά στο ξημέρωμα πια και κοιμόντουσαν.

Τα παντζούρια είχαν μια κακοτεχνία. Μια γραμμή ήλιου έμπαινε στις δέκα παρά, ξυπνούσε πρώτα αυτόν στη δεξιά πλευρά, κατέβαινε, ξυπνούσε εκείνη στην αριστερή, έφτανε ώς τα πόδια τους και χανόταν. Εκείνη τη λίγη ώρα, που εκείνος ήταν ξύπνιος και εκείνη κοιμόταν, έριχνε μια ματιά στο κινητό του. Τον καιρό της ημέρας, το χαρτοφυλάκιό του από κρυπτονομίσματα και μετά, αφού ξανακοίταζε ότι εκείνη κοιμόταν, ένα γρήγορο πέρασμα στις ειδήσεις από την Ουκρανία και στο mail του ότι κανείς από την οικογένειά του ή την οικογένειά της δεν πίστευε ότι είχαν επιζήσει από τον βομβαρδισμό. Αφού κοιτούσε μόνο και δεν έστελνε ποτέ μήνυμα σε κανέναν, εκείνη συνέχιζε να κάνει ότι κοιμάται το ίδιο πειστικά.

*Τελευταίο βιβλίο του Ι. Ανυφαντάκη είναι το μυθιστόρημα «Κάποιοι άλλοι» (Πατάκης, 2019)