Στο νέο του βιβλίο, Ο καρπός της ασθενείας μου. Δοκίμιο με σάρκα και οστά, ο Νικήτας Σινιόσογλου προεκτείνει με επιτυχία τη δική του διακριτή διαδρομή ανάμεσα σε δοκίμιο, μυθοπλασία, περιπλάνηση στον αστικό χώρο και στον χώρο των ιδεών. Βασικές μονάδες αναφοράς εδώ είναι το σώμα, ο εαυτός, ο έρωτας και βασική περιοχή εστίασης εκείνη η άγνωστη επικράτεια που δημιουργείται μέσα από τις διαθλάσεις, τις παραισθήσεις, την αινιγματικότητα τελικά με την οποία επενδύονται πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις. Μοναδική δυνατότητα διαδρομής και επομένως ίσως μιας κάποιας θεραπείας είναι η αναγνώριση των ορίων: Φαίνεται πως είναι αδύνατον να γνωρίσουμε τελεσίδικα έναν άνθρωπο, ας πούμε τον εαυτό μας, ή τους γονείς μας, κι αυτή είναι η αρχή της μοναξιάς μας όλης κι ο λόγος της περιπλάνησης, γράφει ο Σινιόσογλου.
Σημείο εκκίνησης η κόπωση. Διακριτό νήμα της περιπλάνησης η αναζήτηση της θεραπείας. Βασικοί οδηγοί ο Πλούταρχος, ο Μάρκος Αυρήλιος, ο Σενέκας, ο Μοντέν, ο Σοπενάουερ, ο Νίτσε, ο Καρακό. Οι σύντομες θεματικές ενότητες του Σινιόσογλου αποκτούν την αιχμή τους μέσα από τη συνεχή προσπάθεια να δοθεί ο κατάλληλος προσανατολισμός στη διάθεση και στη σκέψη.
Ο αφηγητής δηλώνει το πρόσημο και το περιεχόμενο της διάθεσής του, επιχειρεί να διατηρήσει μια απόσταση από τον εαυτό του, χρησιμοποιεί το α΄ πληθυντικό πρόσωπο αλλά και τη στίξη (πόσο καλά λειτουργεί κάθε φορά το !), παγιδεύει, χωρίς να στερεί την ελευθερία κίνησης (πώς θα μπορούσε να την παρατηρήσει άλλωστε;) σε αυτή την αίσθηση ασθενείας που ορίζει τελικά το κοινό σώμα εαυτού και κόσμου. Σε αυτό το σώμα, τη συνύπαρξη με σάρκα και οστά, είναι που ο αφηγητής εφαρμόζει διαδοχικά και επίμονα ιδέες, θεωρίες, ρήσεις, προσωπικές παρατηρήσεις, μέχρι να καταλήξει σε ένα νέο σύνολο επικαιροποιημένων διατυπώσεων, ένα νέο μέτρο για την εύλογη διαφορά ανάμεσα στα δεδομένα αυτού του κόσμου και τις ιδεατές πραγματικότητες που συνεχίζουν να βρίσκονται σε κυκλοφορία.
Ισως η καλύτερη έκφραση αυτού του μέτρου, αυτή της διαφοράς, με αφηγηματικούς όρους, είναι η ειρωνεία. Η αφήγηση του Σινιόσογλου μοιάζει να δομείται διαρκώς γύρω από δύο διακριτά επίπεδα διάθεσης, μια ανέφικτη διάθεση και μια λειτουργική, που, χωρίς ψευδαισθήσεις, επιτρέπει εκείνες τις ελάχιστες κινήσεις και στάσεις ώστε να μπορεί να χαρακτηριστεί μια ύπαρξη βιώσιμη. Το ισοδύναμο αυτής της ειρωνείας (διαφοράς) με χωρικούς όρους αποδίδεται μέσα στο κείμενο με πολλαπλές σημασιοδοτήσεις: εξορία, εκτοπισμός, ανεστιότητα, ουτοπία καθώς και τα αντίστοιχα διανύσματα προσαρμογής, όπως για παράδειγμα: Εξορία στ’ αλήθεια δεν υπάρχει! Η ψυχή σου είναι μια γεννήτρια φτιαγμένη να κάνει τον κόσμο οικείο. Κατά τον ίδιο τρόπο, ακόμα και η απώλεια γίνεται οργανικό τμήμα της κατάφασης των πραγμάτων: Ο άνθρωπος δεν κάνει τίποτα άλλο απ’ το να αλλάζει, κι ενίοτε να βαφτίζει αλλαγή τις απώλειές του.
Η μετατόπιση προς την πεζογραφία, στο συγκεκριμένο δοκίμιο, γίνεται μέσα από αυτό το παράδοξο αφηγηματικό νήμα που είναι η Ζ. Αινιγματική ούτως ή άλλως, βρίσκεται στο επίκεντρο μιας σειράς στιγμιοτύπων και επεισοδίων μέσα από τα οποία ο αφηγητής επιχειρεί να συλλάβει εσωτερικές και εξωτερικές διαδρομές, γωνίες κλίσης αλλά και σημεία με άγνωστες και απρόβλεπτες συνέπειες και συνεπαγωγές σε αυτό το πλέγμα που ονομάζεται ερωτική σχέση. Μεθοδολογικά, ο Σινιόσογλου προσαρμόζει συνειδητά το είδος της γραφής του στα υλικά και στους σταθμούς μιας διακριτής γενεαλογίας σωματικής γραφής και αναμέτρησης με την ασθένεια του εαυτού και των πραγμάτων. Παρέχει και άλλοτε υπενθυμίζει τους όρους που έχουν χρησιμοποιηθεί καθώς και τις βασικές προδιαγραφές, παραθέτω εδώ τους όρους αποπειρογραφία ή νοσοβιογραφία, ως ενδεικτικές περιγραφές του σχεδιάσματος που είναι ο Καρπός της ασθενείας μου.
Κάποιες ακόμα διαμήκεις παρατηρήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν για το εγχείρημα του Σινιόσογλου είναι αφενός η σχέση ανάμεσα στις οπτικές διορθώσεις του κόσμου μέσα από τη σκέψη και την παρατήρηση και την αυτοδιόρθρωση από την άλλη. Και επίσης, οι οργανικές μεταφορές, διάσπαρτες μέσα στο κείμενο, που επιτρέπουν την κατανόηση όχι μόνο της ψυχικής αλλά και της βιολογικής διάστασης της κατάστασης ασθενείας. Ως προς την πλοκή, που εκ των πραγμάτων είναι έκκεντρη, βασικό μοτίβο περιπλοκής και επίλυσης είναι η διακριτή διαδικασία σύγκλισης και επίμονης εξέτασης καταστάσεων, λέξεων, εννοιών, ιδεών, προσώπων και πραγμάτων, οδηγημένη στο έσχατο σημείο της κάθε φορά, με τον χαρακτήρα μιας επαναλαμβανόμενης διαπίστωσης ενός αναπόδραστου, κάθε φορά, και αγεφύρωτου κενού.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας