Αντισημιτισμός, ρατσισμός και γενοκτονία

Το συγκεκριμένο άρθρο δεν είναι ένα άρθρο πολεμικής. Δεν έχει ως πρόθεση να καταγγείλει ούτε να καταδικάσει. Είναι πιο πολύ ένας προβληματισμός σε σχέση με τον δημόσιο διάλογο, τους όρους με τους οποίους αυτός γίνεται, τους όρους που χρησιμοποιούνται.

Η χρήση του αντισημιτισμού ως απόλυτου στίγματος έχει ενταθεί κατά πολύ τους τελευταίους μήνες. Από την αρχή των σφαγών στη Γάζα οποιαδήποτε αντίδραση, οποιαδήποτε επιχειρηματολογία, οποιαδήποτε εκδήλωση υπέρ της Παλαιστίνης λίγο-πολύ περιγράφεται ως αντισημιτισμός. Ταυτόχρονα, μέσα στους δεδομένους όρους με τους οποίους δομείται ο δημόσιος λόγος, η αντίδραση στο Ισραήλ και τις πολιτικές του παίρνει κάποιες φορές χαρακτηριστικά που περιλαμβάνουν το σύνολο των Εβραίων, νεκρανασταίνοντας έναν τύπο ρητορικής που ανήκει σε άλλες εποχές και άλλες κοινότητες, υιοθετώντας όρους που πιο πολύ εντάσσονται στον καθαρό ρατσισμό παρά στο αίτημα για δικαιοσύνη. Προσπαθώ συχνά να συγκρατούμαι, να προσπαθώ να διαχωρίσω όσους όντως περιγράφουν μια έκφανση του ρατσισμού που γίνεται πιο έντονος σε μια συγκεκριμένη συγκυρία από αυτούς που εργαλειοποιούν χυδαία τον αντισημιτισμό για να δικαιολογήσουν κάθε κίνηση του Ισραήλ, κάθε νέα σφαγή του IDF, κάθε νέα ονείρωξη του Νετανιάχου και της ακροδεξιάς παρέας του. Και για να είμαι ειλικρινής δεν τα καταφέρνω συχνά. Ακριβώς γιατί η αίσθησή μου είναι πως η κουβέντα γίνεται σε λάθος βάση.

Η κουβέντα για τον αντισημιτισμό στη δεδομένη συγκυρία μοιάζει με μια εσπευσμένη προσπάθεια για damage control μιας γενοκτονίας. Και μάλιστα την ώρα που αυτή συντελείται. Οταν το ίδιο το γεγονός της γενοκτονίας, οι θάνατοι καθαυτοί, η πείνα ως μέσο εκκαθάρισης πληθυσμών, οι συστηματικοί βομβαρδισμοί νοσοκομείων και σχολείων και τόσα ακόμα γίνονται απλώς μια υποσημείωση στην επιχειρηματολογία σου, δεν μπορείς να επικαλείσαι τον ανθρωπισμό. Και το επιχείρημα εδώ μπορεί να είναι μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος. Στην ολότητά του. Οπως απέναντι σε κάθε μορφή ρατσισμού.

Γιατί, αν είμαστε απέναντι στον αντισημιτισμό, είναι επειδή βρισκόμαστε απέναντι σε κάθε μορφή ρατσισμού, σε κάθε μορφή διαχωρισμού των ανθρώπων με βάση τη φυλή, την εθνικότητα, τη θρησκεία, τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Ενάντια σε κάθε λογική που χωρίζει τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους. Τα γεγονότα στη συγκεκριμένη συγκυρία είναι συντριπτικά. Ενας λόγος που χρησιμοποιεί τους νεκρούς ως στατιστικό στοιχείο ή αναγκαίο κακό από μια αντίδραση που ο ίδιος κρίνει ως δίκαιη δεν μπορεί να επικαλείται τον ανθρωπισμό. Ενας λόγος που δεν διακρίνει το γεγονός πως οι Παλαιστίνιοι όχι μόνο πεθαίνουν κατά χιλιάδες αλλά ταυτόχρονα απανθρωποποιούνται, χάνουν απόλυτα κάθε ανθρώπινη υπόσταση στον λόγο των εχθρών τους, γίνονται ανάξιοι για ζωή, μια αναλώσιμη ράτσα, δεν μπορεί να κάνει ηθικές υποδείξεις σε σχέση με τον ρατσισμό. Και, τελικά, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι απέναντι στην ιστορική συνθήκη στην οποία ζούμε κάθε κουβέντα για τον ρατσισμό που δεν συμπεριλαμβάνει την ισλαμοφοβία είναι προβληματική. Γιατί η ισλαμοφοβία είναι η κυρίαρχη μορφή ρατσισμού σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Και ταυτόχρονα ο βασικός καταλύτης που διαμορφώνει την άνοδο και την παγίωση της Ακροδεξιάς, που γεννά πογκρόμ όπως αυτά που είδαμε στο Ηνωμένο Βασίλειο ή στην Ιρλανδία πρόσφατα και που δημιουργεί εκατόμβες νεκρών στις θάλασσες της Μεσογείου ως επίσημη κρατική και ευρωπαϊκή πολιτική.

Ο αντιρατσισμός οφείλει να έχει μνήμη, αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο ανάκληση αναμνήσεων (όσο συντριπτικές και αν είναι αυτές). Πρέπει να είναι ριζωμένος και στη σύγχρονη πραγματικότητα. Αλλιώς, γίνεται μια επιλεκτική στάση. Και ο επιλεκτικός αντιρατσισμός στην πραγματικότητα γίνεται μια συνθήκη εξαίρεσης. Μια κατάφαση υπέρ της σφαγής αυτών που δεν συμπεριλαμβάνει. Ο επιλεκτικός αντιρατσισμός έχει ρατσιστική βάση. Και στέκει τελικά ενάντια σε οποιαδήποτε ανθρώπινη αφήγηση για τον άνθρωπο. Ενάντια σε κάθε μορφής ρατσισμό, λοιπόν, και υπέρ της Παλαιστίνης.