Ποδοπατώντας την Ακρόπολη

Τα παπούτσια Adidas κυριάρχησαν πάνω στον νυχτερινό αττικό ουρανό την προηγούμενη εβδομάδα δημιουργώντας έναν εφιάλτη ταιριαστό στην οικιακή αποκτήνωση των αντικειμένων μας. Ενα ιπτάμενο παπούτσι που επιβάλλει την εικόνα του απέναντι σε όλους όσοι μπορούν να κοιτάξουν, ένα λόγκο μεγάλο σαν τοπόσημο μιας πόλης που έχει χάσει κάθε έννοια ταυτότητας και χαρακτήρα μέσα στην παγκοσμιοποιημένη τουριστική οικονομία της, μια κωδικοποιημένη φράση «feel fast» να μετατρέπει ολόκληρο τον ουρανό της πόλης –μαζί με τα ελάχιστα αστέρια που καταφέρνουν να επιβιώσουν του φωτός της– σε μια δυνητική ρεκλάμα. Ολα μέσα από drones και την υψηλή τεχνολογία της ασημαντότητας. Ολα στοιβαγμένα πάνω στην Ακρόπολη σαν μπάζα δίπλα σε έναν κάδο απορριμμάτων, με το παπούτσι να την ποδοπατά σαν λίγο πριν από το άλμα του προς την αιωνιότητα της καφρίλας.

Και η διαφορά που έχει ο εφιάλτης της πραγματικότητάς μας –ο οποίος έχει ήδη ξεκινήσει– από τον εφιάλτη της αφηγηματικής δυστοπίας είναι το γεγονός πως στα βιβλία και στις ταινίες ο εφιάλτης συμπεριφέρεται ως τέτοιος. Τρομάζει, απειλεί, καταπιέζει ανοιχτά. Στη δική μας πραγματικότητα είναι μαλακός, διαφημίζει, αστειεύεται. Δημιουργώντας έναν βόθρο νοήματος που μας καλύπτει σαν νυχτερινή κουβέρτα.

Εχει ενδιαφέρον το γεγονός πως το υπουργείο Πολιτισμού (απ’ όσο κατάλαβα δηλαδή) δεν ευθύνεται για το συγκεκριμένο χάλι. Οπως παρατήρησαν πολλοί, το γεγονός πως όλοι υποθέσαμε πως ευθύνεται περιγράφει τον βαθμό κανονικοποίησης της αγριότητας. Εχει όμως περισσότερο ενδιαφέρον το ερώτημα που προκύπτει. Από τη στιγμή που ο ουρανός δεν ανήκει στους πολίτες του (δεν νομίζω κάποιος να ζήτησε να δει κάτι τέτοιο), ούτε στην κυβέρνηση ή στο κράτος του, σε ποιόν ανήκει; Νομίζω εκεί που ανήκει και η πόλη. Στους δυνητικούς ενοικιαστές της. Σε όσους ταυτίζονται με το νόημα των drones, του αirbnb και των λοιπών τεχνολογιών που μετατρέπουν την πραγματικότητά μας σε εφαρμογή. Διαχειρίσιμη, κοστολογημένη και έτοιμη προς κατανάλωση.

Πιστεύω πως το γεγονός στο οπτικό του αποτέλεσμα συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο και συμβολοποιεί απόλυτα τη συνθήκη στην οποία βρισκόμαστε. Πολύ καλύτερα από ένα σύμβολο όπως η ελληνική σημαία ή ένα μυθιστόρημα πεντακοσίων σελίδων. Είναι αυτή η συντριπτική συνύπαρξη δύο μεγεθών. Από τη μία η ύπαρξη του αιώνιου, ενός μεγέθους που μπορεί να είναι ταυτόχρονα κλασικό και ερμηνεύσιμο στην οικουμενικότητά του, αλλά παραμένει κλειστό στα νοήματα, στην πολυπλοκότητα των σκέψεων που ξεκινούν από αυτό, στην πραγματική του σημασία για την ανθρώπινη κατάσταση. Και από την άλλη, η γιγάντωση της ασημαντότητας. Ενα αντικείμενο κοινόχρηστο, καθημερινό και έτοιμο να φθαρθεί πριν καν φορεθεί. Η ασημαντότητα στη διαστημική εκδοχή της. Η κυριολεξία μιας εξύψωσης με διαστημικά μέσα. Οχι κάποιας αξίας, όχι κάποιας ουσίας, αλλά του απόλυτου κυνισμού της απουσίας αξιών και της απουσίας νοημάτων. Ενα ιπτάμενο παπούτσι ως ερμηνευτικό εργαλείο της εποχής και του πολιτισμού που κατοικούμε, όταν το τίποτα όχι μόνο έχει τη μαγική δύναμη να υπερίπταται αλλά και να ποδοπατά ό,τι κάποτε είχε νόημα και ουσία.

Από τη μία η Ακρόπολη να συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο την πολυπλοκότητα της ταυτότητάς μας, αυτό το παρελθόν που δεν είναι δικό μας παρελθόν αλλά μαζί κάτι κουβαλάει από αυτό, αυτή την καταγωγή που δεν είναι καταγωγή αλλά ένας άπιαστος πνευματικός στόχος που δεν αποδεικνύει αλλά αγωνιά. Μαζί με όλη τη νεοελληνική λαθραία ανάγνωση του παρελθόντος, της ταυτότητας και των συμβόλων. Και από την άλλη, η διαφήμιση να συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο την απλότητα των καταναλωτικών μας επιθυμιών, την επιθυμία μας να συμμετέχουμε εντός του Logo σε μια συνθήκη που μας περιγράφει ως παγκόσμιους, ομοιογενείς και μέσα στη μόδα.

Η συνύπαρξη αυτή είναι η σύγχρονή μας σχιζοφρένεια.

Γιατί αυτό το πάτημα δεν είναι ένα βάδισμα απαλό. Είναι ποδοπάτημα. Μια άγρια χειρονομία απόλυτης κατάφασης, μια εντολή. Οχι ένα διαφημιστικό τέχνασμα, αλλά μια οικονομική εντολή. Ομοια με αυτές που ξεριζώνουν καθημερινά κάθε ίχνος ουσίας και αυθεντικότητας που έχουν παραμείνει κάτω από τον (όχι και τόσο) έναστρο αττικό ουρανό.