Glory days

Glory days
Well, they’ll pass you by, glory days
In the wink of a young girl’s eye, glory days
Bruce Springsteen

Ο χρόνος περνάει διαφορετικά. Εχει σημασία ο τόπος που βρίσκεσαι. Κάποιος μεγαλώνει με διαφορετικό τρόπο άμα συνεχίζει να βρίσκεται στο μέρος στο οποίο μεγάλωσε και διαφορετικά άμα βρίσκεται οπουδήποτε αλλού. Το νιώθεις αυτό όταν επιστρέφεις. Στην πόλη ή στη γειτονιά που μεγάλωσες. Τότε ο χρόνος σε βρίσκει συμπαγής. Ενα τεμάχιο ενιαίο. Σου δίνει όλα αυτά που είχες αφήσει πίσω σαν να σ’ τα επιστρέφει. Τότε συνειδητοποιείς απότομα. Αν όμως συνεχίζεις να βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο, ο χρόνος φαινομενικά γίνεται πιο αργός. Δεν καραδοκεί επιβάλλοντάς σου βίαιες συνειδητοποιήσεις. Περνάει για σένα όπως περνάει και για τους γύρω. Μέσα από αυτούς, πάνω από αυτούς. Κάπως γερνάτε όλοι μαζί. Και αυτό κάποιες φορές μοιάζει παρήγορο.

Βέβαια και εδώ υπάρχουν αυτές οι βίαιες αναταράξεις. Οι συνειδητοποιήσεις του χρόνου σου. Σε μια ξαφνική συνάντηση στον δρόμο, στο άκουσμα των νέων για κάποιο γνωστό που μάλλον είχες ξεχάσει πως υπάρχει. Κυρίως με τους συμμαθητές. Η υποχρεωτική συνύπαρξη μαζί τους έληξε με την αποφοίτηση. Και όμως οι τόσες ώρες, οι τόσες μέρες σε κάνουν να τους θυμάσαι. Ακόμα και αυτούς που δεν είχατε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα. Οι συμμαθητές σκορπίζουν στα πιο απίθανα μέρη. Σαν την καλοκαιρινή άμμο που βρίσκει τη θέση της να κρυφτεί στα ρούχα και στις αποσκευές. Κάπως έτσι κουβαλάς και εσύ την ανάμνησή τους. Σχεδόν ασυνείδητα και σχεδόν λαθραία. Και είναι περίεργο, αλλά οι ρόλοι που είχαν δοθεί τότε, είναι ρόλοι που όλοι αυτοί κουβαλούν ακόμη. Η όμορφη του σχολείου, το αλάνι, ο περιθωριακός, το «φυτό» κτλ. Ολα τα στερεότυπα επιβιώνουν στέρεα. Ανεξάρτητα από την τύχη του καθενός.

Οταν λοιπόν συναντάς κάποιον από εκείνα τα χρόνια, η τώρα συνθήκη του σου προκαλεί έκπληξη. Οχι γιατί δεν το περίμενες. Αλλά γιατί συνειδητοποιείς τον χρόνο που έχει περάσει. Και μάλιστα συμπυκνωμένο. Ο πρόεδρος του δεκαπενταμελούς παραμένει ντελιβεράς κοντά στα 40. Κάποιοι λένε πως το μηχανάκι που έχει είναι το ίδιο που είχε και τότε. Μάλλον μύθος. Αλλά και τότε ήταν ένα μυθικό εργαλείο. Αυτό που τον χώριζε από όλους εμάς και τον έκανε μια ενσαρκωμένη συλλογική επιθυμία. Η κοπέλα του τότε, η πιο ωραία που υπήρξε ποτέ, τελικά παντρεύτηκε έναν φίλο του μόλις τελείωσε το σχολείο. Δεν θα τη γνώριζες αν την έβλεπες σήμερα. Εχει κάνει πολλά παιδιά (κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόσα), έχει πάρει κιλά, έχει γεράσει απότομα. Το μόνο σταθερό είναι πως καπνίζει και τώρα σαν να μην υπάρχει αύριο όπως τότε στις τουαλέτες. Το «φυτό» άνοιξε μια δική του εταιρεία και για λίγο είχε αυτό το εκδικητικό ύφος απέναντι σε έναν κόσμο που του φέρθηκε άδικα και πιεστικά. Στη συνέχεια έχασε αυτό το ύφος, μαζί με την εταιρεία, η οποία χρώσταγε στις τράπεζες.

Κάποιοι από αυτούς έχουν μεταναστεύσει. Κάποιοι έχουν φύγει για ακόμα πιο μακριά. Και κάποιοι έχουν μείνει ίδιοι. Ακριβώς όμοιοι. Δεκατριών χρόνων εικοσιπέντε χρόνια μετά κουβαλώντας ένα μπόι που ακόμη δεν έχει πετάξει και ένα χνούδι που δεν έχει ακόμη γίνει τριχοφυΐα. Είναι ο δικός σου χρόνος αυτός που τους ορίζει. Ποτέ η πραγματικότητα.

Και ύστερα υπάρχεις εσύ. Εσύ που δεν θυμάσαι καλά καλά πώς έφτασες ώς εδώ. Και όλοι οι εαυτοί σου που ήρθαν και πέρασαν. Τόσοι πολλοί. Τόσοι ώστε να γεμίσουν την παλιά σχολική αίθουσα. Τι λέω; Το σχολείο ολόκληρο. Και ύστερα, ενώ κάθεσαι στο γραφείο σου και γράφεις αυτό το άρθρο, μια φωνή να έρχεται πίσω από την πλάτη σου:

–Τσαλαπάτη! Σήκω να πεις το μάθημα!