Κάθονταν και οι δύο στο κρεβάτι, ντυμένοι με ελάχιστα, τόσο λίγα που λιγότερο έκρυβαν και περισσότερο υπογράμμιζαν τη γυμνότητά τους. Αυτός κάπνιζε, αυτή είχε τα πόδια της στον τοίχο ανάποδα να προσπαθεί να αμφισβητήσει τη γεωμετρία του κόσμου, το νόημα της βαρύτητας. Γλυκά εξαντλημένοι, χαμένοι σε σκέψεις πολύ προσωπικές, ο καθένας στις δικές του, αλλά με έναν τρόπο κοινές σκέψεις. Αυτός σκεφτόταν και μαζί χάζευε τα πόδια της. Και ίσως, σκεφτόταν, ίσως αυτό είναι. Ισως αυτή είναι η στιγμή που νιώθει χαρούμενος και τη στιγμή αυτή πρέπει να τη διεκδικήσει. Στην επανάληψή της, στην παγίωσή της μέχρι την εξάντληση. Ισως αυτή η συνθήκη να είναι ένα όριο που μέχρι να γίνει ρουτίνα να περιγράφει την ευτυχία, ή ό,τι είναι αυτό το συναίσθημα τέλος πάντων, μια πληρότητα που δεν σε γεμίζει, μόνο συνεχώς σε αναγκάζει να ζητάς κι άλλη. Κυνικός εκ φύσεως με τις ανθρώπινες σχέσεις, τη δέσμευση, τις υποσχέσεις και τις απαιτήσεις. Σκέφτεται τώρα πως ο άνθρωπος είναι κάτι που αλλάζει, κάτι που δεν ανακαλύπτεις γνωρίζοντάς το, αλλά δημιουργείς επιθυμώντας το. Και γιατί όχι; Ισως τώρα να είναι η δική του στιγμή να εφεύρει εκ νέου τον εαυτό του δίπλα σε αυτή τη γυναίκα, δίπλα σε ένα ζευγάρι γυμνά πόδια και ένα συναίσθημα που τον κατακλύζει χωρίς επεξήγηση, ακόμα και αν καλά καλά δεν τη γνωρίζει.
Και από το βάθος ακουγόντουσαν οι ήχοι, από έξω, ένα τραγούδι και οι πένθιμες καμπάνες. Ηταν που ήταν η μέρα του Επιτάφιου και η ώρα της περιφοράς και ο κόσμος βρισκόταν στους δρόμους, πολύς μαζί αλλά ήσυχος, βουβός σχεδόν μέσα στον βόμβο της ακολουθίας των σωμάτων. Και αυτός σκεφτόταν τα σώματα. Το δικό του και το δικό της σώμα. Μέσα στη φθορά της τριβής και μέσα στην αθανασία της ένωσης. Ολης αυτής της ένωσης που είχε κρατήσει σχεδόν μια ολόκληρη μέρα και τώρα ξεφυσά την εξάντλησή της μαζί με τον καπνό του τσιγάρου. Και ήταν ακριβώς την ώρα εκείνη που οι ήχοι απ’ έξω άρχισαν να γίνονται πιο έντονοι, όλο και δυνατότεροι, σαν να πλησιάζουν και να πλησιάζουν ακόμη περισσότερο. Και ύστερα ακόμη και περισσότερο πιο πέρα από το σημείο αυτό που μπορείς να θεωρήσεις φυσικό. Τότε την κοίταξε και είδε πως και αυτή τον κοιτούσε με ένα βλέμμα όμοιο, σαν το βλέμμα αυτό να ήταν το αίνιγμα και μαζί η απάντηση στο αίνιγμα αυτό μέσα στην πληρότητά του. Και τότε ο ήχος έγινε ακόμη εντονότερος και μπορούσες να ακούσεις τον ήχο να πέφτει στους τοίχους, να έρχεται μέσα από τους τοίχους, τα σώματα να χτυπούνε τους τοίχους, τα σώματα της περιφοράς του Επιταφίου, έναν τοίχο απόσταση από τα δικά τους γυμνά σώματα, σαν να σπρώχνουν τους τοίχους, σαν να σπρώχνουν την πόρτα και την πόρτα να ανοίγει, όχι να ανοίγει αλλά να καταρρέει από το σπρώξιμο των σωμάτων. Και να ξεχύνονται εκεί. Μπροστά ο Επιτάφιος και το ανθοστόλιστο κουβούκλιο, να μπαίνει στο σαλόνι και οι παπάδες και όλη η συνοδεία που κρατά τους σταυρούς να μπαίνουν στην κρεβατοκάμαρα χωρίς να τους δίνουν σημασία, και ύστερα το πλήθος με τις λαμπάδες και τα κεριά παντού μέσα στο σπίτι, να περιφέρονται μέσα στα δωμάτια ψέλνοντας τα θρηνητικά άσματα, ψέλνοντας ενώπιον του Επιταφίου, με χαρακτηριστικότερα τα «Εγκώμια», ενώ όλοι οι πιστοί κρατούν αναμμένα κεριά.
Και τότε εκείνος ξαφνιασμένος και εκείνη ξαφνιασμένη να προσπαθούν να κρύψουν τη γύμνια τους, τη γύμνια αυτή που έμοιαζε τόσο ταιριαστή και αρμονική αλλά τώρα κραυγάζει παράταιρη, αυτός να μαζεύει το παντελόνι του κάτω από δύο γιαγιάδες που ψέλνανε συγκινημένες δίπλα στο κομοδίνο, να ντύνεται γρήγορα χωρίς να μπορεί να δει τι κάνει εκείνη. Και όλο και πιο γρήγορα να προλάβει μέχρι που να έχει μια κόσμια εμφάνιση πια, ντυμένη βεβαίως, αλλά εκείνη δεν τη βλέπει πουθενά, μόνο την ψάχνει μέσα στο στενό πλήθος του Επιταφίου που έχει ξεχυθεί στο δωμάτιο, στο σπίτι. Το πλήθος αυτό που τώρα φεύγει και αυτός δεν θέλει να ακολουθήσει, μόνο ψάχνει εκείνη, και τη βλέπει κάπου ανάμεσα, κάπου ανάμεσα να ψέλνει και αυτή. Αλλά δεν τη βλέπει πια και ο Επιτάφιος φεύγει, έφυγε πια, λίγοι μόνοι, λίγοι αργοπορημένοι που έμειναν πίσω είναι εδώ, αλλά τώρα έφυγαν και αυτοί. Και αυτή τώρα άφαντη. Και αυτός μόνος μέσα σε ένα σπίτι πια άδειο.
Και μόνο ο ήχος τώρα από μια καμπάνα της Μεγάλης Παρασκευής που ηχεί πένθιμα για όσα χάνονται και όσα χάθηκαν.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας