Επιδημία

Στο πιο βαθύ μας κρύο αναμένουμε. Περιμένουμε αυτή τη στιγμή που η ζέστη θα έρθει. Αναπολούμε το δέρμα μας μέσα στη συνθήκη. Τη λιτή ενδυμασία, τα ανοιχτά παράθυρα, την πλαισίωσή μας από άλλα κορμιά ιδρωμένα. Ζητούμε. Αλλά μαζί ξεχνούμε όλα αυτά που φέρνει μαζί το καλοκαίρι. Τα κουνούπια, την ακραία ζέστη, τους τουρίστες. Και άμα και εσείς μένετε εκεί κάπου στο κέντρο: τις κατσαρίδες. Οταν ανέβει η πρώτη ζέστη αυτές κατακλύζουν τους δρόμους. Πάντοτε κινούνται κατά μόνας. Ξεχύνονται από τις κρυψώνες τους και απειλούν το βάδισμά σου, τρομοκρατούν τον πληθυσμό με την ξαφνική εμφάνισή τους μέσα στα δωμάτια των σπιτιών όπου δεν θα έπρεπε να βρίσκονται. Και ύστερα γυρνούν στους υπονόμους. Ετσι κι αυτό το καλοκαίρι. Μα κάτι διαφορετικό συνέβη.

Ενα πρωί, όταν ξύπνησαν οι κατσαρίδες από όνειρο κακό, βρέθηκαν στον υπόνομό τους μεταμορφωμένες σε Κάφκα. Κείτονταν μπρούμυτα, πάνω στη μαλακή κοιλιά τους, το γραβατωμένο τους κουστούμι και έβλεπαν σαν σήκωναν λίγο το κεφάλι τους άλλους Κάφκα εκεί γύρω. Τα συμμετρικά τους μέλη, σε πλήρη αρμονία με το υπόλοιπο σώμα, κινούνταν συντονισμένα μπροστά στα ενοχλημένα μάτια τους. Είναι αυτή μια άλλη επιδημία. Γιατί αν και όλοι ξέρουν πώς πρέπει να συμπεριφερθούν στα συγκεκριμένα έντομα, πολλοί λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ή έστω μπορούν να φανταστούν το πώς αντιστοιχεί να συμπεριφερθούν στους Τσέχους συγγραφείς. Κάποιοι συνέχισαν σαν τίποτα να μην άλλαξε. Κάποιοι κυνηγούσαν τους Κάφκα για να τους πατήσουνε στο δρόμο, άλλοι τους ψεκάζανε πατόκορφα, ενώ κάποιοι απλώς τους σπρώχνανε με το πόδι. Ολοι τότε το κατάλαβαν πως είναι πιο εύκολο να ξεφορτωθείς μια κατσαρίδα παρά έναν Φραντς Κάφκα.

Και ήταν για μέρες που συνέχιζε. Οταν πήγαινε στην τουαλέτα αμέριμνος δεν ήταν λίγες οι φορές που ένας Κάφκα πεταγότανε μέσα απ’ την μπανιέρα. Αλλες φορές, ενώ έμπαινες στο σπίτι έβρισκες έναν άλλο Κάφκα να κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας και να γράφει. Και κάποια νύχτα, ενώ δεν σε έπαιρνε ο ύπνος, άνοιγες τα μάτια και έβλεπες έναν Κάφκα κολλημένο στο ταβάνι να παριστάνει δήθεν τον αμέριμνο. Η ζωή ήταν απάνθρωπη. Γεμάτη ερωτήματα και γεμάτη Κάφκα. Κάποιοι άφησαν την πόλη για την ύπαιθρο. Αλλά εκεί συνάντησαν Κάφκα ακόμη πιο καλοθρεμμένους, που δεν αντιδρούσανε στις απειλές και δεν έπαιρναν από φοβέρες.

Τότε η πολιτεία αποφάσισε να αναλάβει δράση. Εφτιαξε ένα ειδικό σώμα για να αντιμετωπίσει την επιδημία. Ενα σώμα επανδρωμένο κυρίως από αναλφάβητους ή έστω από ανθρώπους που πιστεύουν πως η λογοτεχνία αφορά μόνο τους ανθρώπους που φοράνε γυαλιά. Αυτοί κινδυνεύουνε λιγότερο. Τους παραχώρησε μια σειρά από οχήματα που στο πίσω μέρος τους είχανε ενσωματωμένη μια τεράστια παντόφλα. Τα αποτελέσματα ήταν άμεσα. Ο αριθμός των Κάφκα άρχισε σταδιακά να μειώνεται. Δεν ξέρω τι επιπτώσεις μπορεί να είχε αυτό στη λογοτεχνία, αλλά σίγουρα η ζωή μας έγινε πιο εύκολη, συχνά ακόμη και ευχάριστη. Δεν τους έβλεπες πια. Μόνο καμιά φορά τη νύχτα, όταν η ζέστη κατοικεί στα πυρωμένα πεζοδρόμια, μόνο τότε αν πλησίαζες κάποιο φρεάτιο μπορούσες να ακούσεις μια φωνή να έρχεται από εκεί μέσα. Κάποιον να υπαγορεύει ένα μυθιστόρημα, ένα διήγημα ή μια άλλη ιστορία στα Γερμανικά (ποτέ στα Τσέχικα). Μια πρόζα παράλογη για ένα παράλογο καλοκαίρι.

Ξεμπερδέψαμε γρήγορα με αυτή την επιδημία. Και τότε καταλάβαμε. Τίποτα δεν μπορούσε να μας λυτρώσει από το πραγματικό μας μαρτύριο:

Ολα γύρω μας αφηγούνται μια ιστορία. Αλλά δεν είναι η δική μας ιστορία.