Φράσεις στον ρυθμό βημάτων

Οι φράσεις ταυτίζονται με τον ρυθμό του βήματος. Ενα κείμενο πρέπει να έχει ρυθμό. Εναν ρυθμό όμοιο με το περπάτημα στον δρόμο. Αν μάθαμε έστω κάτι λίγο για τη γραφή, αυτό προήλθε από τον δρόμο. Ο δρόμος είναι ο μόνος δάσκαλος που αξίζει να παραδεχτείς. Η γραφή προήλθε από τον δρόμο. Από το γεγονός πως ψιθυρίζαμε τα άρθρα περπατώντας την επιστροφή στο σπίτι. Και οι φράσεις έπαιρναν μορφή. Μικρές φράσεις να τις θυμάσαι. Μικρές φράσεις να χωρούνε στο μέγεθος ενός βήματος στην άσφαλτο. Φράσεις νούμερο 44. Επαναλαμβάνεις μέσα σου τις φράσεις. Και ύστερα πάλι από την αρχή. Ολόκληρο το κείμενο. Παράγραφο την παράγραφο και ύστερα ξανά από την αρχή. Δεν γράφεις εσύ το κείμενο. Είναι η διαδρομή αυτή που γράφει μέσα από εσένα. Εμείς είμαστε τα φίλτρα. Ολα αυτά που εκκρεμούν ανάμεσα στο πρόσωπό μας και τον κόσμο.

Η ταχύτητα του περπατήματος είναι μια ταχύτητα ασφαλής. Σου επιβεβαιώνει πως με αυτόν τον ρυθμό θα μπορείς να κοιτάς, θα μπορείς να παρατηρείς, θα μπορείς να αντικρίζεις το τοπίο πρωτίστως σαν να το βιώνεις. Είσαι κομμάτι του συνόλου και μαζί θεατής. Ανήκεις σε αυτό, άρα το καταλαβαίνεις. Ταυτόχρονα, όμως, αποσπάσαι από αυτό, άρα μπορείς και να το κρίνεις. Ο,τι ενδιαφέρον έχει ειπωθεί για έναν τόπο είναι από ανθρώπους που ταυτόχρονα ανήκαν και δεν ανήκαν σε αυτόν. Το περπάτημα είναι η δική μας ταυτότητα. Η επιβεβαίωση πως πατάμε μια συγκεκριμένη γη. Και μαζί το γεγονός πως την πατάμε ακριβώς για να απομακρυνθούμε από αυτή.

Αν κάτι σταματάει το βήμα μας αυτό είναι οι σημειώσεις. Οι παύσεις του ρυθμού. Ωστε να καταγραφεί ο ρυθμός. Ωστε να χωρέσει ανάμεσα στις γραμμές. Σαν νότες σε πεντάγραμμο. Σαν πουλιά πάνω στα σύρματα. Σταματάς για να γράψεις. Και όμως η σκέψη σου κουβαλά ακόμη τον ρυθμό του βήματος. Το στιλό σου τρέχει να προλάβει. Είναι ο συγγενής που γεννήθηκε με μια τόση δα αναπηρία. Αυτός που πάντοτε –έστω λίγο– καθυστερεί. Γι’ αυτό ίσως να ξέρει λίγο καλύτερα τα πράγματα. Είναι που τα έχει λαχταρίσει –έστω λίγο– περισσότερο.

Μα το βήμα σου σε βάζει πάλι στη διαδρομή. Ποδοπατά λέξεις, πεζοδρόμια, κοινότοπες φράσεις βουλωμένες σαν φρεάτια. Αυτή η διαδρομή, όπως η κάθε διαδρομή, είναι ένας λόγος που δεν έχει ακόμη διατυπωθεί. Ο,τι δεν βγάζει νόημα δεν χωράει στο βήμα. Το βήμα είναι καθαρές σκέψεις και μόνο. Το περπάτημά μας είναι η ορθοφωνία μας ανάμεσα στα πράγματα που σιωπούν. Αρκεί λίγο να σκοντάψεις και όλα θα αρχίζουν να φωνάζουν. Να φωνάζουν δίχως νόημα.

Το κείμενο αυτό ακολουθεί τον ρυθμό του βήματος. Του δικού μου βήματος τη νύχτα εκείνη. Του δικού σου βήματος το πρωί αυτό που αγοράζεις την εφημερίδα. Του δικού μας βήματος μια μέρα σαν όλες τις άλλες, όταν σπρωγμένοι από την πραγματικότητα οπισθοχωρήσαμε. Είναι ένας ρυθμός που αναζητά να ρυθμίσει τα βήματά μας. Να δημιουργήσει έναν κοινό βηματισμό. Εναν βηματισμό σε αντιστοιχία με τον καιρό που ζούμε, τον κόσμο που περπατούμε, τη γλώσσα που μιλούμε. Εναν βηματισμό που μετρά τον ρυθμό σε ομιλία. Τα άλματα σε λέξεις. Την εξάντληση σε παύσεις. Ακολουθεί τα βήματά μας. Τη δική σου μέρα. Τη δική μου νύχτα. Τα δικά μας βήματα.

Εγώ έφτασα. Εσύ;