Ατυχήματα

We are accidents waiting to happen
Radiohead

Δεν ξέρω αν ήταν η ιστορία που τους είπα που τους τάραξε. Δεν ξέρω αν τελικά κατάφεραν να κοιμηθούν. Αλλωστε στην εποχή μου οι γονείς τρομάζανε πιο εύκολα από τα παιδιά.

Και όπως τα παιδιά έτσι και εμείς δεν γνωρίζουμε αν οι νεκροί μπορούν να νιώσουνε φόβο.

Ενα πουλί που βουτά απότομα και ύστερα χάνεται. Ο ουρανός καθαρός. Και ύστερα αυτή η αίσθηση πως ό,τι κοιτάς μπορεί να διαρκεί και να διαρκεί. Η Ν. άφαντη εδώ και χρόνια. Στην πραγματικότητα τη συνάντησες μονάχα μία φορά. Και αν ανακαλείς την εικόνα της είναι για να νιώσεις κάτι χειροπιαστό από την εποχή εκείνη. Οταν υπήρχαν επιλογές, όταν εσύ ήσουν εκεί και τα πουλιά που βουτούσαν πάντοτε ανέβαιναν ξανά στην επιφάνεια.

Η φθορά είναι η μόνη μας άμυνα απέναντι στην πραγματική ακινησία.

Στην απόσταση από το γυμνάσιό μας μέχρι το σπίτι ενώ το κουδούνι δεν έχει ακόμη χτυπήσει. Πολλές φορές χανόμαστε τριγυρνώντας. Είναι ο τρόπος που τα μαλλιά της πλαισιώνουν το πρόσωπό της. Σαν να έρχεται καταπάνω σου φερμένο από μια άλλη ηλικία.

«Πάμε μέχρι την πλατεία να δούμε τα περιοδικά».

Πολλές φορές η ώρα περνά χωρίς να το καταλάβεις. Ξεφυλλίζεις. Χαζεύεις άλλα παιδιά στην ίδια ηλικία ενώ σχολάνε από άλλα σχολεία. Εκείνη φαίνεται απόμακρη, απογοητευμένη. Ισως να φταίει εκείνο το εξοχικό που μόλις αγόρασες και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχρεώσεις.

Η μυρωδιά του κλειστού σπιτιού την πρώτη φορά που το ανοίγεις μετά τον χειμώνα. Εκείνη να τραβά τα σεντόνια από τα έπιπλα, ανοίγει τα παντζούρια.

Και οι γονείς μέσα στα ντουλάπια της κουζίνας ακόμα ψάχνουν να μάθουν τι συνέβη και άργησες μετά το σχολείο.

Η σούπα ήταν ανέκαθεν μία καταστροφή. Δεν προλάβαιναν να τη σερβίρουν και άρχιζαν οι μπουρμπουλήθρες. Πρώτα μία ή δύο και στη συνέχεια πολλές περισσότερες. Ηταν όμως η στιγμή που θα ακουμπήσουν το πιάτο στο τραπέζι, η στιγμή που αρχίζουν τα δύσκολα. Πρώτα διακρίνεις τα κόκκινα νύχια, στη συνέχεια τα δάχτυλα. Την απότομη αυτή κίνηση των χεριών που προσπαθούν να πιαστούν από το χείλος του πιάτου ώστε να φέρουν στην επιφάνεια και το υπόλοιπο σώμα.

Σε άλλα σπίτια χρησιμοποιούν τα κουτάλια ώστε να φάνε τη σούπα τους. Οχι στο δικό μας. Με αυτό τους σπρώχνουμε ξανά μέσα.

Εδώ το κουτάλι είναι η μόνη μας άμυνα απέναντι σε όσα προσπαθούμε να κρατήσουμε στον βυθό.

Μια σκέψη δεμένη σε μια πέτρα που φεύγει από τα χέρια μας χωρίς εμάς. Και συνεχίζει. Σαν να αγνοεί συνειδητά το γεγονός πως οφείλει κάποια στιγμή να πέσει.

Η φύση. Και όλοι αυτοί που ονόμασαν την κοινοτοπία της ώστε να μπορέσουν να την ερμηνεύσουν. Εχουν μελάνι στους δείκτες τους και κυνηγούν πεταλούδες με ανεμιστήρες να τις αλέσουν. Εχουν αριθμημένους τους τόμους τους και μια βαθιά αίσθηση ενοχής.

Τη νύχτα σηκώνονται χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Βλέπουν τον έναστρο ουρανό σαν μια εξίσωση χωρίς τέλος. Είναι τότε που η πέτρα τους βρίσκει στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Δεν θα ψάξουν ποιος την πέταξε. Και θα επιστρέψουν για ύπνο.

Ηταν ίσως αργά. Οταν ξαφνικά καταλάβαμε πως κατοικούμε μια από τις ζωγραφιές του γιου μας. Αυτό εξηγούσε το ατελείωτο άσπρο έξω από το σπίτι.

Και μαζί τους στραβούς τοίχους, την τριγωνική σκεπή, την ύπαρξη μιας καμινάδας στην οροφή του σπιτιού αυτού χωρίς τζάκι.

Εδώ υπάρχουν λουλούδια, το πορτοκαλί ενός ήλιου, ένα ζώο που ενδεχομένως να είναι λύκος.

Εδώ υπάρχουμε και εμείς.

Κάθε πρωί τρέχουμε εκεί να πούμε καλημέρα στον γιο μας που δεν εμφανίζεται ποτέ στη ζωγραφιά.

Αλλά είναι παντού γύρω σαν κάποιος που μπορεί να σε συγχωρέσει.