Γράμμα σε νεαρό γραφομανή

Γράψε ενάντια στον εαυτό σου, ώς το σημείο της ολοκληρωτικής εξαφάνισής του πίσω από τις δικές σου λέξεις, κάτω από το βάρος των δικών σου συμφώνων, μέσα στις χοάνες των δικών σου φωνηέντων. Γράψε όχι μελετημένα, όχι προσεκτικά ή ορθογραφημένα αλλά σαν ο τρόπος σου να μην έχει άλλο στόχο παρά μονάχα να σκίσει το χαρτί. Γιατί αυτό είναι η γραφή, ο πιο ανορθόδοξος –και ενδεχομένως ο πιο αργός– τρόπος να ανοίξεις μια τρύπα. Μια τρύπα στο λευκό της σελίδας που είναι η σιωπή. Οι λέξεις σου έρχονται μέσα από αυτή την τρύπα. Και οι λέξεις σου πρέπει να κουβαλάνε αυτή την τρύπα. Την αίσθηση πως έρχονται από κάπου αλλού, την αίσθηση πως δραπέτευσαν στον κόσμο μας και τώρα αναπνέουν ελεύθερες.

Γράψε με την ένταση της σωματικής άσκησης, όχι με τη σταθερότητα του πλεξίματος. Μη γίνεις γραφέας (πόσο μάλλον γραφικός), γίνε γραφομανής, ένας φανατικός των πράξεων, των λέξεων ως πράξεων, των λέξεων ως συμβάντων μεγάλων και στρογγυλών σαν αυγά. Γιατί οι λέξεις πρέπει να έχουν βάρος, αυτές συγκρατούν το χαρτί, πρες παπιέ που κατοικούν την ίδια τη σάρκα του χαρτιού. Ολα τα κείμενα με τις εύκολες λέξεις τα παίρνει ο αέρας. Και τότε δεν είναι κείμενα, είναι απλώς πουλιά. Και αποδημούν, διαρκώς αποδημούν στα εύκρατα κλίματα της σιωπής.

Γράψε σαν από αυτό που γράφεις να εξαρτάται η επιβίωση. Οχι η δική σου ή η επιβίωση των γύρω σου αλλά η επιβίωση των λέξεων. Σαν κάθε λέξη να ανασύρεται από αυτό το ναυάγιο που είναι η γλώσσα. Και έτσι βρεγμένη. Και έτσι ξεψυχισμένη. Ανασαίνει τώρα στην ασφαλή επιφάνεια της σελίδας βέβαιη πως δεν θα την καταπιεί ο βυθός του λευκού. Με βαριές ανάσες, με το αγκομαχητό εκείνο των νοημάτων που βγάζει το σώμα που μόλις σώθηκε. Ασε το να ανασάνει. Κανένα σώμα δεν ανήκει στους διασώστες του. Μόνο στην τύχη και την ανάγκη.

Γιατί ο γραφομανής είναι ο άνθρωπος των αναγκαίων κινήσεων. Μεταχειρίζεται το στιλό σαν νυστέρι πάνω από ένα σώμα σε ένα μάθημα ανατομίας. Μεταχειρίζεται το πληκτρολόγιο σαν πληκτροφόρο όργανο με τη μουσική του να έρχεται μετά, αρκετά μετά, όταν οι κινήσεις του θα έχουν σωπάσει και εκείνος κοιτά ό,τι άφησαν πίσω τους. Ας είμαστε λοιπόν βάρβαροι στα γραπτά μας, με κινήσεις γεμάτες αγκώνες. Με τον τρόπο που ένας άξεστος ανοίγει τον δρόμο του μέσα στο πλήθος. Με τον τρόπο που ο χώρος ενός σώματος διεκδικεί τον χώρο από τα σώματα που τον κυκλώνουν. Και υπάρχουν τόσα σώματα. Τόσοι τρόποι και τόσοι λόγοι για να μη γράψεις. Δεν υπάρχει έμπνευση εδώ. Μόνο αυτή η κατάφαση στην αρχική παρόρμηση που σε σπρώχνει, μόνο αυτή η παραδοχή μιας ανάγκης για την οποία δεν είσαι σίγουρος –ποτέ δεν θα είσαι– μόνο αυτή η περιπλάνηση σε ένα άγνωστο δυνατοτήτων και επιδιώξεων. Βγες στο κείμενο όπως βγαίνεις από το σπίτι σου στους δρόμους όταν δεν σε χωράει ο τόπος.

Γράψε λοιπόν ενάντια στον εαυτό σου. Σαν ο εαυτός σου να εξαρτάται από το αντίθετό του. Γιατί αυτό είναι η γραφή. Μια ανταλλαγή ανάμεσα σε αυτό που είμαστε, σε αυτό που υπάρχει και όλα μας τα ενδεχόμενα. Και ο γραφομανής είναι αυτός που επιβιώνει. Από την ίδια του τη μανία. Χάρη στην ίδια του τη μανία. Και για χάρη της μανίας αυτής. Αυτός που αγκαλιάζει αυτό που τον αναλώνει. Και γεννιέται διαρκώς από την ίδια του την ανάλωση. Σαν να θυσιάζει τον εαυτό του στον εαυτό του. Ακόμα και η σιωπή μας πρέπει να έχει την ένταση της επιβίωσης. Και η γραφή έχει νόημα μόνο αν είναι μια πράξη, μια κίνηση που περιγράφει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.