Εικόνες από το τέλος του κόσμου: Αθήνα

Κανείς δεν είναι σίγουρος πως τελείωσε. Σίγουρα φταίνε τα ζόμπι, ναι, προφανώς, αλλά το θέμα είναι πώς έγινε. Η λάμψη, η αλλαγή. Υπάρχουν πολλές θεωρίες. Πυρηνικό ατύχημα κάπου μακριά του οποίου οι επιπτώσεις έφτασαν ώς εδώ, ατύχημα σε κάποιο στρατιωτικό πείραμα ή -μια θεωρία που πιστεύουν και οι περισσότεροι- η κυρία αυτή που ξέχασε το θερμοσίφωνο ανοιχτό κάπου στο Περιστέρι με αποτέλεσμα να εκραγεί και η έκρηξη αυτή να φέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Τώρα πώς από το θερμοσίφωνο φτάσαμε στα ζόμπι θα σας γελάσω, αλλά εδώ είναι Ελλάδα. Ολα βρίσκονται μια μαλακία μακριά από το ξεχαρβάλωμα.

Τα ζόμπι λοιπόν. Τα ζόμπι κάνουν αυτό που περιμέναμε. Καμία έκπληξη εδώ. Τρώνε μυαλά ανθρώπων, περπατούν αργά και φωνάζουν συνθήματα για τη Μακεδονία. Δεν είναι και τόσο αντιπαθητικά (αν εξαιρέσουμε αυτό με τη Μακεδονία). Τις πρώτες μέρες μετά την καταστροφή επικρατούσε ένα χάος. Ανθρωποι τρέχανε πανικόβλητοι, οι δρόμοι είχαν φρακάρει, γυναίκες και παιδιά κλαίγανε στα πεζοδρόμια. Κάπως όπως με τον Μεγάλο Περίπατο δηλαδή. Στη συνέχεια συνηθίσαμε. Ο κόσμος έμενε κλεισμένος στα σπίτια του, οι μετακινήσεις γίνονταν μόνο για τα απαραίτητα, κάποιοι μετακόμισαν στο χωριό, κάποιοι στο εξωτερικό (γνώριμο ε;. Και κάποιους φυσικά τους έφαγαν τα ζόμπι (εκεί να δεις brain drain). Αλλά τα πράγματα δεν είναι και τόσο χάλια όσο κάποιοι θέλουν να τα παρουσιάζουν.

Θέλω να πω, είναι πολλοί αυτοί που από την αρχή εντόπισαν τις θετικές επιπτώσεις του ερχομού των ζόμπι. Κατ’ αρχάς η ευκολία να βρεις να παρκάρεις. Το τέλος του κόσμου ήταν ένας τρόπος να λυθεί το κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Αθήνα (ο μόνος πιθανός τρόπος, λένε κάποιοι). Επίσης μετά την καταστροφή αυξήθηκαν και τα διαμερίσματα Airbnb που, όπως όλοι ξέρουν (μη σου πω και τα ζόμπι ακόμη), είναι ένας τρόπος να ενισχυθεί η οικονομία μας. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος για όλα αυτά, αλλά ποιος είμαι εγώ για να διαφωνήσω;

Αυτό που είναι σίγουρα θετικό είναι πως χάθηκαν όλοι οι ακροδεξιοί. Βλέποντας τους νεκρούς να ανασταίνονται πίστεψαν ότι η προφητεία βγήκε αληθινή, ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι επέστρεψαν και ότι όλοι μαζί, ζωντανοί και νεκροί, θα πάρουμε την Πόλη. Ετρεξαν λοιπόν να φορέσουν τα κυριακάτικά τους, ξεσκόνισαν την πιο παλιά τους καθαρεύουσα, τη στόλισαν περισπωμένες και δασείες και έτσι ωραιότατοι πήγαν να προϋπαντήσουν τον μαρμαρωμένο βασιλιά. Τα ζόμπι βέβαια είχαν άλλη άποψη και αυτό δεν κατέληξε καθόλου καλά (για τους ακροδεξιούς τουλάχιστον).

Ξέρετε, αυτό που βλέπετε στις ταινίες είναι αλήθεια μάλλον ή θα ήταν σε κάθε περίπτωση αν η καταστροφή του κόσμου γινόταν κάπου αλλού. Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Θέλω να πω, όταν έχεις έναν κρατικό μηχανισμό και μια κοινωνία που λειτουργεί, όλα αυτά φέρνουν μια αλλαγή, μια κατάρρευση. Εδώ είναι κάπως διαφορετικά. Σε κάποιους πήρε πολλές εβδομάδες, μήνες ολόκληρους ακόμη να καταλάβουν κάποια αλλαγή. Τα δρομολόγια των μέσων μεταφοράς αραίωσαν (αλλά ήταν έτσι κι αλλιώς αραιά), τα νοσοκομεία κατέρρευσαν (λίγοι επίσης το παρατήρησαν αφού τα περισσότερα έτσι κι αλλιώς είχαν καταρρεύσει από πριν) και η συγκομιδή των σκουπιδιών σχεδόν σταμάτησε (δηλαδή βελτιώθηκε κατά ένα «σχεδόν»). Τα ζόμπι βέβαια περιδιάβαιναν τους δρόμους, αλλά για τους περισσότερους η ταυτότητά τους παρέμενε άγνωστη. Οι γριές του κέντρου βλέποντάς τα από τα μπαλκόνια τους πίστεψαν πως είναι απλώς μετανάστες, οι γέροι του καφενείου είπαν πως είναι πρεζάκια, ενώ στα βόρεια προάστια, όσοι τα είδαν να περιφέρονται έξω από τα σπίτια τους έκριναν πως είναι απλώς εξαθλιωμένοι φτωχοί που ΟΚ, αηδία, αλλά δεν μπορούν να πειράξουν κανέναν. Ολοι συμφώνησαν τότε. Σίγουρα ενοχλητικοί, αλλά δεν μπορούν να μας απειλήσουν. Φυσικά τα πράγματα άλλαξαν σύντομα.

Οπως και να έχει. Μια χώρα που έχει περάσει 21 πετυχημένα και αποτυχημένα πραξικοπήματα, μερικούς εμφυλίους, άλλες τόσες οικονομικές κρίσεις και σχεδόν δύο τετραετίες Μητσοτάκη δεν έχει και τόσα να φοβηθεί από μερικά αργόσυρτα ζόμπι που τρώνε ανθρώπινα μυαλά για πρωινό.

(συνεχίζεται…)