Πόρτες

Και κάπως έτσι ο χρόνος περνά. Στο μικρό αυτό μαγαζί κάπου στην Κυψέλη. Ενα μαγαζί που αν και έχεις περάσει τόσες φορές δεν γνωρίζεις ότι βρίσκεται εκεί. Ενα μαγαζί που αν το χρειαστείς, όσο και αν προσπαθήσεις δεν θα μπορέσεις να θυμηθείς πού ακριβώς το είχες δει. Κακοφωτισμένο, χωρίς ιδιαίτερα εντυπωσιακή πρόσοψη και μαζί όχι τόσο αντιαισθητικό ώστε να σου τραβήξει το βλέμμα. Ενα μαγαζί ανάμεσα στα άλλα που διεκδικούν την καθημερινή συναναστροφή σου, καμιά δουλειά παραπάνω, μια επιβεβαίωση της χρησιμότητάς του.

Το μαγαζί αυτό πουλά πόρτες. Πόρτες ασφαλείας, εσωτερικές πόρτες και πόρτες εισόδου. Κουφώματα αλουμινίου, μπαλκονόπορτες, παράθυρα, σήτες. Παραλλαγές εισόδου και παραλλαγές ασφάλειας, αποδείξεις ιδιοκτησίας και μεθόδους επιμερισμού των οικιακών εκτάσεων.

Εκείνος στέκει εκεί όπως τόσες και τόσες φορές. Πόσος καιρός πέρασε από τότε που ξεκίνησε; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που το σώμα του συνήθισε, που πια βρίσκει εύκολα τον δρόμο του ανάμεσα στα αντικείμενα του μαγαζιού, ανάμεσα στις όρθιες παραταγμένες πόρτες, τα σχέδια στους τοίχους, τα διαφημιστικά πάνω στο γραφείο. Σημασία έχει πως το σώμα του είναι και αυτό κομμάτι του περιβάλλοντος. Διαμορφωμένο έτσι ώστε να χωρά και να βολεύεται μέσα στη ρουτίνα των αντικειμένων. Ο χώρος είναι ο χρόνος του, με αυτόν μετρά και πάει καιρός που σταμάτησε να μετρά.

Σήμερα δεν έχει δουλειά. Οι δρόμοι είναι έρημοι, ούτε ένας δεν έχει περάσει μέσα. Σαν ο κόσμος να απαλλάχθηκε επιτέλους από την ανάγκη του για πόρτες. Και κάθε φορά που το τηλέφωνο χτυπά θα είναι για την υπενθύμιση κάποιου λογαριασμού. Τώρα στέκει εδώ και μετεωρίζεται. Προσπαθεί να θυμηθεί τι ήταν αυτό που πραγματικά ήθελε να κάνει τα χρόνια που έρχονται. Και προσπαθεί πιο πολύ να καταλάβει αν η δουλειά του αυτή είναι μια καταδίκη που σπρώχνει όλο και πιο μακριά τα όνειρά του ή ένα σωσίβιο από το οποίο κατάφερε και πιάστηκε ενώ όλα γύρω του βούλιαζαν. Δίνουμε τόση σημασία στις αποφάσεις, στις στιγμές του μεγάλου ναι ή του μεγάλου όχι που ξεχνάμε πως πολλές φορές οι ζωές μας φτιάχνονται από μικρά περιστατικά, τυχαιότητα, από αποδοχές και αρνήσεις χωρίς βάρος (αποκτούν βάρος μετά), επιλογές που σχεδόν δεν επιλέγουμε.

Κάθεται και χαζεύει την ανοιχτή πόρτα. Την πόρτα αυτή που από το πρωί πεισματικά κανείς δεν διασχίζει. Και σκέφτεται πως είναι και αυτή μια πόρτα, αλλά μια πόρτα που ο ίδιος τουλάχιστον ποτέ δεν αντιμετώπισε όμοια με τις άλλες, γιατί είναι η πόρτα του μαγαζιού που δουλεύει (θα μπορούσε να πει η δική του πόρτα). Να μια πόρτα που δεν θα μπορούσε να πουλήσει, να μια πόρτα που κανείς δεν θα ήθελε να αγοράσει αφού την έχουν διασχίσει τόσοι πολλοί που έχει χάσει πια το νόημά της, τόσο που περνώντας την δεν θα ήξερες πια αν βρίσκεσαι μέσα ή έξω.

Και ύστερα κοιτάζει τις άλλες πόρτες. Τις πόρτες που είναι παραταγμένες, ξαπλωμένες η μία πάνω στην άλλη, στους τρεις τοίχους γύρω από το γραφείο. Ολες κλειστές, πάντοτε όρθιες, αλλά κάποιες γερτές έτσι ώστε να μη σου θυμίζουν τόσο πόρτες αλλά περισσότερο παραταγμένες τάβλες. Δεν έχει τι να κάνει. Και έτσι κοιτάζει την κάθε πόρτα ξεχωριστά. Και ύστερα νοερά προσπαθεί να τις τοποθετήσει. Αυτή σε ένα σπίτι, αυτή σε ένα ταπεινό διαμέρισμα ισογείου, αυτή σε κάποιο διαμέρισμα στα ψηλά πατώματα (ίσως ένα διαμέρισμα 100 τετραγωνικών). Αυτή μια πόρτα εξοχικού, μια πόρτα για μια κρεβατοκάμαρα, μία για ένα παιδικό δωμάτιο και αυτή, αυτή η λευκή, η όρθια, ακριβώς πίσω από το γραφείο και γερτή πάνω στον τοίχο, αυτή ποιος ξέρει; Πώς γίνεται αυτές οι πόρτες να στέκουν εδώ, χωρίς δωμάτια, χωρίς χώρους από πίσω;

Σκέφτεται όσες πόρτες άνοιξε στη ζωή του αλλά κυρίως όσες άφησε κλειστές, κυρίως τις πόρτες αυτές που δεν άνοιξαν και που τον έφεραν να στέκει εδώ, σε αυτό το γραφείο, σε αυτή τη δουλειά, σε αυτή τη στιγμή. Σκέφτεται πως όταν ανοίγει την πόρτα στο σπίτι του δεν τον περιμένει κανείς, σκέφτεται πως ό,τι ήταν να παραβιαστεί παραβιάστηκε και πως ό,τι ήταν να κλειδώσει κλείδωσε. Αυτά σκέφτεται και ύστερα, ενώ κάθεται στο γραφείο του, κοιτάζει πίσω. Γυρνά και κοιτάζει αυτή τη λευκή, την όρθια ακριβώς πίσω από το γραφείο και γερτή πάνω στον τοίχο πόρτα.

Την κοιτάζει, την ανοίγει και περνώντας μέσα της φεύγει, φεύγει μακριά.