Ανοχύρωτη πόλη

Η αντίληψη που λέει πως το δημόσιο είναι προέκταση του ιδιωτικού με όρους συνάντησης και συνύπαρξης είναι μία διαπίστωση που πρέπει να έχει ισχύ και μετά την πανδημία.

Οι πραγματικές ερωτήσεις είναι ακριβώς αυτές που θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί. «Είναι η υγεία δημόσιο αγαθό;», «Είναι συμβατό το κέρδος με την υγεία;», «Είναι δυνατόν το μόνο μέτρο προστασίας της ζωής να είναι...

H τέχνη δεν είναι μια δευτερεύουσα δραστηριότητα, αλλά μια ζωτική ανάγκη και ένας τόπος ουσιαστικής συνάντησης.

Το στοιχείο που κάνει τη βία ακραία και ταυτόχρονα αποδεικνύει τον κεντρικό της ρόλο είναι ο συνδυασμός της με την ίδια αδιαφορία απέναντι στη νομιμότητα και τη δημοκρατία.

Η στάση του Δ. Λιγνάδη λίγο πριν τη σύλληψη του απέναντι σε άλλους ηθοποιούς αποκαλώντας τους μέτριους δείχνει την αλαζονεία και μία επίδειξη ναρκισσισμού.

Η γενιά των μπιτ δεν αποτέλεσε αποκλειστικά ένα λογοτεχνικό κίνημα, αλλά ακόμα περισσότερο αποτέλεσε την τελευταία έκφανση της ταύτισης ζωής και δημιουργίας και μάλιστα με συλλογικούς όρους.

Η προϋπόθεση της σιωπής έδωσε το απαραίτητο περιβάλλον ασφάλειας ώστε να συμβούν τα συγκεκριμένα εγκλήματα που αποκαλύπτονται τον τελευταίο καιρό.

Στη συνθήκη της πανδημίας ενώ φαινομενικά έχουμε περισσότερο χρόνο, ο χρόνος μας γίνεται λιγότερος.

Το Πανεπιστήμιο αποτελεί μέχρι στιγμής μια παρένθεση ελευθερίας και δημιουργίας ανάμεσα στο σχολικό κάτεργο και την εργασιακή έρημο.

Η πανδημία έκανε το ίδιο μας το σπίτι εχθρικό, έναν τόπο από τον οποίo θες να φύγεις.

Τα μάτια μας θα είναι μεγάλα, ικανά να αγκαλιάσουν το κάθε τι σαν μόλις να βγήκε απ’ το κοχύλι του.

Με την κρίση, τη μαζική φτωχοποίηση και τώρα την καραντίνα, μάθαμε να βλέπουμε τη μοίρα σαν κάτι που μοιράζεται, κάτι σχεδόν κοινό στις εκδοχές της.