Ανοχύρωτη πόλη

Το έργο του Jez Butterworth κατάφερε να εκφράσει μια ανάγκη του κοινού, να μιλήσει για κάτι κοινό και μύχιο, κάτι οικείο και μαζί πρωτόγνωρο.

Oι υποκλοπές περιγράφουν συνοπτικά την ουσία των κυρίαρχων αφηγημάτων, τον τρόπο με τον οποίο η εξουσία υπάρχει και διαμορφώνει τον τόπο αυτό.

Οι άνθρωποι είναι μουδιασμένοι σε όλα τα επίπεδα. Το πολιτικό, το κινηματικό, το δημιουργικό. Εξαντλημένοι από τις απότομες στροφές της ιστορίας.

Είμαστε αχανείς εκτάσεις μέσα στις οποίες, ακόμα και εμείς, διαρκώς χανόμαστε, είναι που δεν υπάρχει χάρτης για την επικράτεια του σώματος μέσα στον χρόνο.

Σε μια συνθήκη γενικευμένου ψεύδους, αμφίβολων μέσων ενημέρωσης και fake news η τέχνη στέκει ως η μόνη πραγματική ειλικρίνεια.

Ο κόσμος των μεγάλων με τις άκριτες αποδοχές και τη δύσκαμπτη σοβαροφάνειά του πάντοτε μένει έκθετος μπροστά στην ειλικρίνεια της παιδικής ερώτησης.

Οι όροι και οι κανόνες στην θεατρική και ποιητική γραφή μετατρέπουν τον γράφοντα από αμφίβολο μάγο σε ουσιαστικό εργάτη της γλώσσας.

Aφού η ίδια η δημοκρατία δεν κατάφερε να περιγράψει τον εαυτό της ως πρόταση με διαφορετικούς τρόπους, το έκαναν οι εχθροί της και μάλιστα στο όνομά της.

Σε ένα έργο που διαρκώς εξελισσόταν και δεν φοβόταν να αλλάξει μέσα στις δεκαετίες, ο Μάριος Ποντίκας έφερνε στην επιφάνεια νέες πτυχές του νεοελληνικού κόσμου.

Μια ανάμνηση καθαρή, με λεπτομέρειες, με συναισθήματα που μπορώ να επαναφέρω: τους φόβους, την αγωνία, την περιέργεια και την αίσθηση του αχανούς σε ένα σχολείο.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν πως η επιλογή του λευκού χρώματος από τα φαντάσματα έγινε ακριβώς λόγω του καλοκαιριού.

Προσλαμβάνουμε το έργο του Κέρουακ –και κατ’ επέκταση όλη την μπιτ λογοτεχνία– κυρίως ως ηθικό πρόταγμα και λιγότερο ως αυτό που όντως είναι λογοτεχνία.