Ο χρυσαυγιτισμός είχε γίνει καθημερινή πρακτική. Ολα αυτά πάγωσαν με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Και όλα -προς το παρόν- τελείωσαν με την απόφαση του δικαστηρίου.
Οι μαθητές αντιδρούν απέναντι σε κάτι που τους αφορά. Αφορά πράγματα για τα οποία οφείλουν να έχουν λόγο. Η στάση αυτή της αυτοπροστασίας δεν είναι μόνο απαράβατο δικαίωμα. Είναι και υποχρέωση.
Κοιτάζω τους αριθμούς κάθε μέρα, προσπαθώ να καταλάβω τους κυβερνητικούς τακτικισμούς, το σταδιακό χτίσιμο μιας καταστροφής που πλησιάζει με αργά αλλά βέβαια βήματα.
Εχουμε φτάσει στο σημείο, η κανονικότητα να μας εκπλήσσει. Και το πιο ενδιαφέρον στις ταινίες δεν είναι πια ούτε η πλοκή ούτε οι χαρακτήρες. Είναι το τίποτα.
Θέατρο της Πέτρας, μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Το πλήθος που φοράει τη μάσκα στις κερκίδες είναι από μόνο του ένα θέαμα. Και ύστερα η παράσταση ξεκινά. Η Αντιγόνη. Από την ομάδα Σημείο Μηδέν σε σκηνοθεσία...
Τα μπαλκόνια. Ενα βήμα ανάμεσα στο έξω και το μέσα. Μισά σαλόνια και μισά δρόμοι. Και οι άνθρωποι των μπαλκονιών με τις συμπεριφορές τους μισές εντός και μισές εκτός της οικίας.
Η μυρωδιά είναι η κρυφή ιστορία της ανθρωπότητας. Εκεί που κατοικεί αυτό που περισσεύει ή αυτό που προσπαθεί να κρυφτεί. Μαζί με τους χίλιους αρωματικούς τρόπους που εφευρίσκει για να κρυφτεί.
