Ανοχύρωτη πόλη

Η μάχη στο πολιτιστικό πεδίο είναι ακόμα περισσότερο μια μάχη ανάμεσα στη μνήμη και μια νέα κατασκευασμένη μνήμη.

Οσο πιο εσωστρεφής και ανακυκλώσιμη γίνεται η τέχνη στο θέατρο και στην ποίηση τόσο περισσότερο θα έχουμε ανάγκη την εξωστρέφειά της.

Σε οποιοδήποτε καλλιτεχνικό μέσο κι αν αναφερόμαστε ξέρουμε πως οι σημαντικότεροι και πιο ανθρώπινοι ήρωες είναι αυτοί με τις περισσότερες αντιφάσεις.

Η απαξίωση της έρευνας, της παιδείας και της γνώσης αποτελεί έναν από τους πιο κεντρικούς πυλώνες της πολιτικής της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.

Η απαγόρευση της μουσικής στα μπαρ και τα εστιατόρια δεν είναι μόνο μέτρο πειθάρχησης, είναι η ποινικοποίηση της ίδιας της χαράς και ηχεί σαν μια διαρκής απειλητική υπενθύμιση.

Η ανάγκη για δημιουργία που υπερπηδά τα εμπόδια συναντά πολλά παραδείγματα στην ιστορία της τέχνης.

Aν το παρελθόν της κοινωνίας έχει συμπυκνωθεί στην καταστροφή και το σφάλμα, το μέλλον της απλώνεται προς μια ατελείωτη αβεβαιότητα.

Αρχίζει να υπάρχει όλο και πιο έντονα ένας προβληματισμός και μια συζήτηση από τη μεριά των ανθρώπων του θεάτρου για το πώς θα είναι η επόμενη μέρα του.

Ο κόσμος της αριστείας περιγράφηκε ως ένας κόσμος γεωμετρημένος, όπου κάθε τι έχει τη θέση του, όπου οι ιδεολογικές διαφορές εκλείπουν.

Η αντίληψη που λέει πως το δημόσιο είναι προέκταση του ιδιωτικού με όρους συνάντησης και συνύπαρξης είναι μία διαπίστωση που πρέπει να έχει ισχύ και μετά την πανδημία.

Οι πραγματικές ερωτήσεις είναι ακριβώς αυτές που θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί. «Είναι η υγεία δημόσιο αγαθό;», «Είναι συμβατό το κέρδος με την υγεία;», «Είναι δυνατόν το μόνο μέτρο προστασίας της ζωής να είναι...

H τέχνη δεν είναι μια δευτερεύουσα δραστηριότητα, αλλά μια ζωτική ανάγκη και ένας τόπος ουσιαστικής συνάντησης.