Οσα χρόνια κι αν περάσουν, η περίφημη «Συμφωνία της Βάρκιζας» δεν θα ξεχαστεί ποτέ (2 Φεβρουαρίου 1945). Καλό είναι λοιπόν να τη θυμίσουμε και πάλι. Οπως πρέπει να τη θυμίζουμε κάθε χρόνο. Οχι μόνο για να μην ξεχαστεί ποτέ. Αλλά και για πολλούς άλλους λόγους. Για να μην την ξεχάσει η δική μας η γενιά με τα περισσότερα θύματά της και οι επόμενες που θα τη συναντούν, κάθε τόσο, με διαφορετικά «ψευδώνυμα»!!!
Τα θυμίζω: Το βράδυ της 2ας Φεβρουαρίου 1945, σε μια πανάκριβη βίλα της Βάρκιζας, μαζεύτηκαν τα μεγάλα κεφάλια εκείνης της εποχής και υπέγραψαν τη συμφωνία ανάμεσα στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και την κυβέρνηση Πλαστήρα. Ο Γιώργης Σιάντος του ΚΚΕ, ο Δημήτρης Παρτσαλίδης του ΕΑΜ και ο Ηλίας Τσιριμώκος της Λαϊκής Δημοκρατίας. Και για την κυβέρνηση: οι υπουργοί Εξωτερικών Ιωάννης Σοφιανόπουλος, Εσωτερικών Περικλής Ράλλης και Γεωργίας Ιωάννης Μακρόπουλος. Δυστυχώς, τσάμπα ο κόπος τους και οι ελπίδες μας. Χάσμα αγεφύρωτο ανάμεσά τους. Αμέσως μόλις την υπέγραψαν, άρχισαν οι ατελείωτες παραβιάσεις των όρων. Αποτέλεσμα, εμφύλιος πόλεμος ώς τις 30 Αυγούστου 1949.
Τη δική μας γενιά, των 15ρηδων Aετόπουλων της Αντίστασης, η Συμφωνία της Βάρκιζας τη σημάδεψε για πάντα. Προφτάσαμε να ζήσουμε, στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, τη Μεσσηνία, έξι μήνες ελευθερίας. Από τον Σεπτέμβρη που έφυγαν οι Γερμανοί μέχρι τον Φλεβάρη που έγινε η Βάρκιζα. Το μάθαμε ένα πρωινό, όταν πέταξαν πάνω από τα χωράφια μας κάποια αεροπλάνα και σκόρπισαν χιλιάδες χαρτάκια με τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Γεμάτα υποσχέσεις... ελευθερίας και δημοκρατίας. Εχω ένα τέτοιο, ακόμη, για... ενθύμιο. Δεν πέρασαν δυο μήνες και βρεθήκαμε στις φυλακές της Καλαμάτας, ως... εχθροί του Εθνους... Μετά από κάποια χρόνια και πολλά βάσανα, μάθαμε πώς έγινε και τι σήμαινε η Βάρκιζα.
Μίλησαν πολλοί και γράφτηκαν και θα γραφτούν πολλά βιβλία και πολλές μελέτες για την πασίγνωστη πλέον Βάρκιζα και τα μεγάλα θύματά της. Αλλα ψύχραιμα και άλλα φανατικά.
Εμείς θα μιλήσουμε για την «άγνωστη» Βάρκιζα και τα μικρά, άγνωστα θύματα της ιδιαίτερης πατρίδας μας που άλλαξε ολόκληρη τη ζωή μας. Με τη βεβαιότητα ότι αντιπροσωπεύουμε αμέτρητα, άγνωστα θύματα, διάσπαρτα σε όλη την Ελλάδα του 1945-1950. Μικρά παιδιά που έσβησαν τα όνειρά τους. Που άλλα σχεδίαζαν και άλλα η ζούγκλα του Εμφυλίου τα ανάγκασε να ακολουθήσουν.
Θα μιλήσουμε για πέντε 15χρονα Αετόπουλα που ένιωθαν νέοι Κολοκοτρώνηδες, γράφοντας συνθήματα και πετώντας προκηρύξεις κατά των Γερμανών... Και για τα βάσανά μας, μετά τη Βάρκιζα. Για αυτά τα όνειρα που έλιωσαν άλλα στα χέρια των Μαγγανάδων και άλλα στις εξορίες και τις φυλακές. Και γι’ αυτά που γλίτωσαν, αλλά τα εξαφάνισαν τα διαβόητα «κοινωνικά φρονήματα». Μια κατάρα που κράτησε 20 χρόνια και μας κατάντησε πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Για τον Θανάση, το 15χρονο Αετόπουλο που έγραφε ποιήματα και ήθελε να σπουδάσει στο Πολυτεχνείο. Τον σκότωσαν έξω από τη Θουρία - ήταν κρυμμένος σε ένα φορτηγό για την Αθήνα. Για τον Γιώργο, που δεν μπήκε ποτέ σε πανεπιστήμιο κι έμεινε στο μπακάλικο του πατέρα του. Για τον Μιλτιάδη, που δεν έγινε ποτέ δάσκαλος και επιβίωσε ως λαχειοπώλης. Για τον τυχερό Παναγιώτη, που δραπέτευσε και «πρόκοψε» εργάτης στη Γερμανία. Και για τον Νάσο, που πήδησε τη μάντρα και δεν εκτελέστηκε. Που τον βγάλανε από τους Προσκόπους για να μη... μολύνει τα άλλα παιδιά..!! Επιβίωσε με μια γραφομηχανή έξω από τα Δικαστήρια. Ωσπου να καταφέρει να βρει τον δρόμο του...
Τυχεροί όλοι αυτοί που άντεξαν και πρόκοψαν με χίλια βάσανα, μέσα κι έξω από τη χώρα τους. Γνωρίζοντας σπάνιες διακρίσεις στην ωριμότητά τους. Τιμώντας την πατρίδα τους που τους βασάνισε στα νιάτα τους, μετά τον εφιάλτη της Βάρκιζας. Και τώρα ζούνε κάθε μέρα τον εφιάλτη ενός Γ’ Παγκοσμίου Πόλεμου..
Ας αφιερώσουμε αυτές τις λίγες γραμμές στον αλησμόνητο μπαρμπα-Στάθη τον Καναβό, τον άγιο Ανθρωπο-Γιατρό. Που μας όρκισε Αετόπουλα, ένα πρωί του 1943, στο εκκλησάκι της Αγια-Παρασκευής, και μας βάφτισε «νέους Κολοκοτρώνηδες».
Κι όταν μετά τη Βάρκιζα, βρεθήκαμε πλάι πλάι στο τσιμέντο, στις φυλακές του Ζέρβα, στην Καλαμάτα, μας είπε: «Να είστε περήφανοι... Και τον Κολοκοτρώνη μόλις έφυγαν οι Τούρκοι τον βάλανε στη φυλακή οι Ελληνες...»
Ηταν το «μάθημα» που σημάδεψε για πάντα τη ζωή μας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας