Ακροκεντρώος

Η λέξη «ακροκεντρώος» επανέκαμψε με τις πάνδημες διαδηλώσεις για τα Τέμπη, περιγράφοντας ένα ιδιαίτερο είδος πολιτικού ζώου: τους δεξιούς με κεντρώο φερετζέ.

Δεν αναφέρομαι σ’ αυτούς που ξεκάθαρα υποστηρίζουν κάθε νεοφιλελεύθερη επιλογή της κυβέρνησης, που αποδεικνύει πόσο υποτελής είναι στα Μεγάλα Αφεντικά της χώρας, ούτε καν ισοτίμως διαπλεκόμενη, παρά θεραπαινίδα των ισχυρών χορηγών της.

Δεν εννοώ κάποιες φλεγμαίνουσες σκωληκοειδείς αποφύσεις του κοινωνικού σώματος, που ασφαλώς δεν θα κατονομάσω εδώ για να μη μαγαρίσω το κείμενό μου, οι οποίες εξέμεσαν τον βόρβορο της κρανιακής τους κοιλότητας εναντίον των γονιών των παιδιών που δολοφονήθηκαν στα Τέμπη, επιχειρώντας ματαίως να σπιλώσουν χαροκαμένους ανθρώπους. Δεν θα πω τίποτα γι’ αυτούς που τέλος πάντων προβάλλουν θαρρετά το έρεβός τους, τη σαπρία της ψυχής τους. Δεν θα πω τίποτα για τα δημοσιογραφικά σαρανταπεντάρια του Καθεστώτος, τους κονδυλοφόρους παραστάτες του, που εκτελούν συμβόλαια δολοφονίας χαρακτήρων, πληρωμένα από έναν κυβερνητικό εσμό, ο οποίος με την αήθη τρομοκρατική προπαγάνδα του εναντίον των επικριτών του, καταδεικνύει μόνο ένα πράγμα: τον φόβο πως το τέλος του, η πολιτική θανή του, πλησιάζει.

Για τους ακροκεντρώους θέλω να μιλήσω. Γι’ αυτούς τους δήθεν σοβαρούς, τους τάχα ψύχραιμους, τους ντεμέκ νηφάλιους, που αυτοαποκαλούνται κεντρώοι, που αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τις εξαλλοσύνες και των δύο άκρων, της Αριστεράς και της Δεξιάς, αλληθωρίζοντας όμως πάντα προς τα δεξιά, με τη ζυγαριά της πολιτικής δικαιοσύνης τους να είναι πειραγμένη, ξίκικη. Για τους ναιμεναλλάδες θέλω να μιλήσω, που ’χουν ντυθεί κεντρώοι, που μονίμως συντάσσονται με τους δυνατούς, και ποτέ με τους αδύνατους.

Ας πούμε, σε μια διαδήλωση, αυτοί ναι μεν θα πουν δυο κουβέντες, για ξεκάρφωμα, περί του δικαίου των αιτημάτων, αλλά θα αγορεύσουν επί μακρόν για την ταλαιπωρία των οδηγών που περιμένουν να ανοίξουν οι δρόμοι για να πάνε στη δουλειά τους. Σε ένα ξυλοδαρμό φοιτητή, αυτοί ναι μεν θα αναφερθούν στη αυθόρμητη νεανική διαμαρτυρία, αλλά θα σταθούν στην ατομική ευθύνη του δαρμένου που αιμορραγεί στο πεζοδρόμιο, διερωτώμενοι εάν ο νεαρός έβρισε τον ματατζή, ώστε να φτάσει στο σημείο να παραφερθεί και να του σπάσει το κεφάλι ο καημένος ο μπατσάκος, που έχασε την ψυχραιμία του, άνθρωπος είναι κι αυτός.

Οι ακροκεντρώοι! Κυριολεκτικά, η λέξη δεν στέκει – δεν είναι δυνατόν να είσαι κεντρώος, στη μέση δηλαδή του πολιτικού φάσματος, και συγχρόνως ακραίος. Ομως, βρίσκει μια χαρά το νόημά της ως σκωπτικός χαρακτηρισμός που έδωσαν αριστεροί σε κάποιους (ακρο)δεξιούς με κεντρώα μουτσούνα.

Οι ακροκεντρώοι! Αυτοί που καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, κι από τον θύτη κι από το θύμα του ομοίως, αυτοί που σε μαζικές απολύσεις επισημαίνουν πως ο επιχειρηματίας αναγκάστηκε να τις κάνει γιατί μειώθηκαν τα κέρδη του, τι να κάνουμε, στο κάτω – κάτω οι επιχειρήσεις δεν είναι φιλανθρωπικοί, αλλά κερδοσκοπικοί οργανισμοί. Είναι αυτοί που ναι μεν καταδικάζουν χλιαρά τη διαφθορά, αλλά κλείνουν με νόημα το μάτι: «όλοι τα ίδια κάνουν».

Οι ακροκεντρώοι: είναι αυτοί που θα κάνουν λόγο για «τα δύστυχα παιδάκια», αλλά μετά θα κουνήσουν αυστηρά το δάχτυλο φωνάζοντας ότι το Ισραήλ έχει αναφαίρετο δικαίωμα στην αυτοάμυνα, οπότε η γενοκτονία ήταν θεμιτή και καλώς οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις έκαναν κόντρα ξύρισμα στη Λωρίδα της Γάζας με βόμβες.

Οι ακροκεντρώοι: νεοφιλελέρες με πολιτικά, που πουλάνε ακροδεξιά φύκια για κεντρώες κορδέλες.