Μια στοίβα επιστολές, ξεχασμένες κάτω από τη σκόνη του χρόνου, κρυμμένες σε συρτάρια, φορτωμένες με τη σιωπή του παρελθόντος. Οχι, δεν είναι απλώς χαρτιά – είναι μάρτυρες μιας ζωής που άνθισε και μαράθηκε, φορτωμένα με αναμνήσεις, δάκρυα, χαρά και απώλεια. Στο νέο της βιβλίο, Επιστολές (εκδ. Αντίποδες, 2024), η Δανάη Σιώζιου μας παρασύρει σε ένα ταξίδι με γραφές που πάλλονται από συναισθήματα και νοήματα.
Δεν πρόκειται για απλές επιστολές. Είναι ποιήματα μεταμφιεσμένα σε μηνύματα προς το σύμπαν. Ενας διάλογος με το αόρατο, που περιλαμβάνει ζώα, φυτά, φυσικά στοιχεία, ακόμα και έναν μυστηριώδη αποδέκτη, το αινιγματικό «Κ.». Οι λέξεις της Σιώζιου δεν αφηγούνται απλώς· χορεύουν μέσα στο μυαλό σου, σαν μουσική βραχνή και υπνωτική.
Το βιβλίο ξεκινά με μια συνομιλία με την αράχνη. Αλλά αυτή η αράχνη δεν είναι μόνο ένα μικρό πλάσμα – γίνεται σύμβολο. Ψιθυρίζει στον αναγνώστη: «Αδράξτε τη μέρα». Μα πώς να την αδράξεις, όταν η ίδια η μέρα μοιάζει συχνά με βάρος αβάσταχτο; Αυτή είναι η ουσία της ποίησης της Σιώζιου: μας θέτει ερωτήματα που δεν έχουν εύκολες απαντήσεις, μα που μας καλούν να αναλογιστούμε τη δική μας θέση στον κόσμο.
Οι άνθρωποι που κατοικούν στις επιστολές της έχουν χάσει την πίστη τους στα θαύματα, κουβαλούν την κόπωση της ζωής. Κι όμως, συνεχίζουν. Οχι από επιλογή, αλλά επειδή έτσι είναι η φύση του ανθρώπου. Σαν την ομίχλη που καλύπτει αργά το δάσος – δεν μπορείς να τη σταματήσεις· την αφήνεις απλώς να υπάρχει.
Ανάμεσα στις γραμμές, όμως, υπάρχει ανθρωπιά. Ενας χαμένος έρωτας, μια μητέρα που προσφέρει απλόχερα τη φροντίδα της, μια ανάμνηση που ξεθωριάζει αλλά επιμένει να παραμένει ζωντανή. Το ποιητικό δάσος της Σιώζιου δεν είναι μόνο ένα φυσικό τοπίο – είναι η ίδια η ζωή. Αγρια, απρόβλεπτη, γεμάτη κρυφές διαδρομές και αχαρτογράφητες πορείες.
Η συλλογή Επιστολές είναι ένα ταξίδι. Οχι εύκολο, αλλά απαραίτητο. Οι λέξεις της Σιώζιου σε μαγνητίζουν, σε βάζουν να αναρωτηθείς. Δεν αναζητούν απαντήσεις· αναζητούν τον χώρο για να υπάρξουν. Και τελικά, σε αφήνουν με μια αίσθηση που σε στοιχειώνει – όπως η τελευταία γουλιά ενός ποτού που καίει στον λαιμό, αλλά σε ζεσταίνει για όσα σου θύμισε.
*Μεταπτυχιακός φοιτητής Φιλοσοφίας, μεταφραστής και υπεύθυνος της γραμματείας του Ινστιτούτου Φιλοσοφίας, ΙWPR (Institute for World Philosophical Research)
—
Τη σελίδα αυτήν δεν τη φτιάχνουν επαγγελματίες κριτικοί βιβλίου. Γράφεται από αναγνώστες που απευθύνονται σε αναγνώστες για να τους μιλήσουν για κάποιο βιβλίο που τους συνεπήρε. Αν θέλετε να μοιραστείτε όσα νιώσατε διαβάζοντας ένα βιβλίο, στείλτε το κείμενό σας (το πολύ 700 λέξεις) στο [email protected]
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας