«Οπως και να το κάνουμε είναι ωραιοποιημένη η εικόνα στο “Υπάρχω”. Και σκέφτομαι πως στη νέα γενιά, η οποία, στην πλειονότητά της, δεν ξέρει ακριβώς τι εστί “Καζαντζίδης” -άντε να έχει ακούσει το όνομα και κάποια ερμηνεία του κυρίως στον Μίκη-, η ιστορία του περνά αυτή τη στιγμή μέσω μιας μυθοπλασίας βέβαια και με τη “διαμεσολάβηση” ενός ποπ ειδώλου που είναι ο συμπαθής Χρήστος Μάστορας. Πράγμα καθόλου κακό όσον αφορά τον σπουδαίο τραγουδιστή Καζαντζίδη και το πλαίσιο της ζωής του που έτσι “συστήνεται” σε ένα κοινό που δεν γνώριζε ένα τεράστιο κεφάλαιο του λαϊκού. Από την άλλη, η εικόνα είναι, όπως είπα, ωραιοποιημένη, αν όχι αρκετά καθαγιασμένη, με το εξαιρετικό σινεμά του Τσεμπερόπουλου μεν, αλλά και με ένα σενάριο στο οποίο οι αιχμές και οι αντιφάσεις του χαρακτήρα διακρίνονται τόσο όσο».
Στην αγαπημένη των ημερών και πανταχού παρούσα «καζαντζιδολογία» ο φίλος που είχε δει το «Υπάρχω» και μας τα έλεγε αυτά είχε μια ιδιαιτερότητα. Γνώριζε προσωπικά τον Καζαντζίδη και το περιβάλλον του. Βρήκα ενδιαφέρουσα την άποψή του που ήταν νηφάλια κι έθετε ξανά το αιώνιο δίλημμα, εκείνο που διατύπωνε τόσο ωραία ο Σαββόπουλος στο «Εμείς του ’60»: «(…)σ’ αυτή την ηλικία, ή μιλάς/της καθεμιάς γενιάς/καινούργιας και παλιάς,/ή κλείνεις και σιωπάς, για μας». Η σύγχρονη ελληνική τέχνη μιλά ειδικά της καινούργιας γενιάς για πολλά που αφορούσαν τους «εκδρομείς του ’60», αλλά και τους πριν και τους μετά. Μία έκφανση αυτής της ανάγκης, που υποκινείται περισσότερο από νοσταλγία και λιγότερο -νομίζω- από διάθεση απολογισμού και επανεκκίνησης, είναι το «Υπάρχω» ή οι σειρές εποχής.
Στον αντίποδα, μια ανάγκη που υποκινείται πολύ λιγότερο (ή και καθόλου) από νοσταλγία, αλλά κυρίως από διάθεση κοινωνικοπολιτικού απολογισμού με την ελπίδα μιας υγιέστερης επανεκκίνησης είναι πολύ διακριτή στο θέατρο. Τα πολλά τελευταία χρόνια από τη σκηνή έχουν περάσει συμπεριφορές, γεγονότα κι επεισόδια, από την υπόθεση του Βασίλη Τσιρώνη (για τα βασισμένα σε αυτήν «Ανεξάρτητα κράτη» μιλά στις παρακάτω σελίδες ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος συν-συγγραφέας του έργου με τον Γιώργο Παλούμπη) μέχρι το «Θέατρο του Βουνού», τις «Σπυριδούλες», τη Δήμητρα της Λέσβου, τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, την ψυχική πίεση των μαρτύρων στη δίκη της Χρυσής Αυγής και δεκάδες άλλα, που φωτίζουν με τόλμη εκείνες τις μικρο-ιστορίες που η σκέτη νοσταλγία θα έβαζε κάτω από το καλοστρωμένο χαλί της.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας