«Είμαστε όλοι εν δυνάμει καμένοι και πνιγμένοι»

Το καλοκαίρι ήταν πάντα μια εποχή ελευθερίας, ξεγνοιασιάς, χαράς και διασκέδασης. Τα τελευταία χρόνια όμως τα καλοκαίρια αρχίζουν να μοιάζουν τρομακτικά, φονικά. Η υπερβολική ζέστη που όλοι βιώσαμε φέτος και η καταστροφή που άφησε πίσω της η πυρκαγιά στη Βορειοανατολική Αττική, κάνουν το μέλλον μας να φαίνεται φρικιαστικό, σκοτεινό. Ολα συμβαίνουν ξαφνικά και γρήγορα και μοιάζει σαν να έχουμε ξεπεράσει το σημείο που δεν υπάρχει επιστροφή.

Ετσι ξαφνικά και γρήγορα «35 χρόνων δουλειά κάηκε σε μισή ώρα», θα μου πει ο Θοδωρής Αρβανίτης που το κτήμα του βιολογικής καλλιέργειας στα Κιούρκα Αττικής, από ένα γαλήνιο τοπίο μετατράπηκε σε μαινόμενη κόλαση μέσα σε λίγες ώρες από το ξέσπασμα της πυρκαγιάς. Αυτό που έζησε ο Θοδωρής σήμερα το έχουν ζήσει άλλοι «χτες» και θα το ζήσουν κι άλλοι «αύριο». «Πιστεύω ότι το 80% των κατοίκων της χώρας είναι εν δυνάμει καμένοι και πνιγμένοι. Οι περισσότεροι απλώς δεν το ξέρουν», μου λέει ενώ καθόμαστε μέσα στα αποκαΐδια με τη μυρωδιά του καμένου να μας κόβει την ανάσα.

Ο Θοδωρής και οι εργαζόμενοι στο κτήμα έβλεπαν τη φωτιά από μακριά με ανησυχία και με τα τρακτέρ προσπαθούσαν να κάνουν αντιπυρικές ζώνες για να προλάβουν. Ωστόσο, με τον αέρα που υπήρχε, η φωτιά πέρασε και κατέκαψε το κτήμα. Το κτήμα που οι αδελφοί Θοδωρής και Παναγιώτης Αρβανίτης δούλεψαν 35 χρόνια για να το φτιάξουν. Ενα κτήμα 500 στρεμμάτων βιολογικής καλλιέργειας, χωρίς χημικά και φυτοφάρμακα. Το κτήμα που στη διάρκεια της πανδημίας, όπου όλοι αναγνωρίσαμε τον ρόλο της υγιεινής διατροφής για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού μας, μας την πρόσφερε. Ο Θοδωρής τότε ξεκίνησε να φέρνει το γνωστό πλέον σε πολλούς Αθηναίους «καλάθι» με ό,τι έβγαζε η φάρμα του στο τραπέζι μας.

«Ξεκινήσαμε το κτήμα το 1989 και μετά από τέσσερα χρόνια γίναμε επαγγελματίες. Ενοικιάσαμε σιγά σιγά ακαλλιέργητες εκτάσεις από τη γύρω περιοχή και φτάσαμε να καλλιεργούμε 500 στρέμματα βιολογικά προϊόντα. Κάναμε 40 στρέμματα θερμοκήπια, φτιάξαμε αποθήκες, κάναμε ψυγεία, πήραμε τρακτέρ και ό,τι χρειάζεται μια τέτοια καλλιέργεια», μου λέει ο Θοδωρής και τον ρωτώ για το κόστος. «Το κόστος μπορεί να ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο ευρώ. Εκτός από τις καλλιέργειες είναι το Οικοσχολείο, το τυροκομείο, το οινοποιείο, οι κουζίνες, τα σπιτάκια των εργαζομένων».

Καθόμαστε στον χώρο που λίγες μέρες πριν ήταν το Οικοσχολείο. Εκεί που πέρασαν και εκπαιδεύτηκαν δωρεάν στη βιολογική καλλιέργεια πάνω από 1.200 άτομα. Μαθητές, ενήλικες, φοιτητές Γεωπονικής και ερασιτέχνες βιοκαλλιεργητές. Κοιτάζω τα αποκαΐδια, το ίχνος που άφησε πίσω της η φωτιά από το Οικοσχολείο, από το άλλοτε ακμάζον κτήμα. «Κάηκαν οι δύο αίθουσες, 400 καρέκλες, οι πίνακες και το πιάνο. Δεν έμεινε τίποτα», λέει ο Θοδωρής με σπασμένη φωνή και δάκρυα στα μάτια.

Η αλληλεγγύη των συνανθρώπων μας

Πάντα με εντυπωσίαζαν οι άνθρωποι που ξέφευγαν από τον κανόνα και ζούσαν τη ζωή τους με τους δικούς τους όρους. Μια ζωή χωρίς τους περιορισμούς και τις προσδοκίες της κοινωνίας. Ενας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Θοδωρής Αρβανίτης. «Ο Θοδωρής Αρβανίτης, χωρίς ποτέ να ζητήσει τίποτε, προμήθευε όλες τις κοινωνικές κουζίνες (και όχι μόνο) με τα υπέροχα λαχανικά του. Ο Θοδωρής Αρβανίτης και ο αδελφός του, Παναγιώτης, έδωσαν το σπίτι τους στην Αθήνα για να στεγαστεί το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών. Ο Θοδωρής ίδρυσε το Οικολογικό Σχολείο και μεταλαμπάδευσε την αγάπη του προς τη φύση και την προστασία της. Μοίραζε καλάθια με βιολογικά προϊόντα σε πολύ χαμηλές τιμές για να ωφεληθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι», θα γράψει ο Κώστας Φωτεινάκης στο site «Οι φίλοι της Φύσης» μετά την καταστροφή.

Η αλληλεγγύη που είχε επιδείξει ο Θοδωρής Αρβανίτης για την κοινωνία μας που δοκιμαζόταν, επέστρεψε στον ίδιο τώρα που εκείνος το χρειάζεται. Την αγωνία του Θοδωρή μετέφεραν μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα όλοι όσοι τον γνώριζαν και η ανταπόκριση του κόσμου είναι συγκινητική. Οση ώρα μιλούσαμε, το τηλέφωνό του δεν σταματούσε να χτυπά από ανθρώπους που ρωτούσαν με ποιον τρόπο μπορούν να βοηθήσουν. Η ανταπόκριση αυτή του κόσμου είναι αρκετή για να αποκαταστήσει την πίστη όλων μας στην ανθρωπότητα και να μας ανοίξει ένα παράθυρο σε έναν κόσμο που νοιάζεται ο ένας για τον άλλο. Η αλληλεγγύη αυτή είναι που δίνει το κουράγιο στο Θοδωρή να συνεχίσει την προσπάθεια για την αποκατάσταση του κτήματος. «Το πρώτο βράδυ έμεινα άυπνος. Η πρώτη σκέψη μου ήταν να σηκωθώ και να φύγω», μου λέει χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Η αγάπη και η συμπαράσταση του κόσμου τού έδωσαν το κουράγιο για να συνεχίσει. «Με τα πρώτα χρήματα που μας έστειλαν αγόρασα τα πρώτα λάστιχα για πότισμα. Αυτό που τώρα προέχει είναι να κάνουμε κάποιες εγκαταστάσεις για να μένουμε, καθώς και έναν ψυκτικό θάλαμο για τα προϊόντα», λέει με αποφασιστικότητα για την επόμενη μέρα. Τον ρωτώ τι θα ζητούσε από την Πολιτεία. «Πιο πολύ πιστεύω στα κινήματα και στην αυτοοργάνωση. Το κράτος δεν είναι αυτό που νομίζουμε…» μου απαντά.

Μέσα στο χάος των ημερών η ιστορία του Θοδωρή είναι μια ιστορία γενναιότητας. Γι’ αυτό και επέλεξα να τη μοιραστώ μαζί σας. Είναι η ιστορία που μας κάνει να δούμε την επιτακτική ανάγκη για αλλαγές. Η ιστορία που μας δείχνει τις βαθύτερες αιτίες όλων αυτών που ζούμε και οδηγούν σε ένα δυστοπικό μέλλον. Και οι αιτίες δεν βρίσκονται μόνο στην κλιματική αλλαγή αλλά και στην ανεύθυνη συμπεριφορά της Πολιτείας.