Εικόνες από το τέλος του κόσμου: Αθήνα μέρος 3ο

Μας πλησίασε με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που έκαναν τον φόβο να τρέχει στις φλέβες μας. Ολα αυτά που μάθαμε να αναγνωρίζουμε στα ζόμπι που έχουν κατακλύσει την Αθήνα εδώ και μήνες. Ηρθε καταπάνω μας με όλα τα γνωρίσματα που μας σκορπίζουν τον τρόμο: κόκκινα ερεθισμένα μάτια, ασταθές βήμα και βιασύνη, ακατανόητα λόγια. Μια μυρωδιά βγαλμένη από κάποια αποθήκη κρεάτων της κόλασης, ιδρωμένος, με τα χέρια μπροστά να επιβεβαιώνουν την πρόθεσή τους να αρπάξουν. Στο σημείο που βρισκόμασταν, στην Πειραιώς, ήταν αδύνατο να τον αποφύγουμε. Επρεπε να αναμετρηθούμε μαζί του. Μας πλησίασε. Και τότε καταλάβαμε. Δεν ήταν ζόμπι. Ηταν απλώς μεθυσμένος. Γυρνούσε από τα μπουζούκια και ήταν εξαιρετικά θυμωμένος. Απ’ όσα εκστόμιζε ανάμεσα στα σκόρπια γρυλίσματα καταλάβαμε πως μας κυνηγούσε επειδή πίστευε πως κοιτάγαμε την κοπέλα του. Κοπέλα δεν είχε.

Τον αποφύγαμε και συνεχίσαμε την πορεία μας. Είναι πολλά αυτά που βλέπεις καθημερινά. Είναι αλήθεια, μετά το τέλος του κόσμου, δεν πλήττουμε ποτέ. Την προηγούμενη εβδομάδα, ας πούμε. Μια ορδή ζόμπι-χίπστερ με κυνήγησε στο Παγκράτι. Πάνω στα ποδήλατά τους και πίσω από τα κοκάλινα γυαλιά τους με κομμάτια αβοκάντο ακόμη φρέσκα πάνω στα γένια τους, υπολείμματα από ένα πρόγευμα που δεν πρόλαβαν ποτέ να τελειώσουν. Εξω από την πόλη είδα ένα πλήθος πολιτών να πολιορκεί ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε κωλόχαρτο. Η αξία του είχε εκτοξευτεί στα ύψη από τότε που ο κόσμος κατέρρευσε. Μια μιλιταριστική φράξια βίγκαν να συνεργάζεται με τα ζόμπι δημιουργώντας έτσι μια μετωπική σύγκρουση απέναντι στον κοινό εχθρό. Εμάς. Δημοσιογράφους να περιφέρονται άνετοι ανάμεσα στα χαλάσματα και ανάμεσα στους ζωντανούς νεκρούς. Είναι, βλέπετε, που τα ζόμπι αρνούνται να φάνε δημοσιογράφους. Δεν είμαι σίγουρος πώς καταφέρνουν να τους ξεχωρίζουν, αλλά είναι γεγονός πως μόλις πλησιάσουν κάποιον στη συνέχεια φεύγουνε μακριά. Κάπως όπως τα παιδιά στη θέα του μπρόκολου.

Ξέρετε, είναι περίεργο, αλλά οι ταινίες που βλέπαμε παλιά, πριν συμβούν όλα αυτά, εννοώ οι ταινίες με ζόμπι, ζωντανούς νεκρούς κτλ, είχαν προβλέψει αρκετά πράγματα σωστά. Οντως το μεγαλύτερο μέρος της μέρας μας το περνάμε προσπαθώντας να επιβιώσουμε. Από την άλλη, ο ερχομός του τέλους έφερε μια κατάρρευση όχι απλά των νόμων, αλλά κυρίως των ηθικών επιταγών και περιορισμών. Θέλω να πω, από τη στιγμή που όλα μπορούν να τελειώσουν ποιος νοιάζεται για κανόνες; Οταν ο φόβος καταλαγιάσει είναι το πρώτο που σκέφτεται κανείς.

Λοιπόν, δεν έχετε ιδέα πόσο σεξ συμβαίνει εδώ πέρα. Στην άκρη του δρόμου, στα μπαλκόνια, μέσα στις εκκλησίες. Ομαδικά όργια στις ταράτσες, στα υπόγεια, στις πλατείες και κυρίως πάνω στην Ακρόπολη. Χωρίς ηλικιακές ή ταυτοτικές διακρίσεις. Και συνήθως χωρίς προφυλάξεις. Και όταν λέω προφυλάξεις δεν εννοώ σεξουαλικές προφυλάξεις, εννοώ προφυλάξεις από τα ζόμπι. Μπορώ να το καταλάβω. Θέλω να πω αν είναι να σε βρει ο θάνατος καλύτερα να σε βρει πάνω σε έναν οργασμό.

Είναι ένας υπόγειος κόσμος πάνω από το έδαφος που μυρίζει θάνατο και συνουσία. Και όμως συνηθίζει κανείς. Θυμάμαι αυτά που μου έλεγε η γειτόνισσά μου πριν την κατασπαράξει η βασική ενδεκάδα του Αστέρα Τρίπολης (οι περισσότεροί τους ήταν όντως ζόμπι): Και γιατί να φοβηθώ περισσότερο από πριν; Επέζησα από τη συμβίωση με έναν ζωντανό νεκρό για 40 χρόνια. Αυτοί εκεί έξω; Αυτοί είναι παιχνιδάκι. Τουλάχιστον δεν έχουν τα κλειδιά του σπιτιού μου. Πια, όταν κλειδώνω νιώθω ασφαλής.

Το τέλος του κόσμου ήταν αυτό που ζούσαμε. Τότε, πριν από τη μεγάλη αποκάλυψη, τον ερχομό των ζόμπι, τον μεγάλο χαμό. Απλώς δεν το ξέραμε. Ηταν ένα τέλος αργό, μαλακό, φιλικό για τον καταναλωτή. Και μεις το μασάγαμε μαλακά όπως ένα μωρό την άκρη της κουβέρτας του. Το δεχτήκαμε, το αγκαλιάσαμε. Ετσι, ό,τι ακολούθησε δεν ήταν άλλο από ένα πανηγύρι χάους, μια απρόβλεπτη αλλά σε μεγάλο βαθμό καλοδεχούμενη αναταραχή που διεύρυνε τους όρους του πραγματικού. Ετσι, αν και άλλαξαν πολλά, το κουκούτσι μας έμεινε σταθερό μέσα στο φρούτο. Υποδεχτήκαμε το τέλος αυτό που είχε ήδη έρθει, μόνο που τώρα έκανε περισσότερο θόρυβο. Και είχε σαγόνια.