Οι Γαλλο-Κρητικοί των Βρυξελλών

Βρυξέλλες

Και οι δύο τους είναι Γάλλοι, αλλά η ζωή τους έχει συνδεθεί άρρηκτα με την Ελλάδα. Η Λούσυ Πικάρ είναι κόρη και εγγονή και δισέγγονη διάσημων αρχαιολόγων που διετέλεσαν διευθυντές στη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή στην Αθήνα και πραγματοποίησαν ανασκαφές στη Θάσο και στην Κρήτη αναδεικνύοντας την ιστορία του τόπου μας.

Ο Φρανκ Σεμπέρ επέλεξε την Κρήτη και ιδιαίτερα τα χωριά του Δήμου Σητείας για δεύτερή του πατρίδα, χάρη στη σχέση του με την οικογένεια του πρώην δημάρχου Σητείας Νίκου Πετράκη. Έφτασε τυχαία εκεί, γύρω στα 17-18, περιμένοντας να δει αρχαιοελληνικά αγάλματα και κλασικούς ναούς. Αυτό που είδε ήταν οι θετικοί άνθρωποι, το βουνό, τη ζωντανή μουσική παράδοση, το φαγητό, οι ανασκαφές σε κόκκινο χώμα για τον Μινωικό πολιτισμό. Από τότε έχει δημιουργήσει άρρηκτους δεσμούς κι ένα σπίτι στο Μόχλος, το χωριό της οικογένειας Πετράκη.

Σήμερα, το ζευγάρι έχει τέσσερα αγόρια, τα οποία όλα έχουν από ένα γαλλικό και ένα ελληνικό όνομα: τον Ζουλιάν-Στέλιο, προφανώς εμπνευσμένο από τον παππού της οικογένειας Πετράκη-Βασιλάκη, τον Τιμοτέ-Νικόλαο, τιμώντας τον δήμαρχο, τον Σιρίλ-Ιωάννη, από τον πατέρα του δημάρχου, και τον Γκρεγκουάρ-Τίτο, από τον πολιούχο του Ηρακλείου και πρώτο επίσκοπο της Κρήτης στο Τυμπάκι, όπου ο Φρανκ έχει επίσης πολλούς φίλους! Η Λούσυ είναι καθηγήτρια Ολλανδικών στις Βρυξέλλες κι ο Φρανκ υψηλόβαθμο στέλεχος της Ευρ. Επιτροπής για την πολιτική συνοχής!

Κάπως έτσι γνωρίστηκε στη Σητεία με τον μέχρι πρότινος αντιπρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Δημήτρη Παπαδημούλη, με τον οποίον ανέπτυξαν μια ζεστή οικογενειακή σχέση -η σύζυγος του Δ. Παπαδημούλη είναι συγγενής του Νίκου Πετράκη. «Θα σου συστήσω έναν Γάλλο που πιο πολύ θυμίζει Κρητικό», μας είχε πει ο ευρωβουλευτής της Νέας Αριστεράς. Και είχε δίκιο.

Ζητήσαμε από τον Φρανκ και τη Λούσυ να μας διηγηθούν την ιστορία τους, που κάλλιστα θα μπορούσε να γίνει ταινία. Ενα φιλμ έγχρωμο, ζεστό, με πολλή αγάπη, ανθρώπινες σχέσεις και νοσταλγία. Είναι όμως από τις φορές που η πραγματικότητα είναι ακόμα καλύτερη για την πενταμελή οικογένεια, αφού η ιστορία συνεχίζεται μεταξύ Βρυξελλών, Γαλλίας, Αθηνών, Θάσου και φυσικά Κρήτης...

Η Λούσυ γεννήθηκε στην Αθήνα. Και οι δύο γονείς της ήταν αρχαιολόγοι, αλλά στη δεκαετία του ’60 ένας μόνο επιτρεπόταν να εργαστεί ως ερευνητής στη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή, οπότε η μητέρα της χρειάστηκε να κάνει πίσω. Κάτι που άλλαξε αργότερα. Στη συνέχεια, ο πατέρας της θα γινόταν διευθυντής στη σχολή, ένας από τους πιο διάσημους αρχαιολόγους στην Ελλάδα.

Εμεναν στη σχολή, ανάμεσα σε Κολωνάκι και Λυκαβηττό. Οι πρώτες λέξεις της Λούσυ ήταν στα ελληνικά λόγω της νταντάς της. Φοίτησε στο γαλλικό σχολείο στην Αγία Παρασκευή και θυμάται τη ζωή της στην Αθήνα με μεγάλη αγάπη.

«Είχα πολλές ελευθερίες σε σχέση με τους εφήβους στο Παρίσι για παράδειγμα. Κάθε Κυριακή βράδυ πηγαίναμε σινεμά, σε θερινό όταν μπορούσαμε, και θυμάμαι τις ασπρόμαυρες ταινίες κάτω από τον αττικό ουρανό», μας λέει. «Είχα μια φίλη που ο πατέρας της είχε αγοράσει έναν κήπο στην Παιανία. Είχε ελιές, λεμονιές, πολλά δέντρα. Πηγαίναμε εκεί με ένα μηχανάκι, ήταν τότε σαν να πηγαίναμε ταξίδι εκτός Αθηνών!».

Εφυγε για να σπουδάσει business studies και Οικονομικά στη Γαλλία και μετά στην Αγγλία, αλλά τελικά ξαναγύρισε στην Αθήνα για να κάνει την πρακτική της. Τότε, σε μια εκδρομή με Γάλλους φίλους της στη Ζάκυνθο, γνώρισε τον Φρανκ. Ο έρωτας δεν άργησε να προκύψει. «Φιληθήκαμε για πρώτη φορά λίγους μήνες μετά στο παρκάκι του Κολωνακίου στη Σίνα, κάτω από τα χιονισμένα πεύκα», θα διηγηθεί εκείνος.

Ο Φρανκ δεν ήθελε να πάει στην εκδρομή αυτή. «Γενικά απέφευγα τους Γάλλους, εγώ ήθελα να είμαι με Ελληνες», μας λέει. Ομως λίγο η παρότρυνση του συγκατοίκου του στην Αθήνα, λίγο η φήμη της κόρης του Πικάρ, και λίγο η όρεξη να γνωρίσει ακόμα ένα νησί στην Ελλάδα, τελικά πείστηκε να κάνει το ταξίδι που του άλλαξε τη ζωή.

Είχε κάποια χρόνια που πηγαινοερχόταν μεταξύ Παρισίων και Ελλάδας. Σπούδαζε Πολιτικές Επιστήμες στο Παρίσι και ήθελε να κάνει πρακτική στον Δήμο Σητείας! Ο ίδιος μας περιγράφει πώς η επιμονή του να επιστρέψει στην Ελλάδα τον οδήγησε στο να πιάσει δουλειά στο υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας στο Παρίσι.

«Η υπάλληλος που ήταν αρμόδια γι’ αυτά τα ζητήματα ήταν σε άδεια για πολύ καιρό και στο αρμόδιο γραφείο του υπουργείου υπήρχε μια ντάνα με φακέλους υποψηφίων. Είχα πάει πολλές φορές να ρωτήσω για την περίπτωσή μου, αλλά ο προϊστάμενος με έδιωχνε. Μάλιστα μου είχε πει να μην ξαναπάω! Αλλά εγώ εκμεταλλεύτηκα μια προκήρυξη για προσωρινό προσωπικό και με ξαναβρήκε μπροστά του! Μου λέει: “τώρα θα αναλάβεις εσύ την ντάνα”. Οταν έφτασε η σειρά μου, έφυγα για Ελλάδα όπου τελικά έμεινα σχεδόν πέντε χρόνια!», θυμάται χαρακτηριστικά.

«Εγώ ήθελα να είμαι στην Κρήτη με τον Νίκο Πετράκη. Ενας αριστερός δήμαρχος, εκλεγόταν με το ΠΑΣΟΚ, κολλητός της Μελίνας Μερκούρη και συνεργάτης των ιστορικών δημάρχων της Κρήτης, του Καρέλλη (σ.σ. δήμαρχος Ηρακλείου) και του Κλάδου (σ.σ. δήμαρχος Ανωγείων) που συνάντησα πολλές φορές, πάντα με χαρά και σεβασμό γι’ αυτές τις λαμπρές προσωπικότητες».

Ηταν η δεκαετία του ’80, αρχές ’90 και όλα ήταν διαφορετικά. «Κάναμε πολύ ωραία πράγματα με τον Νίκο. Πέρα από τις ανασκαφές, τις ανταλλαγές μαθητών ή εργαζομένων με τη Γαλλία, κάναμε συνέδρια ελληνογαλλικής φιλίας για την τοπική αυτοδιοίκηση και ανάπτυξη, κάτι που συνεχιζόταν παράλληλα με τις σπουδές μου», θυμάται. Ολα αυτά έγιναν χάρη στον Σύλλογο «Ελληνογαλλική Αντιπαράθεση» με αξιόλογα στελέχη, όπως ο πρόεδρος του συλλόγου, Γιώργος Στεφανίδης, καθηγητής της Σορβόνης και γρήγορα μέντορας του Φρανκ.

Ο Φρανκ έβαλε την Ελλάδα στη ζωή του με επιμονή και πάθος. Συνόδευε παιδιά από το διάσημο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών των Παρισίων στο Πάντειο, δούλεψε σε προγράμματα ανταλλαγής, συμμετείχε στις εκδηλώσεις του συλλόγου Ελληνογαλλική Αντιπαράθεση. Αλλά και έμαθε να χορεύει κρητικά, να μιλάει τη γλώσσα, να συμμετέχει στον τρύγο, αλλά και στα καζανέματα της τσικουδιάς, όπως και στο λιομάζωμα, να απολαμβάνει την κρητική μουσική και τις μαντινάδες με τους γιους τού Πετράκη, Στέλιο -ο οποίος είναι διάσημος λυράρης σήμερα- και Γιάννη -ένας αξιόλογος ποιητής-, και υιοθέτησε πολλές από τις συνήθειες της νέας του οικογένειας. Κι όλα αυτά παράλληλα με τις σπουδές του και στο Κολέγιο της Ευρώπης, στην Μπριζ, και μετά στη διαμονή τους στην Αθήνα.

Ο Ζουλιάν-Στέλιος, ο πρώτος γιος της οικογένειας, γεννήθηκε στην Αθήνα. Ταξίδεψε 10 ημερών προς τις Βρυξέλλες. Ο Φρανκ είχε αποφασίσει να αποδεχθεί την επαγγελματική πρόταση που του είχε γίνει να δουλέψει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Εδώ στις Βρυξέλλες, το ζευγάρι εγκαταστάθηκε φτιάχνοντας τη ζωή του. «Μας αρέσουν οι Βρυξέλλες, είναι ανοιχτή κοινωνία και μια πράσινη πόλη!», λέει η Λούσυ.

Ολα τα παιδιά του ζευγαριού ανέπτυξαν επίσης μια σχέση με την Ελλάδα: τον χορό (ο Τιμοτέ-Νικόλαος είναι δραστήριος και... πρωτοχορευτής στον Σύλλογο Tradidanse στις Βρυξέλλες), τη γλώσσα και τη μουσική (ο Γκρεγκουάρ-Τίτος θέλει να περάσει ένα χρόνο στο Μόχλος μετά το bachelor του και έμαθε να παίζει λύρα με την Κέλλυ, τη σύντροφο ενός ακόμη υπερήφανου Κρητικού, του Ρος Ντέιλι).

Πλέον, γυρνούν στην Ελλάδα «τουλάχιστον τρεις φορές τον χρόνο», είτε στο σπίτι και την ευρεία οικογένεια του Μόχλου και των γύρω χωριών, ή στη Θάσο όπου οικογένειες Γάλλων αρχαιολόγων έχουν αναπαλαιώσει τα σπίτια τους και περνούν τα καλοκαίρια.

Και η ιστορία συνεχίζεται...