Στην πρωτίστως ιδεολογική και δευτερευόντως αισθητική αντιπαράθεση που ακολούθησε (σε πανευρωπαϊκή και όχι μόνον) κλίμακα την Τελετή Εναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, αρκετοί, επώνυμοι ή λιγότερο γνωστοί, συμπολίτες μας επιστράτευσαν υπέρ της -αποδομητικής για το Παρίσι- επιχειρηματολογίας τους την αισθητική, άλλοτε και την... ηθική ή και εννοιολογική ανωτερότητα των τελετών του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Την ίδια στιγμή ο Παπαϊωάννου, που δεν έκανε (και σοφά πράττοντας) κανένα σχόλιο γι’ αυτήν την τελετή (όπως άλλωστε και για καμία προηγούμενη), δημοσιοποίησε στη Lifo το -επιμελημένο από τον ίδιο- αριστουργηματικό ημερολόγιο «Birthplace - 20 χρόνια μετά» της πρωτογενούς αποτύπωσης των ημερών δημιουργίας, έντασης και άγχους απέναντι στο γιγαντιαίο εγχείρημα.
Είναι συγκινητικό να διαβάζεις πώς ένας 40χρονος δημιουργός και η ταλαντούχα παρέα των καλλιτεχνών με τους οποίους είχε συνδεθεί επαγγελματικά ή φιλικά, συν οι πολλοί ανάλογοι που ενεπλάκησαν στην πορεία, ετοίμαζαν βήμα-βήμα ό,τι χρησίμευσε τώρα ως «ελληνικό» αντεπιχείρημα στην πρόταση του Τομά Ζολί. Ηταν όμως 20 χρόνια πριν. Αλίμονο αν ο Παπαϊωάννου είχε παραμείνει στατικός, προσδεμένος καλλιτεχνικά στο άρμα των τελετών του 2004. Πώς θα ήταν σήμερα η δική του πρόταση για τις τελετές στην Αθήνα του 2004;
Η ιστορία δεν ανέχεται τις πιθανολογικές κρίσεις, αλλά προφανώς θα ήταν διαφορετική. Δεν έχει νόημα η σύγκριση ενός 40χρονου τότε δημιουργού με πηγές έμπνευσης -ανάμεσα σε πολλά άλλα- τον Γιάννη Τσαρούχη και την Πίνα Μπάους για τη δημιουργία ενός νεοκλασικού σημείου αναφοράς, πράγματι, στην ιστορία των Ολυμπιακών τελετών, μ’ έναν σημερινό 40χρονο δημιουργό που έχει προλάβει να ενσωματώσει στις προσλήψεις του την πραγματικότητα των σειρών στις πλατφόρμες, τα κοινωνικά δίκτυα, την έκρηξη του #MeToo, τις (έστω μικρές) κατακτήσεις στον τομέα των δικαιωμάτων κι ανάμεσα σ’ αυτές το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού.
Αλλο ο λεπτός νεοκλασικισμός και η ποίηση της Τελετής Εναρξης, αλλά και η πολύχρωμη εξτραβαγκάντσα της Τελετής Λήξης από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου (που τότε κι αυτός τα είχε ακούσει για τα καρπούζια στην καρότσα). Και άλλο η -όλο ποπ σημειολογίες, χιούμορ, queer στοιχεία και εικονοκλαστικές «ανατροπές»- Τελετή του Τομά Ζολί. Η σύγκριση αδικεί και τους δύο και -σε δεύτερη ανάγνωση- αδικεί κατάφωρα και ένα εγγενές στοιχείο της τέχνης του Παπαϊωάννου, αφού εκείνος υπήρξε από τους πρώτους που μας έδειξαν την ουσία και την τρυφερότητα της «συμπεριληπτικότητας», προτού να εφευρεθεί η έννοια κι όταν αυτή η συνθήκη δεν ήταν καθόλου δεδομένη και κυρίως καθόλου εύκολη.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας