[Τελειώματα καλοκαιριού. Λίγο πιο έξω από το κέντρο της πόλης. Εκεί όπου τα ξαφνικά υψώματα σου δίνουν την αίσθηση πως βρίσκεσαι στα σύνορα της κοινότητας. Ενα αγόρι μικρό γύρω στα δέκα ανεβαίνει τον λόφο. Στο χέρι του κρατά ένα κουτί παπουτσιών. Σφιχτά σαν να το προστατεύει. Σφιχτά σαν να μη θέλει να του το πάρουν. Δίπλα του η αδερφή του, γύρω στα 16. Εκείνη του μιλά. Εκείνο μπορεί και να την ακούει.]
(συνέχεια από το προηγούμενο)
Αττίλας. Τι όνομα για ένα χρυσόψαρο. Θυμάμαι τη μέρα που ο πατέρας το έφερε στο σπίτι. Αποφάσισες τότε πως αυτό είναι ένα δώρο για εσένα. Και ήσουν μικρός, κανείς δεν μπορούσε να σ’ το αρνηθεί. Εσύ βρήκες το όνομά του. Και όλοι το δέχτηκαν.
Και από τότε ο Αττίλας έκανε κύκλους στην άδεια γυάλα με το νερό πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Μόνο νερό. Τίποτα άλλο μέσα. Σαν αιωνιότητα. Και ο Αττίλας σαν να βρίσκεται πάντοτε στον βυθό με τη βεβαιότητα του αχανούς να τον καλύπτει, το βάρος του υψόμετρου. Και μαζί κι εμείς. Πόσο συχνά κρατούμε την ανάσα μας. Πόσο συχνά κλείνουν οι τροχιές μας. Και πόσο συχνά είμαστε στον βυθό χωρίς να μπορούμε καν να το πούμε. Μόνο όταν ξυπνούμε. Και όταν πάμε να βάλουμε τα παπούτσια μας και αυτά είναι βρεγμένα.
Ναι, θυμάμαι τότε όταν του έβαλα μια πέτρα για διάκοσμο στην άδεια γυάλα. Αρχισε να κάνει τους ίδιους κύκλους τρομαγμένο. Σαν ο κόσμος του να απέκτησε διαστάσεις. Σαν να είδε πως η πραγματικότητα έχει όρια και πως η αιωνιότητα αυτή δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια γυάλα. Σαν να γέρασε μέσα στη συνειδητοποίηση της διάρκειας. Είναι ο χώρος που μας γερνά και όχι ο χρόνος.
Η χρυσή του κοιλιά, τα πλαϊνά πτερύγια, το στόμα που ανοιγοκλείνει ρυθμικά. Και αυτή η επιταγή: Να γυρίζεις να το φροντίζεις γιατί κανείς άλλος δεν θα το κάνει. Να αλλάζεις το νερό στη γυάλα. Σαν να ανανεώνεις το υλικό του κόσμου. Σαν να μοιράζεις από την αρχή τα ονόματα των πραγμάτων. Και τώρα που έφυγε και αυτό εμείς ανηφορίζουμε αυτόν τον δρόμο. Το κουτί των παπουτσιών. Ανυδρος βυθός. Ανάμεσα σε χορταριασμένα πεζοδρόμια, άδεια οικόπεδα, πεσμένες περιφράξεις. Δίπλα σε κτίσματα που δεν ξέρεις αν παραιτήθηκαν στη μέση ή αν κάποτε υπήρξαν και ύστερα ισοπεδώθηκαν. Πηγαίνοντας στην κορυφή του λόφου, να χώσουμε το μικρό κουτί στο χώμα, το κουτί και το χρυσόψαρο, τις έγνοιες και τις φροντίδες, τις μεταχειρισμένες ηλικίες μας.
Σε αυτόν τον τόπο γεννιόμαστε εξαντλημένοι. Σαν να χρωστάμε κάτι στον χρόνο. Σαν να κουβαλούμε παλιές υποσχέσεις που ακόμη δεν εκπληρώθηκαν. Οχι δικές μας υποσχέσεις. Υποσχέσεις άλλων που δεν γνωρίζουμε καν πώς συλλαβίζονται. Δεν ξέρεις το όνομά τους, δεν ξέρεις την τιμή τους, μόνο αυτό το ανεπαίσθητο βάρος στους ώμους σου. Αυτό που κάνει τον χώρο ανάμεσα στα σώματα πηχτό, τις ράχες μας κυρτές. Θολώνει τις συναναστροφές μας, μας κάνει καχύποπτους για το νερό αυτό γύρω μας που δεν ανανεώνεται.
Ολοι κολυμπούν στην παραδοχή. Στην αυτοτέλεια της εντελώς δικής τους εξάντλησης. Οι μεγάλοι που δεν ακούνε. Τα αγόρια που δεν σε παίζουνε. Τα κορίτσια που δεν σου μιλάνε. Δεν έχει σημασία. Μια μέρα η ομορφιά θα είναι η εκδίκησή μας.
(συνεχίζεται…)
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας