Βιογραφούμε για να αυτοβιογραφηθούμε, το ’χω γράψει κι άλλες φορές, κλεμμένο απ’ τον Μαρωνίτη, αλλά και πώς αλλιώς να γίνει, να γράψω δηλαδή τώρα για το έργο και την αξία του Βασιλικού; Αστεία πράματα…
Θα πω μόνο το τετριμμένο, τον κόσμο που μου άνοιξε κι εμένα στην εφηβεία μου η τριλογία «Το φύλλο, Το πηγάδι, Τ’ αγγέλιασμα», έπειτα το «Ζ», ακολούθησε η μεταπολιτευτική πλημμυρίδα, κάποια στιγμή αραίωσα το διάβασμα, ώσπου σταμάτησα τελείως…
Έβαλε τα γέλια όταν του το είπα, πολύ αργότερα, όταν πιάσαμε επαφή, και κάθε φορά που μου ’στελνε βιβλίο του: «Όχι για να το διαβάσεις, μη φοβάσαι», μου ’λεγε γελώντας πάλι, «απλώς θέλω να το ’χεις».
Την πρώτη φορά που μου ’στειλε βιβλίο του, χωρίς να γνωριζόμαστε, ήταν έπειτα από κάποιο άρθρο μου για τον Μίκη, με μια κολακευτική, υπερενθουσιώδη αφιέρωση δύο πυκνογραμμένες σελίδες! (Το άρθρο μου ήταν για τη συναυλία του Μίκη με το «Ρέκβιεμ» του μέσα στη Μητρόπολη, στο άντρο του Χριστόδουλου, που ανενδοίαστα καπέλωσε τον φιλοξενούμενό του, την Αριστερά κτλ., ο πάντα μικρός και ιταμός! – Το βιβλίο του Βασίλη: «Poste Restante, 1967-1974».)
Αργότερα, ήρθε το πρώτο τηλεφώνημα, πάλι ενθουσιώδες αλλά και συγκινημένο, όταν έγραψα για τον θάνατο του κοινού μας «έρωτα», όπως αποδείχτηκε, της Αλεξάνδρας –της «τραγουδίστριας του Τσιτσάνη», όπως την έλεγαν, που κάποια στιγμή αποσύρθηκε από τα πάντα και ακόμα και ο θάνατός της μαθεύτηκε κατόπιν εορτής: «πέθανε η παλιά ρεμπέτισσα Αλεξάνδρα»: θεέ και Κύριε, ρεμπέτισσα αυτό το ολόδροσο μουτράκι, ολόκληρο δύο τεράστια γελαστά μάτια…
Και ήταν και το «Ημερολόγιο Θάσου», με την τιμητική αναφορά στο πρόσωπό μου, και τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα, καθώς δυσκολευόμουν ήδη στις μετακινήσεις, και ενδιάμεσα τα πάντα πυκνογραμμένα δελτάρια, και πάλι τα τηλεφωνήματα κανένα Σάββατο που δεν έγραφα: «Πώς είσαι; Γιατί δεν έγραψες;» ανησυχούσε, «κι ανησύχησε και η Βασούλα, να, πάρε να σου πει δυο λόγια», κι έσταζε λατρεία η φωνή του για τη μούσα του, την περίφημη σοπράνο μας Βάσω Παπαντωνίου –«κι άλλη φορά να με ειδοποιείς, μη δίνω τζάμπα δύο ευρώ», αστειευόταν…
Πολλά είπα, με λίγα ακόμα και θα μ’ έπαιρνα πρώτος εγώ με τις πέτρες…
Μα ο Βασίλης ήταν απ’ τους δοτικότερους και πιο γενναιόδωρους ανθρώπους, κι εγώ ποτέ δεν του αντιγύρισα το παραμικρό. Όμως δεν ωφελεί πια η ντροπή, πάντα θα σου χρωστάω, Βασίλη, και θα σ’ ευχαριστώ, απέραντα θα σ’ ευχαριστώ!
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας