Ο αγώνας ύπαρξης ενός ηρωικού λαού

Ενα παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη φουντώνει ξανά σε όλο τον κόσμο. Σε αυτή τη μάχη δίνουμε όλες τις δυνάμεις παλεύοντας πρώτα απ’ όλα ενάντια στη συνενοχή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας στα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού και του Ισραήλ στην περιοχή.

Η Παλαιστινιακή Αντίσταση δεν είναι «τρομοκρατία», ούτε η αλληλεγγύη σε αυτήν είναι αντισημιτισμός, όπως λέει η προπαγάνδα του Ισραήλ και των ιμπεριαλιστών υποστηρικτών του σε μια συστηματική ιδεολογική επίθεση ενάντια στην Αριστερά. Είναι αγώνας ύπαρξης ενός ηρωικού λαού ενάντια σε ένα κράτος-απαρτχάιντ που θέλει να τον ξεριζώσει από τις εστίες του. Τα κείμενα που περιέχονται στο βιβλίο «Λευτεριά στην Παλαιστίνη – Ισραήλ, ιμπεριαλισμός και Παλαιστινιακή Αντίσταση», εξηγούν και τις δύο αυτές θέσεις.

Με όπλο την Ιστορία εξηγούν ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος εποίκων, προϊόν του αποικιοκρατικού σχεδίου ενός πολιτικού κινήματος, του σιωνισμού, που στηρίχτηκε -και στηρίζεται σήμερα- από τον ιμπεριαλισμό για να παίζει τον ρόλο του «μαντρόσκυλου» για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής και των πετρελαίων της. Ο Τόνι Κλιφ, στο κείμενό του που γράφτηκε αμέσως μετά τον Πόλεμο των Εξι Ημερών το 1967 (και δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα ελληνικά στην παρούσα έκδοση), επισημαίνει: «Με τον ίδιο τρόπο που το υπάρχον κοινωνικό σύστημα είναι υπεύθυνο για τις συμφορές των Εβραίων, είναι επίσης ένοχο και για το ότι εκμεταλλεύεται τις καταστροφές που υπέστησαν για αντιδραστικούς, καταπιεστικούς σκοπούς». Οπως τονίζει στην αρχή του κειμένου της η Anne Alexander: «Είναι αδύνατο να κατανοήσουμε τον ρόλο του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, χωρίς να πάρουμε υπόψη το πώς ο ιμπεριαλισμός διαμόρφωσε όλη την περιοχή».

Ούτε η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι τωρινό φαινόμενο, όπως εξηγούν και οι Γ. Ράγκος και Δ. Δασκαλάκης στα δικά τους κείμενα. Κρατάει από τη δεκαετία του 1930, πήρε νέα ορμή στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 με τη δράση των ένοπλων παλαιστινιακών οργανώσεων της PLO. Και εκεί που έμοιαζε να κάμπτεται, ήρθε η πρώτη Ιντιφάντα (Εξέγερση) στη Δυτική Οχθη και τη Γάζα το 1987-88 να ανατρέψει τα «δεδομένα». Η χρεοκοπία των Συμφωνιών του Οσλο, που «έφεραν τη διάψευση των όποιων ελπίδων για ένα παλαιστινιακό κράτος», οδήγησε στη δεύτερη Ιντιφάντα το 2000. Τον Μάη του 2021, για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1930, η εξέγερση αγκάλιασε όλους τους Παλαιστίνιους.

Η προπαγάνδα του ιμπεριαλισμού και του Ισραήλ μάς βομβαρδίζει καθημερινά με το δίλημμα: «με τη δημοκρατία ή την ισλαμική τρομοκρατία της Χαμάς;». Πριν από μερικές δεκαετίες, βέβαια, «τρομοκράτες», για αυτούς, ήταν η PLO, ο Αραφάτ και οι Παλαιστίνιοι αντάρτες κάθε απόχρωσης. Οπως αναφέρει ο Γ. Ράγκος: «Η κύρια οργάνωση που αντιστέκεται στο Ισραήλ από τη δεκαετία του 2000, είναι η Χαμάς… [που] αναπτύχθηκε επειδή η ηγεσία της PLO παραιτήθηκε από την αξίωση για ενιαίο παλαιστινιακό κράτος. Οι Παλαιστίνιοι έχουν κάθε δικαίωμα να συνεχίσουν τον αγώνα ενάντια στην ισραηλινή κατοχή και κάθε δικαίωμα να αντιστέκονται με όποιο μέσο επιλέξουν».

Το κίνημα αλληλεγγύης χρειάζεται να συζητήσει για τη στρατηγική. Η διχοτόμηση της ιστορικής Παλαιστίνης, η «λύση των δύο κρατών», ήταν η αφετηρία από την οποία το σιωνιστικό κίνημα άρχισε να χτίζει το ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ, με τη στήριξη των ιμπεριαλιστών. Τα κείμενα αυτής της έκδοσης είναι συμβολή σε αυτή την απαραίτητη συζήτηση σε δύο επίπεδα.

Ιστορικά, κάθε κορύφωση του αγώνα των Παλαιστινίων έχει πυροδοτήσει έναν μεγάλο εξεγερσιακό κύκλο του «αραβικού πεζοδρομίου», των εργαζόμενων και της νεολαίας ενάντια στα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα και τις συμμαχίες τους με τον ιμπεριαλισμό. Ο δρόμος που οδήγησε στις επαναστάσεις της Αραβικής Ανοιξης το 2011 είχε αφετηρία το κίνημα αλληλεγγύης στη δεύτερη Ιντιφάντα στις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Σήμερα, το «φάντασμα» επιστρέφει με το κίνημα που βγαίνει στους δρόμους των αραβικών πρωτευουσών από τη Ραμπάτ μέχρι το Κάιρο, το Αμάν και τη Βαγδάτη με σύνθημα μια «Παλαιστίνη λεύτερη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο».

Αυτή η προοπτική, για «ένα δημοκρατικό, σοσιαλιστικό κράτος στην Παλαιστίνη, όπου οι Αραβες και οι Εβραίοι θα μπορούν να ζουν μαζί ειρηνικά», όπως γράφει η Anne Alexander, δεν περνάει από τη μεταρρύθμιση του σημερινού σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ. Σε μια πρωτοποριακή ανάλυσή τους που γράφτηκε το 1969 (και δημοσιεύεται πρώτη φορά στα ελληνικά σ’ αυτή την έκδοση) o Moshe Machover και ο Akiva Orr, μέλη του Matzpen, μιας αντισιωνιστικής διεθνιστικής επαναστατικής ομάδας μέσα στο Ισραήλ, εξηγούσαν γιατί:

«Το Ισραήλ αποτελεί μοναδική περίπτωση στη Μέση Ανατολή: χρηματοδοτείται από τον ιμπεριαλισμό χωρίς να είναι αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης από αυτόν… Αν και υπάρχουν ταξικές συγκρούσεις στην ισραηλινή κοινωνία, περιορίζονται από το γεγονός ότι η κοινωνία στο σύνολό της επιδοτείται από το εξωτερικό. Αυτό το προνομιακό καθεστώς σχετίζεται με τον ρόλο του Ισραήλ στην περιοχή, και όσο ο ρόλος αυτός συνεχίζεται, υπάρχει μικρή προοπτική οι εσωτερικές κοινωνικές συγκρούσεις να αποκτήσουν επαναστατικό χαρακτήρα. Από την άλλη πλευρά, μια επαναστατική τομή στον αραβικό κόσμο θα άλλαζε αυτή την κατάσταση».

Διαβάστε αυτό το βιβλίο, ένα όπλο για να δυναμώσουμε το κίνημα αλληλεγγύης και να φέρουμε πιο κοντά την πραγματική δικαίωση, μια Παλαιστίνη ελεύθερη από τον Ιορδάνη μέχρι τη Μεσόγειο.