Ενα πράγμα που δεν έχει αναγνωριστεί στους κυβερνώντες σ’ αυτό το τελευταίο κεφάλαιο καταστροφής είναι η πολιτιστική τους συμβολή. Η συμβολή τους στην εξάσκηση των πλημμυροπαθών π.χ. στο θέατρο του παραλόγου.
Ιδού: ενώ πολλές από τις πληγείσες περιοχές δεν είχαν επί μέρες πρόσβαση σε επαρκές εμφιαλωμένο νερό για να πιουν (κι αν έχουν σχετική επάρκεια τώρα, αυτό οφείλεται κυρίως στην αλληλεγγύη και όχι στην πρόβλεψη των αρμοδίων) και το περίμεναν όπως οι Βλαντιμίρ και Εστραγκόν τον Γκοντό, το υπουργείο Υγείας κοινοποιούσε διά της αναπληρώτριας υπουργού Ειρήνης Αγαπηδάκη οδηγίες για τη χρησιμοποίηση αποκλειστικά «εμφιαλωμένου νερού για κάθε είδους εργασία.
Για την προσωπική μας υγιεινή, για να πιούμε νερό, για να μαγειρέψουμε ενδεχομένως, ακόμα και για εργασίες που πρέπει να κάνουμε μέσα στο σπίτι» ή και για τα κατοικίδια. Επίσης, ενώ οι μισοί και περισσότεροι έφυγαν από τα σπίτια τους ξημερώματα με ό,τι φορούσαν (παντόφλες, φόρμες και νυχτικά) και μ’ αυτά έμειναν γιατί όλα τους τα υπάρχοντα καταστράφηκαν, τους συστήθηκε για να αποφύγουν την πιθανότητα μολυσματικών ασθενειών «να χρησιμοποιούν ειδικό εξοπλισμό, αδιάβροχα ρούχα, γαλότσες, να μην έρχονται σε επαφή με λάσπες…».
Επίσης, τα τρόφιμα που μεταφέρθηκαν σε κάποιες περιοχές οι οποίες δεν είχαν ρεύμα, με αραιότατες πτήσεις ελικοπτέρων τις πρώτες ημέρες, περιλάμβαναν απαραιτήτως ζυμαρικά, όχι όμως κονσέρβες. Επίσης, στο Χορευτό, όπως μας είπε φίλη που ήταν επί μέρες αποκλεισμένη, τα πρώτα 24ωρα επιχειρήθηκε η απομάκρυνσή τους διά θαλάσσης με πλοίο. Μετά από 2-3 μάταιες λόγω φουσκοθαλασσιάς απόπειρες διαφορετικών σκαφών να προσεγγίσουν το λιμάνι, κάποιος λιμενικός φώναζε στους κατοίκους με ντουντούκα να επιχειρήσουν εκείνοι να προσεγγίσουν το πλοίο με βάρκες ή «με σχεδίες».
Σκεφτόμουν τη φίλη μου να κατασκευάζει με τον σύζυγό της, που έχει πολύ βεβαρημένη υγεία, σχεδία σαν τον αγαπημένο του πρωθυπουργού μας Τομ Χανκς στον «Ναυαγό», αλλά δεν γέλαγα καθόλου. Τη σκεφτόμουν ακόμα να μένει άφωνη όταν εργολάβος τούς έλεγε ότι θα ρίξει πολύ χώμα στο φουσκωμένο ρέμα για να μπορέσουν να περάσουν με τα αυτοκίνητά τους «πολύ γρήγορα όμως, έτσι; Γιατί αλλιώς δεν εγγυώμαι». Μπέκετ; Ιονέσκο; Οχι. Πάντως κάποιος μας κάνει πολύ άσχημη πλάκα. Εμείς πάλι μάλλον ζούμε από τύχη και ξέροντας πως ο Γκοντό δεν θα ‘ρθει.
