Οι μαθητές σε ολοένα μικρότερες ηλικίες και με ολοένα μεγαλύτερη συχνότητα αισθάνονται την ανάγκη να γίνονται «κυρίαρχοι» στον σχολικό χώρο και να φτιάχνουν τον δικό τους νόμο. Το να μεγαλώνει κανείς -όπως γράφει ο Ουίνικοτ- είναι μια πράξη επιθετική. Τι κάνει το μαθητικό υποκείμενο να αντλεί απόλαυση από την έκφραση βίας, από το δέσιμο και φίμωμα ενός άλλου μαθητικού υποκειμένου; Η επιθετικότητα δομεί τον ψυχισμό μας, δηλαδή είναι εγγεγραμμένη βαθιά στο είναι του υποκειμένου, σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία.
Αυτό σημαίνει πως η βία ως ενδογενής ροπή πηγάζει από την ορμή κατακυριάρχησης. Μπορεί να περιοριστεί μόνο όταν το κοινωνικό μόρφωμα είναι σε θέση να κατευνάσει την επιθετικότητα - μικρών και μεγάλων. Ούτως ή άλλως κάθε παιδί εισέρχεται στο σχολείο ως φορέας της εμπειρίας που έχει αποκτήσει στο οικογενειακό του περιβάλλον. Είναι ευρέως αποδεκτό πως τα περισσότερα παιδιά έχουν αρχίσει να θεωρούν φυσιολογική τη βία γιατί απλά εκτίθενται σε αυτήν από μωρουδιακή ηλικία.
Οσο γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ξεκαθαρίσει η υπόθεση της 7χρονης. Το μόνο βέβαιο είναι πως ανεξάρτητα από το αν όλα όσα έχουν γραφτεί ώς τώρα αποδειχτούν, αυτό το περιστατικό ακραίου μπούλινγκ είναι ένα από τα πολλά που λαμβάνουν χώρα στα ελληνικά σχολεία. Καθημερινά μαθητές εκφοβίζουν και εκφοβίζονται. Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., την τελευταία 5ετία έχουν συλληφθεί και παραπεμφθεί περισσότεροι από 850 ανήλικοι για κάθε είδους παραβατική συμπεριφορά.
Δεν μπορούμε να μη διερευνήσουμε την κοινωνική πολιτισμική πολλαπλότητα και παραγωγικότητα της σχολικής βίας.
Εχουμε γράψει αρκετές φορές για το κυρίαρχο πρότυπο υποκειμενοποίησης που διακινείται μέσα στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, το οποίο είναι υποβαθμισμένο, ενώ ταυτόχρονα διαπερνάται από κοινωνικές αντιθέσεις, αντιθέσεις που βγάζουν στην επιφάνεια τις παιδικές και εφηβικές ρωγμές. Οταν ένα παιδί έρχεται αντιμέτωπο με τη ρωγμή του, προβαίνει με μεγαλύτερη ευκολία σε πράξεις που κάνουν την αλυσίδα με τον έξω κόσμο να διαρραγεί. Οσο απουσιάζουν οι πρακτικές ικανοποίησης του ιδεώδους τού εγώ, δηλαδή οι πρακτικές που συγκροτούν τις συνθήκες οι οποίες συντελούν στη συνάρθρωση του κοινωνικού ιστού, τόσο η επιθετικότητα αυξάνεται σε συχνότητα και σε ένταση. Ακόμα και σε πρώιμες ηλικίες. Η απόλαυση που γεννά η εμπειρία άσκησης της βίας γίνεται συχνά μονόδρομος.
Γι’ αυτόν τον λόγο η βία στα σχολεία δεν μπορεί να είναι ασύνδετη από την κοινωνικοπολιτική δυσφορία και τη μετάλλαξη του κοινωνικού δεσμού. Το σχολείο από τη μεριά του δεν μπορεί να μένει αμέτοχο και να μη «διορθώνει» την όποια αποστέρηση έχει τις ρίζες της στην οικογένεια.
Κάθε πέρασμα σε μια βίαιη πράξη είναι απάντηση σε μια ταπείνωση που έχει προηγηθεί, μέσα σε ένα πλαίσιο που δεν παρέχει ασφάλεια. Και όσο δεν μετασχηματίζεται το πλαίσιο, δεν παύει ο φαύλος κύκλος εκφοβιστών και εκφοβιζόμενων.
Η αντιμετώπιση οποιασδήποτε μορφής επιθετικής συμπεριφοράς των μαθητών θα πρέπει να αποτελεί μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Οπως μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας πρέπει να αποτελεί η παρουσία προγραμμάτων ολόπλευρης σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης για παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας.
Αντί γι’ αυτό, η σεξουαλικότητα παραμένει ταμπού εντός των σχολικών τοίχων εξαιτίας της κακοποιητικής ηθικολογίας της ελληνικής κοινωνίας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα; Πριν από μερικές ημέρες η ταινία «Αγόρια στο ντους» βρέθηκε στο επίκεντρο της ελληνικής επικαιρότητας -με πρόσημο αρνητικό- όταν μια δασκάλα αποφάσισε να την προβάλει σε παιδιά του Δημοτικού, προκαλώντας την οργή των γονιών με την κατηγορία πως πρόκειται για μια ταινία ομοφυλοφιλικού περιεχομένου μεταξύ αγοριών στην εφηβεία. Ενας από τους σκηνοθέτες της ταινίας παρενέβη στηρίζοντας την απόφαση της δασκάλας και υποστηρίζοντας πως πρόκειται για ένα φιλμ που αφορά δύο αγόρια τα οποία εξερευνούν τις νόρμες αρρενωπότητας.
Αποτέλεσμα της απουσίας ολιστικών προγραμμάτων σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και της μη αναγνώρισης των διαστάσεων του προβλήματος από τη μεριά της πολιτείας;
Η αχαλίνωτη αναπαραγωγή στερεοτυπικών έμφυλων ρόλων μέσα στα σχολικά ιδρύματα και ο πολλαπλασιασμός των μικρών νταήδων που επιτίθενται σε αδύναμες υπάρξεις. Η τοξική αρρενωπότητα κυριαρχεί στις σχολικές αυλές γιατί απλά κυριαρχεί και έξω από αυτές. Και η πολιτεία γυρίζει το βλέμμα της αλλού… γιατί σε κάθε παιδική κακοποίηση είναι συνένοχη.
