Νιώθετε απελπισία και ανησυχία; Αισθάνεστε θλίψη, λύπη, φόβο; Μήπως νιώθετε τους σφυγμούς της καρδιάς σας, μήπως ιδρώνετε ακατάσχετα και το στομάχι σας είναι αναστατωμένο; Εχετε πονοκεφάλους, ατονία, αϋπνία, αδυναμία συγκέντρωσης, νευρικότητα, τρέμουλο στα χέρια; Μήπως τα αυτιά σας βουίζουν κι οι μύες σας είναι τεντωμένοι, μήπως πονούν οι αρθρώσεις σας;
Αν ναι, μην ανησυχείτε. Δεν σας συμβαίνει κάτι σοβαρό, κατά πάσα πιθανότητα δηλαδή, να μη σας πάρω και στον λαιμό μου - απλώς, μάλλον πάσχετε από τη Διαταραχή του Μετεκλογικού Αγχους (post-election stress disorder), ή αλλιώς «μετεκλογικό στρες», όπως όρισε τη διαταραχή ο Αμερικανός ψυχολόγος Στίβεν Στρόσνι, παρατηρώντας τους ασθενείς που ζήτησαν τη βοήθειά του μετά τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016, όταν ο Ντόναλντ Τραμπ επικράτησε της Χίλαρι Κλίντον.
Αυτό το κομμάτι γράφεται πριν από την Κυριακή 21 Μαΐου, συνεπώς δεν μπορώ να ξέρω το αποτέλεσμα των εκλογών. Ωστόσο, όποιο κι αν είναι, σίγουρα θα υπάρξουν ψηφοφόροι που θα έχουν ακριβώς αυτά τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, που θα υποφέρουν δηλαδή από το μετεκλογικό στρες. Κι αυτό γιατί οι πολιτικές δυνάμεις, όλες τους, πριν από το παραβάν πλειοδοτούν σε ανέξοδες εξαγγελίες και ενθουσιώδεις κραυγές, ώστε να δελεάσουν τους πολίτες. Το σύνδρομο του μετεκλογικού στρες είναι ευθέως ανάλογο των εκρηκτικών υποσχέσεων και των προεκλογικών πυροτεχνημάτων, με τα οποία κάθε κόμμα φωταγωγεί την εκλογική του παράσταση.
Ομως μετά, όταν οι αφίσες αρχίζουν να ξεκολλούν από τις κολόνες, όταν τα αεροπανό αρχίζουν να παρασύρονται από τον άνεμο, όταν τα κομματικά ένθετα δεν φουσκώνουν πια τις εφημερίδες, όταν τα μπιτς και τα μπάιτς από τις ηλεκτρονικές καταχωρίσεις των υποψηφίων αρχίζουν να διαγράφονται από τους σκληρούς δίσκους, όταν το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο αρχίζει να αλαφραίνει από όλους αυτούς τους κυριούληδες με τα κοστουμάκια και τις κυριούλες με τα ταγεράκια που υπόσχονται, επαίρονται, φωνασκούν και κολακεύουν τις αδυναμίες μας, όταν η μεγάλη πολύχρωμη πομφόλυγα των εκλογών τρυπήσει και οι νέοι επιβήτορες της εξουσίας, όποιοι κι αν είναι αυτοί, πιάσουν δουλειά, τότε αίφνης η πραγματικότητα ανακτά τα δικαιώματά της.
Τότε το φλερτ παύει κι ο ψηφοφόρος, από μέρος του κυρίαρχου λαού, από τιμωρός, σοφός και παντοδύναμος, ξαναγίνεται αυτό που ήταν πάντα: ένας κανονικός ανθρωπάκος, ένας κοψοχέρης ίσως, κάποιος που διαπιστώνει πως τον χρησιμοποίησαν και τον εξαπάτησαν, τον μάσησαν και τον έφτυσαν, και τώρα είναι ακόμα ένα πρόσωπο του πλήθους, ακόμα ένας κακομοίρης που περιμένει στην ουρά. Ε, τότε, αρχίζουν να εκδηλώνονται αυτά τα συμπτώματα του μετεκλογικού στρες που λέγαμε. Οπότε δεν έχει νόημα να τρέχουμε στους γιατρούς. Δεν μας φταίει το σώμα ή το πνεύμα μας, αλλά η πολιτική κατάσταση, μας φταίει ο χειρισμός μας από ένα κομματικό σύστημα που μας θεωρεί πελάτες και χειροκροτητές.
Το μόνο καλό που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας, η μόνη ελπίδα αυτοΐασης, είναι να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας και να μην περιμένουμε να μας σώσουν, να μας κολακέψουν, να μας νταντέψουν, να μας δωροδοκήσουν, να μας βολέψουν σε καμιά θεσούλα στο Δημόσιο ή να μας επιτρέψουν να παρανομήσουμε ατιμώρητα, νομιμοποιώντας το αυθαίρετό μας, ας πούμε. Θα θεραπευτούμε από τη Διαταραχή του Μετεκλογικού Αγχους, όταν πάψουμε να είμαστε υπήκοοι και γίνουμε πολίτες, που δεν επιβραβεύουν με την ψήφο τους έναν πιο διεφθαρμένο από αυτούς.
📌 Ο όρος άγχος (ή στρες) προέρχεται από το ρήμα ἄγχω, που στην αρχαία ελληνική γλώσσα σημαίνει σφίγγω ή πνίγω. Είναι μια φυσιολογική σωματική και ψυχική αντίδραση σε μια απειλή ή σε μια αίτηση για την αντιμετώπιση απαιτητικών καταστάσεων. Οταν κάποιος άνθρωπος νιώθει άγχος, το σώμα του είναι σε ένταση και ο εγκέφαλός του πυροδοτείται από πολλαπλές σκέψεις.
