Οι κάλπες είναι άδειες, οι δεύτερες εκλογές στις 25 Ιουνίου, η κυβέρνηση υπηρεσιακή, τα ενδεχόμενα ανοιχτά, αλλά πολλοί ακόμα πενθούν αναρτώντας κατά… συρροή τον «Κεμάλ» του Νίκου Γκάτσου: αριστουργηματικό ποίημα, καταλήγει ωστόσο με έμφαση στο μοιρολατρικό «Καληνύχτα Κεμάλ αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ, καληνύχτα».
Δεν τους αδικώ. Κάνω άλλωστε την αυτοκριτική μου: ούτε εγώ απέφυγα το μετεκλογικό σοκ και μια διάθεση πένθιμης μοιρολατρίας. Ολιγόωρης ωστόσο. Το διακύβευμα δεν αντέχει ηττοπάθεια. Αντίθετα, αυτή είναι η κρίσιμη στιγμή να αποφασίσουμε τι χώρα θέλουμε και όχι μόνο την επόμενη 4ετία...
Το τι συμβαίνει ώς εδώ το επισήμαιναν εξαιρετικά στην «Εφ.Συν.» τον Ιούνιο του 2021 ο Αντώνης Λιάκος και η Μυρσίνη Ζορμπά όταν στην παρέμβασή τους με τίτλο «Η ανασυγκρότηση του ελληνικού αστισμού» και περιγράφοντας το «μεγάλο φιλόδοξο εγχείρημα» της κυβέρνησης Μητσοτάκη έγραφαν: «Ξερίζωμα των παλιών επιβλαβών ιδεών.
Βιοπολιτικό φυτώριο μεταλλαγμένων απολιτίκ υβριδίων. Οι πρώτοι σπόροι φυτεύτηκαν στην περίοδο της κρίσης ως ενοχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας για την υστέρηση και την απόκλισή της από τον κανόνα. Ως εσωτερίκευση του μνημονιακού υπερεγώ, ως σύνδρομο αντι-ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικό και πολιτισμικό. Παράλληλα με τη στεγανοποίηση από την Αριστερά πρέπει να (...) ευθυγραμμιστούν οι πολίτες στην υπακοή και τον θαυμασμό απέναντι στον αστισμό ως ανώτερο τρόπο ζωής, ως μοναδικό ιδεώδες».
Να λοιπόν. Το διακύβευμα είναι τεράστιο και προπύργιά του η παιδεία και ο πολιτισμός. Από την προαναγγελθείσα αναθεώρηση του Συντάγματος με το άρθρο 16 στο στόχαστρο μέχρι την πλάγια νομιμοποίηση των προϊόντων αρχαιοκαπηλίας, από τη δημιουργία παιδείας δύο ταχυτήτων μέχρι τα μεγάλα μουσεία ως ΝΠΔΔ και τακτοποίησης των «ημετέρων», από την «απαλλοτρίωση» του δημόσιου χώρου, τη θραύση της σκεπτόμενης φοιτητικής συνείδησης έως την απόπειρα σίγασης του ήχου του σύγχρονου πολιτισμού και πολλά ακόμα, όλα είναι στρατηγικές επιλογές που ενισχύουν την εφιαλτική εκδοχή μιας οριστικής μετάλλαξης.
Μπορεί κάποιοι να προτιμούν αυτό, βάζοντας στη ζυγαριά τα επιδόματα και τις περιγραφές μιας εικονικής πραγματικότητας όπου οι σημαίες κυματίζουν και τα Γλυπτά του Παρθενώνα έχουν επιστρέψει -αν και «δανεικά». Για τους υπόλοιπους ο Γκάτσος έχει γράψει κι άλλα τραγούδια: «Ηρθε ο καιρός/ πάνω στου κόσμου την πληγή/ να ξαναχτίσουμε τη γη».
