Το αγέλαστο πρόσωπο μιας λυκειάρχη σε σχολείο θηλέων

Μαθητές καλλιτεχνικών σχολείων, σπουδαστές καλλιτεχνικών σχολών, αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες και λιγότερο, ερασιτέχνες, εργαζόμενοι στον χώρο του πολιτισμού. Διαφορετικές ειδικότητες, ιδιότητες, καλλιτεχνικές προελεύσεις, όνειρα, δυνατότητες.

Πώς τόσος «καλειδοσκοπικός» κόσμος συγκεντρώθηκε κάτω από την «ομπρέλα» ενός απεργιακού καλέσματος, σημειώνοντας τέτοια οριζόντια συμμετοχή; Πώς μαζί ενώθηκαν και άλλοι κλάδοι και ειδικότητες του πολιτισμού που εν προκειμένω δεν πλήττονται από το προεδρικό διάταγμα και την κατ’ ευφημισμόν «τροποποίησή» του;

Πώς αυτή η απεργία, καταγράφοντας μια ιστορική πρωτιά συμμετοχής στα κεφάλαια του πολιτισμού της Μεταπολίτευσης, έγινε αντανάκλαση ενός ακόμα ευρύτερου κοινωνικού συνόλου το οποίο σε πολλές περιπτώσεις αγκάλιασε και το κοινό, παρόν με το θερμό χειροκρότημά του, πρόθυμο να στηρίξει αυτόν τον καλλιτεχνικό αγώνα έστω κι αν όλα αυτά τα αρκτικόλεξα (Π.Δ., Δ.Ε., Τ.Ε. κ.λπ.) δεν του ήταν σε όλες τις περιπτώσεις άμεσα αντιληπτά;

Μα είδαμε μπροστά στα μάτια μας να μην αξιολογείται από τους αρμοδίους το πιο αυτονόητο και ουσιώδες: η ίδια η επιδραστικότητα, αμεσότητα και παρεμβατικότητα της τέχνης που δεν χειραγωγείται, ούτε «καλουπώνεται» σε κόμματα. Κι από αυτή την άποψη ήταν αστείο το επιχείρημα ότι όλη αυτή η αντίδραση ενορχηστρώθηκε από συνδικαλιστές που πρόσκεινται στην αντιπολίτευση. Οργανώθηκε και από συνδικαλιστές, ναι.

Από τους ίδιους που αν μεθαύριο η αντιπολίτευση γινόταν κυβέρνηση με ανάλογη πολιτιστική πολιτική, πάλι έτσι θ’ αντιδρούσαν - στοιχηματίζω. Επαιξαν όμως ρόλο και το καλλιτεχνικό πείσμα και η οργή απέναντι σε ένα υπουργείο που λειτουργεί εξ αρχής χωρίς συμπάθεια απέναντι στον ίδιο του τον κόσμο. Λειτουργεί τεχνοκρατικά, άτεγκτα και αγέλαστα σαν το πρόσωπο της υπουργού Πολιτισμού κάθε φορά που βγαίνει στη Βουλή να πει το ποίημά της.

Θα τολμήσω να πω ότι πέρα από την απόσταση και την επιφυλακτικότητα που προκαλεί μια πολιτιστική πολιτική που όταν (σπάνια) δεν είναι υπαγορευμένη από συμφέροντα είναι στεγνά τεχνοκρατική και οικονομίστικη, είναι και η ίδια η στάση της υπουργού που προκαλεί ψυχρότητα.

Αυστηρή σαν λυκειάρχης σε σχολείο θηλέων άλλων εποχών, αγέλαστη, σαν αδιάφορη απέναντι στους κραδασμούς ενός κόσμου που η σκέψη και σε ίσες δόσεις το συναίσθημα είναι το καύσιμό του. Καύσιμο ανεξάντλητο όσο η τέχνη που θα υπάρχει και μετά την κυρία Μενδώνη.