Δημόσιες εκμυστηρεύσεις

Πριν από λίγες μέρες παρουσιάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, στο πλαίσιο επίσκεψης/ξενάγησης των δημοσιογράφων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το νέο βιβλίο της Σεμίνας Διγενή «Αποδελτίωση ΙΙ»: πρόκειται για τον δεύτερο τόμο ανθολόγησης συνεντεύξεων με προσωπικότητες του πολιτισμού αλλά και αιχμηρών κειμένων της γνωστής δημοσιογράφου.

Πολυγραφότατη, από το 2018 η Σεμίνα Διγενή έχει εκδώσει 5 τίτλους μεταξύ των οποίων τρία «φευγάτα» βιβλία: το «Κίτρινο υποβρύχιο», τους «Απείθαρχους» και το «Felicita», που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο. Το ενδιαφέρον με την «Αποδελτίωση ΙΙ» είναι ότι διαβάζεται κάπως σαν μυθιστόρημα. Ισως γιατί οι συνεντευξιαζόμενοι, κάποιοι από τους οποίους δεν ζουν πια, της αποκαλύπτουν την αληθινή ιδιοσυγκρασία τους και δεν μασάνε τα λόγια τους.

Μέσα από τις συνεντεύξεις αυτές αλλά και τα κείμενά της Σεμίνας Διγενή για προσωπικότητες που σημάδεψαν -καλώς ή κακώς- την Ελλάδα περνά γλαφυρά όλος ο αφρός των ημερών στην Ελλάδα: από το metoo, τις γυναικοκτονίες, την πανδημία και τις πυρκαγιές, μέχρι τους «ψεκασμένους», την Πισπιρίγκου, τον πόλεμο στην Ουκρανία και τη βασιλική οικογένεια.

Απόλυτα αναγνωρίσιμο πρόσωπο στα μίντια, η Διγενή καταφέρνει κάτι πολύ ενδιαφέρον: να ξεφύγει από τις τετριμμένες life style συνεντεύξεις του συρμού και να ξεβολέψει τους συνομιλητές της εκμαιεύοντας την άποψή τους για όσα ταλανίζουν τη χώρα μας.

Οπως ανέφερε ο Παύλος Μεθενίτης, που μαζί με τον ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Κώστα Παπαδάκη παρουσίασαν το βιβλίο της στο Στρασβούργο, «σε έναν βιότοπο όπου η ευτελής σαχλαμάρα κυριαρχεί, η δημοσιογράφος, οπλισμένη με αμεσότητα, γνώση του αντικειμένου και χιούμορ, και λειτουργώντας κάπως σαν εμβρυουλκός, δείχνει με την πένα της τις σκοτεινές, όζουσες περιοχές της δημόσιας σφαίρας.

Ενα παράδειγμα είναι η κανονικοποίηση της φρίκης, όπως διεκπεραιώνεται μέσα από τηλεοπτικές εκπομπές, όπου επώνυμα αλαλάζοντα κύμβαλα επιτίθενται στα θύματα των βιασμών και της έμφυλης βίας, δικαιολογώντας τους θύτες. Αυτή η αποδόμηση του metoo με χαζοκαλαμπουράκια στηλιτεύεται από τη Σεμίνα, μαζί με την προϊούσα φτωχοποίηση, την αστεγία ή τη λεηλασία των λαϊκών κατοικιών από το αδηφάγο κεφάλαιο».

Οι συνομιλητές της Σεμίνας Διγενή στην «Αποδελτίωση», όπως υπογράμμισε ο Κώστας Παπαδάκης, «δεν υποδύθηκαν ποτέ ρόλους στην πραγματική τους ζωή. Μιλούν για ένα εχθρικό κράτος: εκφράζουν την οργή τους για τις πυρκαγιές, την κατάσταση στα νοσοκομεία, την πανδημία.

Το βιβλίο είναι γεμάτο από έμμεσα ή άμεσα καλέσματα για αγώνα, όπως φαίνεται από τη συνέντευξη του Τίτου Βανδή αλλά και του Νταλάρα, ο οποίος λέει: «Ζήσαμε καλύτερα από τους γονείς μας, και θα έχουμε ζήσει καλύτερα από τα παιδιά μας». Το άρθρο της για τη Φρειδερίκη μοιάζει απόλυτα επίκαιρο αυτήν την εποχή της εμετικής υπερπροβολής αυτής της «μούχλας» από τα ΜΜΕ».

Φιλική και ζεστή με τους συνομιλητές της, η Σεμίνα τούς κάνει να «ανοίγονται». Το μυστικό της, όπως είπε η ίδια, είναι ότι μελετά εξονυχιστικά για κάθε πρόσωπο που θα συναντήσει και δημιουργεί ένα κλίμα οικειότητας. «Μισώ τη λέξη «αυθόρμητο» στις συνεντεύξεις» μας είπε εμφατικά, προσθέτοντας πως «ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν οι συνεντεύξεις με ανθρώπους που δεν συμπαθείς» -όπως ας πούμε με τον Καντάφι από τον οποίο πήρε συνέντευξη στα 18 της και μετά κάποιοι απειλούσαν ότι θα τη σκοτώσουν.

● «Είμαι τα τραγούδια μου» της λέει στο βιβλίο ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο οποίος θυμάται πως πριν από μια ηχογράφηση η Μπάρμπρα Στρέιζαντ είχε ζητήσει να της κατασκευάσουν έξω από το στούντιο έναν τεχνητό κήπο από κάκτους, για να φτιάχνει η ψυχική της διάθεση. Εκείνου πάλι του έφτιαχνε η διάθεση αλλιώς: «Μιλώντας τα χαράματα με τα παιδιά που καθάριζαν τους δρόμους». Λίγο παρακάτω, αναφερόμενος στις γυναίκες συναδέλφους του, μας τα χαλάει: «Οπως και να το δεις, η τραγουδίστρια καριέρας δεν μπορεί ποτέ να ανήκει στον άντρα της».

● Στην «Αποδελτίωση ΙΙ» διαβάζουμε και για το θερινό σινεμά που έστησε επί πανδημίας ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος στις Μηλιές, αφηγούμενος παραμύθια στα παιδιά, για τις φωτιές που είδε για πολλοστή φορά να ζώνουν το πατρικό του («μια ζωή στο ίδιο έργο θεατές») και για «την εξάπλωση του κορονοϊού στον πλανήτη που ανέδειξε τη λαίλαπα της βλακείας, η οποία είναι παγκόσμια».

● Για τη μάνα του Παύλου Φύσσα, που στο βλέμμα της υπήρχε ένας αρχαίος τραγικός «χορός γυναικών με μαύρα ρούχα», και στάθηκε απέναντι όχι μόνο στους χρυσαυγίτες, «αλλά και στον χυδαίο «νομικό» χρυσαυγιτισμό». Που «τους νίκησε, ναι, αλλά δεν έχει το παιδί της…».

● «Δεν με τιμάει αυτό που θα πω», λέει στη Διγενή η Ελένη Ράντου, «αλλά στα χρόνια της δικιάς μου νεότητας ήταν σχεδόν αυτονόητο ότι κάποια στιγμή θα υποστείς σεξουαλική παρενόχληση. Και δεδομένο ότι δεν θα διανοηθούμε ποτέ να το καταγγείλουμε». Ομως «η δικαιοσύνη θα αποδοθεί όταν όλοι και όλες θεωρήσουν αυτονόητο ότι τέτοιες πράξεις οφείλουν να καταγγέλλονται, χωρίς το φόβο μη δε με πιστέψουν, μη χάσω τη δουλειά μου ή τι θα πει ο κόσμος».

● Γιούλικα Σκαφιδά: «Εάν σου μιλήσει άσχημα ο υπάλληλος στην τράπεζα, θα τσακωθείς μαζί του, εάν σου μιλήσει άσχημα ο οδηγός του λεωφορείου επίσης, ίσως τον καταγγείλεις κιόλας. Εάν σου μιλήσει άσχημα ο σκηνοθέτης, σου πετάξει ένα τασάκι, σε προσβάλλει τόσο πολύ που να θες να αλλάξεις επάγγελμα, θα πρέπει να ξαναπάς στη δουλειά. Οχι γιατί είσαι δειλός, όχι γιατί δεν έχεις αξιοπρέπεια. Σ’ έχουν κάνει να πιστεύεις πως έτσι γίνεσαι καλός ηθοποιός, αν πονέσεις, κλάψεις και ταπεινωθείς».

● Για τους κακοποιητές στον χώρο του θεάτρου ο Μάκης Παπαδημητρίου υποστηρίζει πως θα αποφασίσει η Δικαιοσύνη, «αλλά για μένα δεν υπάρχει ο «ταλαντούχος» σκηνοθέτης ή ηθοποιός που βρίσκεται στη φυλακή. Τέτοιο ταλέντο να το χέσω».

● Από τους νεότερους συνομιλητές της στο βιβλίο ο ταλαντούχος μουσικός και συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης δεν χαρίζεται σε κανέναν: «Πρέπει να αποδεικνύουμε πως δεν είμαστε χομπίστες και ψωνάρες, που αράζουν σε επαύλεις και εκτονώνουν την πλήξη τους σε τραγουδάκια, να αποδείξουμε πως το έργο που παράγουμε έχει εργατοώρες, κόπο και ανθρώπους που αγωνίζονται για επιβίωση. Δεν έχω ακούσει σε κάποιον άλλο κλάδο, πέραν των καλλιτεχνών, έλα τρεις μήνες να κουβαλάς τούβλα τσάμπα, να κάνεις 90 μεροκάματα για να σε γνωρίσει ο εργολάβος και μετά βλέπουμε».

● Αλλά, όπως πολύ εύστοχα λέει στη Σεμίνα Διγενή ο Λευτέρης Χαρίτος, γνωστός στους περισσότερους από τις «Αγριες Μέλισσες» και γιος του αείμνηστου κριτικού κινηματογράφου Δημήτρη Χαρίτου, στη χώρα μας «η λαϊκή οργή γίνεται ένα ακόμα post στο Facebook. Και μετά από λίγο γίνεται ηλεκτρονική μνήμη στη σελίδα μας»…