Στίχοι πρωτόλειοι, συναισθηματικοί αλλά και δηκτικοί. Ρυθμός χιπ χοπ, τον οποίο «κρατούν» τα χέρια που κρούονται στο σώμα και μεταξύ τους. Μουσικό τοπίο ελλειπτικό που υφαίνει ένα βιολί.
Στη σκηνή πέντε μαυροφορεμένα κορίτσια, νέες γυναίκες που σωματοποιούν, δίνοντας λες κίνηση, μερικά από τα λόγια. Λέξεις που μιλούν για τους αγώνες της γενιάς του Αλέξη και του Παύλου, που συνδέουν τις πολιτικές δολοφονίες -κρατικές ή παρακρατικές- με την έμφυλη βία, τους βιασμούς, τις γυναικοκτονίες... Λέξεις που γίνονται στιχάκια στα χείλη των παιδιών. «Απάτη ότι τη σκότωσε από αγάπη», «Γιατί να μην αναρωτηθείς τι φορούσε ο βιαστής»...
Μια έμμετρη καταγγελία, στην οποία ακούγονται και γνώριμες στροφές από τον Μανόλη Αναγνωστάκη ή αποσπάσματα του Μπρεχτ. Και φυσικά δεν λείπει και ο ύμνος του Γιάννη Αγγελάκα «Σιγά μην κλάψω». Το ψυχιατρικό άσυλο της νουβέλας που έγραψε ο Τσέχοφ, «Θάλαμος Νο 6», πριν από δύο αιώνες είναι η αφορμή για να σχολιαστούν όσα συμβαίνουν στην Αθήνα του 2023 και τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, που «πνίγει», ως άλλη καταναγκαστική ψυχιατρική μέγκενη τους ανυπόταχτους, τους διαφορετικούς και τους ευαίσθητους.
Η Νατάσα Φαίη Κοσμίδου, στο θέατρο «Αλφα», χρησιμοποιεί ελεύθερα στοιχεία από τη νουβέλα του Αντον Τσέχοφ «Θάλαμος Νο 6» προσδίδοντάς της την πνοή ενός σύγχρονου αγώνα ενάντια στη βία της πατριαρχίας, στην τυφλή αστυνομική βία, σε κάθε κοινωνικό αποκλεισμό.
Το ψυχιατρικό άσυλο της ιστορίας του Τσέχοφ γίνεται στα χέρια της ένα σύμβολο για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία που συχνά λειτουργεί ως «ψυχική μέγκενη» για κάθε ανυπόταχτη, διαφορετική και ευαίσθητη ψυχή. Ολη η παράσταση μοιάζει σαν μια χιπ χοπ τελετουργία, με την Κοσμίδου να πρωτοστατεί στην αφήγηση έχοντας πλέξει σε εύηχες ρίμες όλη τη χρονική διαδρομή που συνδέει την ανώνυμη τσεχοφική πόλη του 1892 με την Αθήνα του 2023.
Η Κοσμίδου ήθελε άλλωστε να δείξει ότι υπάρχει αντίπαλο δέος στην ανδροκρατούμενη και «μπρουτάλ» χιπ χοπ σκηνή, ότι έχει και μια «λυρική πλευρά», ότι «είναι και λίγο ποιητική επανάσταση που προσπαθεί να αφυπνίσει», όπως λέει στην «Εφ.Συν.».
Οι αναφορές της περιλαμβάνουν πολύ περισσότερα: «Ηθελα να μιλήσω ακόμη για τον ανεκπλήρωτο έρωτα και την καινούργια μοναξιά που βιώνουμε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Για παράδειγμα, τα μηνύματα, που τους δίνουμε τόση σημασία και μπορεί να μην είναι αληθινή επικοινωνία...».
Ομως αν κάτι άφησε ανεξίτηλο σημάδι από αυτή την ποιητική περφόρμανς όταν την παρακολουθήσαμε, ήταν ότι μετά το τέλος της, δόθηκε ο λόγος στις γυναίκες από την πρωτοβουλία «ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ - ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ» που δημιούργησαν 7 Ηλιουπολίτισσες πριν από ενάμιση χρόνο με αφορμή την υπάλληλο της καφετέριας που αντιλήφθηκε την κακοποίηση της 18χρονης, η οποία υπήρξε θύμα μαστροπείας από πατέρα και αστυνομικό σύντροφο.
Η πρωτοβουλία, ανοίγοντας την αγκαλιά της σε κάθε γυναίκα ή θηλυκότητα που αντιμετωπίζει έμφυλη βία, έχει βοηθήσει 12 γυναίκες της πόλης τους να σπάσουν τον κύκλο της σιωπής και να πάρουν τη ζωή τους πίσω, προσθέτοντας ακόμη ένα παράδειγμα του πόσα καταφέρνει η αλληλεγγύη. Εκεί ήταν η Ρ. που μετέφερε το δικό της βίωμα: «Στην αρχή ίσως και να σε κολακεύει η ζήλια, νομίζεις ότι σε νοιάζεται.
Στην πορεία γίνεται ανυπόφορη και μετά δεν μπορείς να την καταγγείλεις γιατί φοβάσαι για τη ζωή σου», περιέγραψε με απλά λόγια το μοτίβο αυτής της κακοποίησης που έχει βαφτιστεί ενδοοικογενειακή. Την ίδια βοήθησε ένα 15χρονο κορίτσι που την είδε αιμόφυρτη στο πεζοδρόμιο με τα μικρά της, ύστερα από έναν «καβγά» με τον άντρα της και τη ρώτησε αν χρειάζεται κάτι, η μόνη από μια σειρά αδιάφορων περαστικών ή μαρτύρων στο περιστατικό. «Τα μάτια σας ανοιχτά. Να μη διστάσετε να πλησιάσετε μια δυστυχισμένη γυναίκα...», είπε συγκινημένη στην πρώτη της δημόσια απεύθυνση η Ρ.
Κάπως έτσι απέκτησε ειδικό βάρος η ενσωματωμένη στην παράσταση χειρονομία της νοηματικής που σημαίνει «χρειάζομαι βοήθεια»: η όρθια παλάμη με ενωμένα τα δάχτυλα, ο αντίχειρας που έρχεται μπροστά και τα δάχτυλα που κλείνουν πάνω του.
«Είναι μέσα στις προθέσεις μας να έχουμε συχνά μετά την παράσταση ανθρώπους του αγώνα που θα μπορούν να μας λένε δυο πράγματα. Νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια και να δούμε τι μπορούμε να καταφέρουμε με αγάπη και αλληλεγγύη», μας λέει για το έργο της η Νατάσα Φαίη Κοσμίδου που, μέσα στον άγριο κόσμο που περιγράφει, μιλάει για όσους νέους συνεχίζουν να παλεύουν, να ονειρεύονται και να τραγουδούν με τρυφερότητα.
📌 «Θάλαμος Νο 6»
Σκηνοθεσία, διασκευή, στίχοι, σύνθεση ρυθμικής απαγγελίας: Νατάσα Φαίη Κοσμίδου.
Video art: Κώστας Γάκης.
Μουσική: Ερη Μανουρά και Κώστας Γάκης.
Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Τζελέση.
Παίζουν: Νατάσα Φαίη Κοσμίδου, Ιωάννα Παπακωνσταντί-νου, Ερη Μανουρά.
Χορεύει η Σίλια Καλφοπούλου
Βιολί: Μαρία Μιχαλάκα.
Θέατρο «Αλφα-Ληναίος-Φωτίου» (Πατησίων 37 & Στουρνάρη 51. Τηλ. 210 5238742.
Εισιτήρια 9-14€. Προπώληση: viva.gr
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας