Φταίω όταν παχαίνω;

Ενιωθε ότι φταίει και δεν ήθελε να φταίει. Δεν ήθελε να πει ψέματα ούτε και να αποκρύψει κάτι, όμως της ήταν αφάνταστα δύσκολο να πει την αλήθεια της κι έτσι απαντούσε: «Τα έκανα όλα επακριβώς. Εφαγα μόνο ό,τι έλεγε η δίαιτα» στην ερώτηση που της έκανε η διαιτολόγος.

Αφού και η ίδια πλέον είχε πεισθεί ότι δεν είχε προσθέσει αλλά και ούτε είχε αφαιρέσει τίποτα από την προσεκτικά εφαρμοσμένη διατροφή της.

Στην ερώτηση «τι κάνατε αυτή την εβδομάδα;» ξεκινούσε το πρώτο καρδιοχτύπι και μετά από λίγα δευτερόλεπτα άκουγε τον ήχο ενός «κλειδιού» που κλειδαμπάρωνε κάθε επόμενη λέξη της. Μαρμαρωμένη ψέλλιζε: «Δεν χάλασα τίποτα, δεν καταλαβαίνω…».

«Δεν ξέρω τι φταίει και δεν έχασα…» συνέχιζε να αποκρίνεται κι ένιωθε πολύ άσχημα σωματικά -εφιδρώσεις και σφιξίματα μυών-, μα δεν επέτρεπε στον εαυτό της να έχει υποπέσει σε «σφάλμα».

Ο διάλογος θα μπορούσε να έχει ατέρμονη συνέχεια με αυτό το θέμα. «Δεν κάνατε σωστά τη δίαιτα, δεν γίνεται», και ο διαιτώμενος να ανταπαντά «δεν έκανα τίποτα διαφορετικό».

Καταρχάς να πούμε ότι ο υπέρβαρος έχει δικαίωμα να λέει ψέματα (όπως έχει το ίδιο δικαίωμα να μην κάνει καθόλου δίαιτα, το ίδιο δικαίωμα να μη θέλει να συζητήσει, να μη θέλει να ακούσει τις συμβουλές σου, να μη θέλει να έρχεται), να μη θέλει να μοιραστεί με κανέναν τις διατροφικές του διαφοροποιήσεις από το πρόγραμμα.

Να μην μπορεί να αντέξει, πόσο μάλλον να διαχειριστεί, την ντροπή που αισθάνεται, πιθανόν τον φόβο που αισθάνεται να αποκαλύψει μια «κακή πράξη» κατ’ αυτόν (κατά τον διαιτώμενο).

Εκεί είναι που χρειάζεται βοήθεια ο άνθρωπος με διαταραχή βάρους για να μπορέσει να απεμπλακεί από αυτά που έχει μάθει και κουβαλά μέσα του ως μηχανισμούς σύνδεσης με τον άλλον. Ποιον άλλον όμως…

Τον Αλλον που συνάντησε σαν δασκάλα στο σχολείο του στη λανθασμένη ορθογραφία του; Τον Αλλον που τον περίμενε στην πόρτα γιατί είχε αργήσει να επιστρέψει σπίτι και σκοτείνιαζε; Ή τον Αλλον που ρώτησε «γιατί ξύρισες τις τρίχες των ποδιών σου και η φούστα είναι τόσο κοντή»;

Ολη η θεραπεία της μείωσης βάρους βασίζεται στη σχέση που θα αναπτύξει με τον ειδικό υγείας που έχει επισκεφθεί και ζητά τη βοήθειά του. Είναι σαν να έχει έρθει και να σου λέει «βοήθησέ με να δω: γιατί τρώω ενώ δεν πεινάω, ότι δεν φταίω που έχω πολυφαγίες, ότι δεν φταίω που χαλάω τη δίαιτα, ότι δεν έχω μάθει να με φροντίζω διατροφικά, βοήθησέ με να μάθω: να μιλώ για τις διατροφικές μου παρεκκλίσεις, να μην ντρέπομαι που είμαι παχύς, να μην ντρέπομαι να ανέβω στη ζυγαριά, να μην κρύβομαι πίσω από ‘‘το καλό παιδί που έκανε σωστά τη δίαιτά του’’, βοήθησέ με να καταλάβω ότι δεν πρέπει να αισθάνομαι πως φταίω…».

Καλά κάνει λοιπόν και δεν λέει και δεν ομολογεί και δεν αποκαλύπτει τι έχει φάει και δεν έχει χάσει βάρος.

Απαιτούνται χρόνος και σύνδεση για να συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει πάει σε ανάκριση, ότι δεν θα τιμωρηθεί, ότι μπορεί να μη λέει ψέματα στον εαυτό του, κι αυτό γιατί στον εαυτό του δεν λέει την αλήθεια. Μόλις διακρίνει ότι ο ειδικός είναι εκεί σύμμαχός του και όχι αντίπαλος ή Τιμωρός του, τότε ίσως ακουστεί ο ήχος από το κλειδί που ξεκλειδώνει την πόρτα της φυλακής. Γιατί ο υπέρβαρος είναι αυτοπεριορισμένος στη φυλακή του, στη φυλακή του όγκου του - και είναι κρίμα.

Κυπαρίσσι

Tι μας λέει ο Διοσκουρίδης για τις ιδιότητες και δράσεις του κυπαρισσιού – Cupressus sempervirens, το Mediterranean cypress. H φύση, όπως είναι πια γνωστό, μας έχει απλόχερα χαρίσει μια ποικιλία βοτάνων που προάγουν την επούλωση πρόσφατων και παλιών τραυμάτων.

Εχει στυπτικές και ψυκτικές ιδιό­τητες, και τα φύλλα του, όταν πίνονται μαζί με γλυκό κρασί και λίγη σμύρνα, ωφελούν τα προβλήματα της κύστης και τη δυσουρία.

Τα χλωρά κυπαρισσόμηλα, όταν κοπανιστούν και τα πιούμε μαζί με κρασί, είναι κατάλληλα για την αιμόπτυση και τη δυσεντερία και τις καταρροές της κοιλιάς, την ορθόπνοια (η πιο βαριά μορφή δύσπνοιας) και τον βήχα.

● Πληροφορίες από την ιστοσελίδα: «Η τροφή μας το φάρμακό μας».