Οι γονείς της, με καταγωγή από τη Μαριούπολη, πιάστηκαν αιχμάλωτοι των Γερμανών ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στάλθηκαν σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, δίχως να επιστρέψουν ποτέ στην ΕΣΣΔ.
Η ίδια η Νατάσα Βόντιν γεννήθηκε το 1945 σε ένα τέτοιο στρατόπεδο, ωστόσο, μετά την αυτοκτονία της μητέρας της το 1955, μεγάλωσε σε ένα καθολικό σχολείο. Εως τότε ελάχιστα ήξερε για τις απάνθρωπες γερμανικές επιχειρήσεις, υπό το καθεστώς των οποίων οι γονείς της πέρασαν βασανιστικές μέρες ως εργάτες των ναζί. Πάνω από 35.000 τέτοια στρατόπεδα για αιχμαλώτους εργάτες υπήρχαν στη Γερμανία τότε – «μια αποσιωποιημένη ιστορία ανθρώπων που πέθαιναν από εξάντληση και πείνα», όπως γράφει η μεταφράστρια του βιβλίου, Αλεξάνδρα Ιωαννίδου.
Η Βόντιν έψαξε πολύ να βρει την αλήθεια στο παρελθόν, αναζητώντας απαντήσεις. Και τη μεταφέρει αυτούσια σε αυτό το αυτοβιογραφικό βιβλίο, που είναι πιο κοντά στο χρονικό και στη μαρτυρία από μία απλή παράθεση γεγονότων ζωής.
Ωστόσο, η Βόντιν δεν κρύβεται: αφήνει, για παράδειγμα, ανοιχτό το ερώτημα αν η μητέρα της ήταν συνεργάτιδα των Γερμανών, υπό τον φόβο των αντιποίνων των Σοβιετικών... Πρόκειται για ένα βραβευμένο βιβλίο, που γράφτηκε το 2017, πριν από τον σημερινό πόλεμο μα και που πάλι για πόλεμο μιλάει...
