Bαριοπούλες

Για να επιβιώσει ένα αντιλαϊκό καθεστώς χρειάζεται τρία πράγματα: έναν εσωτερικό εχθρό, έναν εξωτερικό και έναν μηχανισμό προπαγάνδας που θα πείσει το κοινό πως αυτοί φταίνε για τα δεινά του. Οπότε, η συστράτευση εναντίον αυτών των εχθρών, όπως κανοναρχείται από τα πετσωμένα ΜΜΕ, είναι εθνικό καθήκον για τους υπηκόους τηλεθεατές, που για να το φέρουν εις πέρας οφείλουν να ξεχάσουν τη μιζέρια τους, τον απογειωμένο πληθωρισμό, τους αμύθητους λογαριασμούς και τον μισθό που επαρκεί για όλο και λιγότερα ψώνια, για λιγότερη βενζίνη, για λιγότερη ψυχαγωγία, για όλο και λιγότερη ζωή τελικά. 

Εάν δεν υπήρχαν οι απειλές του Ερντογάν (του εξωτερικού εχθρού), η κυβέρνηση θα έπρεπε να τις εφεύρει. Κι αν δεν υπήρχε αυτή η ιστορία με τη βιβλιοθήκη του ΑΠΘ και τον εσωτερικό εχθρό που λέγαμε, τους «τραμπούκους που μπήκαν με τις βαριοπούλες και καταστρέφουν», όπως δήλωσε πρόσφατα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, και πάλι η κυβέρνηση θα έπρεπε να την επινοήσει, για να πλασάρει στους σκιαγμένους της πελάτες την Πανεπιστημιακή Αστυνομία.

Βέβαια, με τα έξοδα ίδρυσής της θα στήνονταν και θα στελεχώνονταν πολλές βιβλιοθήκες στα ΑΕΙ σε όλη την Ελλάδα, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον κ. Μητσοτάκη, που το 2013 ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης στην κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά κατάργησε 1.349 θέσεις διοικητικού προσωπικού στα ΑΕΙ, μεταξύ των οποίων 85 βιβλιοθηκονόμους (14 στο ΑΠΘ)...

Τέλος πάντων, η «βαριοπούλα», η λέξη-κλειδί των ημερών, είναι, σύμφωνα με το Μείζον Ελληνικό Λεξικό, ένα σιδερένιο σφυρί, μικρότερο σε μέγεθος και βάρος από τη βαριά, το μεγάλο σιδερένιο σφυρί του σιδερά, που χρησιμοποιείται και για σπάσιμο βράχων ή μπετόν.

Ο Πρεβελάκης είχε γράψει: «ανεβοκατεβάζει τη βαριά πάνω στο πυρωμένο σίδερο» – μιλάμε για ένα ασήκωτο εργαλείο που μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 18 κιλά, όταν η βαριοπούλα ζυγίζει από 1 μέχρι 2,5 κιλά. Η βαριοπούλα στην αργκό της οικοδομής λέγεται και «λουλού», για να τονιστεί η αντιδιαστολή με την κανονική βαριά, που τη χειρίζονται οι μάτσο ομοφοβικοί άντρακλες, σε σχέση με τους αδύναμους, τους «γυναικωτούς» εργάτες και τεχνίτες, που προτιμούν, ως «λουλούδες», τη βαριοπούλα, τη «λουλού»...

Μία άλλη, ενδιαφέρουσα χρήση της λέξης «βαριοπούλα», του αγαπημένου όπλου των καταστροφέων αναρχοκομμουνιστών που εχθρεύονται τις βιβλιοθήκες και την εθνική μας κυβέρνηση γενικότερα, έρχεται από την Τουρκία – από τον εξωτερικό εχθρό που λέγαμε: είναι βέβαια το «Σχέδιο Βαριοπούλα» (Balyoz Harekâtı στα τούρκικα), το υποτιθέμενο σχέδιο πραξικοπήματος στη γείτονα χώρα, το οποίο δήθεν οργάνωσε το στρατιωτικό κατεστημένο εναντίον του Ταγίπ Ερντογάν, κάτι που τελικά, το 2015, αποδείχτηκε μουσαντέ, μια κακοστημένη οπερέτα.

Να πούμε πως η βαριά, το σφυρί, παράγεται από το μεσαιωνικό «βαρεά», από τη «βαρέα», το θηλυκό του αρχαίου επιθέτου «βαρύς». Αυτή, σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, είναι μια πανάρχαια λέξη, ινδοευρωπαϊκής προέλευσης, ετυμολογικά συγγενής με το συνώνυμο γαλλικό «grave», αλλά και με το «grief», τη θλίψη. Πράγματι, από την αρχαιότητα «βαρύς» χαρακτηριζόταν τόσο αυτός με το μεγάλο σωματικό βάρος και τη σωματική ισχύ («χείρα βαρεία», λέει ο Ομηρος) όσο και αυτός που διακατέχεται από ισχυρά αρνητικά συναισθήματα - για «βαρεία ξυμφορά», μιλά ο Αισχύλος. Οσο για το δίλημμα που εξέφρασε στα σοβαρά ο κ. Μητσοτάκης («Με τις βαριοπούλες ή με τη βιβλιοθήκη;») μόνο βαριά θλίψη μπορεί να νιώσει κάποιος.

«κέρδος αισχρόν βαρύ κειμήλιον
-το αισχρό κέρδος είναι επαχθές απόκτημα-

«βαρεῖα μὲν κὴρ τὸ μὴ πιθέσθαι,
βαρεῖα δ᾽, εἰ
τέκνον δαΐξω, δόμων ἄγαλμα,
μιαίνων παρθενο­σφάγοισιν
ῥείθροις πατρῴους χέρας πέλας βωμοῦ.

Μοίρα βαριά κι αν δεν το κάνω,
βαριά κι αν σφάξω εγώ την κόρη μου,
καμάρι των σπιτιών μου, και μιάνω
τα πατρικά μου χέρια, δίπλα στο βωμό,
με το αίμα το παρθενικό της.

Αισχύλος, Αγαμέμνων
Ι.Ν. Γρυπάρης