Ο βιβλιο­θεραπευτής επέστρεψε

«Ο Κόρσο είχε διαβάσει κάπου ότι το βουητό στα αυτιά είναι το πεπρωμένο που σου χτυπά την πόρτα. Πάντοτε του συνέβαινε αυτό, τα γεγονότα διαδραματίζονταν πρώτα στα βιβλία και μετά στη ζωή, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός και να αποφεύγει όσες φράσεις του άρεσαν. Θα πρέπει να το έχει διαβάσει σε κάποιο μυθιστόρημα του Ονέτι ή του Κορτάσαρ, σίγουρα πάντως σε κάποιου Λατινοαμερικανού. Το μόνο που θυμόταν ήταν ότι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας πήγαινε σ’ έναν Κινέζο βελονιστή ονόματι Δόκτωρ Τσινγκ ή κάτι τέτοιο, για να μάθει τελικά, όπως του είπε ο ίδιος, πως ήταν τεράστια η παγωνιά που είχε εισβάλει στην ψυχή του»

Ο Ιταλός συγγραφέας Φάμπιο Στάσι ξέρει να φτιάχνει συναρπαστικές ιστορίες με μυστήριο και ενδιαφέροντες ήρωες. Αυτό μπορεί να το πούμε πια με βεβαιότητα. Το τελευταίο βιβλίο του «Σκοτώνω όποιον θέλω», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ίκαρος σε εξαιρετική μετάφραση της Δήμητρας Δότση, είναι το τρίτο, μετά το «Η χαμένη αναγνώστρια» και το «Κάθε σύμπτωση έχει ψυχή», με ήρωα τον Βίντσε Κόρσο, έναν άνεργο φιλόλογο που γίνεται γνωστός γιατί προτείνει κατάλληλα βιβλία σε ανθρώπους που περνούν δοκιμασίες κι έτσι τους βοηθά να τις αντιμετωπίσουν. Τώρα, όπως καταλαβαίνετε, όλοι εμείς που διαβάζουμε και γράφουμε για βιβλία, θα ισχυριστούμε πως πάντα ξέραμε πως αυτό είναι πιθανό, αλλά να που βρέθηκε ο Στάσι για να μας δώσει ένα μυθιστορηματικό ήρωα με απίστευτες γνώσεις για να στηρίξει αυτή μας την πεποίθηση.

«Δεν πιστεύω πια στις λέξεις. Είμαι άσχημα γιατρέ μου; », θα πει μια γυναίκα, τυχαία γνωριμία σε μια μπιραρία, στον Κόρσο. Και εκείνος αμέσως θα σκεφτεί όλα τα λόγια που είχε γράψει στα σημειωματάρια του όλα αυτά τα χρόνια, λόγια των βιβλίων που διάβαζε. Η γυναίκα του εκμυστηρεύεται -εξαιρετικά ζωντανοί όλοι οι διάλογοι στο βιβλίο- πως τα λόγια φέρνουν τεράστιες παρεξηγήσεις κι εκείνος ξέρει πως δεν έχει κι άδικο. Αυτό που γνωρίζει καλά ο ήρωας του βιβλίου είναι ότι ζούμε σε μια παρεξήγηση και μέσα στην παρεξήγηση ευδοκιμούμε. Πού και πού μονάχα, σε ακραίες καταστάσεις ή λόγω απροόπτου, τυχαίνει να λύνουμε κάποια από αυτές τις παρεξηγήσεις, αλλά και πάλι όχι εξ ολοκλήρου. Και αυτή είναι μια διαπίστωση που ο αναγνώστης θα πρέπει να κρατήσει στο πίσω μέρος του μυαλού του, καθώς όταν η πλοκή συνεχίζεται, ο Κόρσο γίνεται άθελά του ο άνθρωπος που κρατάει το γαϊτανάκι μιας ιστορίας που έχει πολύ ενδιαφέρον, βιβλία, φόνους, εγκληματικές οργανώσεις, έρωτα και αρκετό μυστήριο.

Όταν άγνωστοι θα εισβάλουν στο σπίτι του, θα δηλητηριάσουν τον σκύλο του -εξαιρετική η αφήγηση των σκηνών του κτηνιατρείου- και θα ανακατέψουν τα βιβλία του δίχως να κλέψουν τίποτα, ο Κόρσο Βίντσε θα μπει βαθιά, στα έγκατα σχεδόν, μιας Ρώμης που παρηκμασμένη πια κλείνει στους κόλπους της το έγκλημα, τη διαφθορά και πολλούς λυπημένους ανθρώπους. Δεν γίνεται όμως, ακόμα και σε αυτή την κατάσταση, να σε μη σε μαγεύει σαν «τόπος ανάπαυσης» όλων των τεχνών και των γραμμάτων. Και ανάμεσα σε όλα αυτά: η λογοτεχνία. «Αν ήταν μαζί του ένας γερο-Δον Κιχώτης, θα ξεκινούσε το δίχως άλλο πάνω στο κουτσάλογό του για να αντιμετωπίσει, με τη λόγχη του προτεταμένη, αυτόν τον στραβόθωρο κύκλωπα, χωρίς να περιμένει εκείνον να κάνει το πρώτο βήμα με τα ετοιμόρροπα πόδια του».

Το μυθιστόρημα του Στάσι, με τον προκλητικό τίτλο «Σκοτώνω όποιον θέλω», δεν είναι άλλο ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Είναι ένα βαθιά υπαρξιακό βιβλίο για τα αδιέξοδα στα οποία βρίσκεται ο σύγχρονος άνθρωπος που ασφυκτιά στην περίπλοκη καθημερινότητα που ο ίδιος παγίδεψε τον εαυτό του.