Ο πόλεμος δεν είναι ποδόσφαιρο

Υπάρχουν οι φίλαθλοι, υπάρχουν και οι οπαδοί. Οι πρώτοι χαίρονται το άθλημα, οι δεύτεροι λατρεύουν την ομάδα. Εχουν πάθος, αλλά δεν έχουν επιχειρήματα που να εξηγούν την επιλογή τους. Αλλά αυτό δεν ενοχλεί. Ακόμη ένα στερεότυπο στη ζωή μας.

Οπαδοί υπάρχουν σχεδόν παντού, ακόμη και στην πολιτική. Ξεχωρίζουν από τα κομματικά μέλη ή τους ιδεολόγους. Είναι φανατικοί και αμετακίνητοι γιατί… έτσι. Αιωρούνται ανάμεσα στο παράλογο και τη λογική. Γιατί λογική διαθέτουν. Γνωρίζουν και διακρίνουν το καλό από το κακό. Αλλά παραλογίζονται. Θα μπορούσαν να είναι απλώς γραφικοί ή και διασκεδαστικοί, αλλά δυστυχώς σε κρίσιμες περιόδους επηρεάζουν τη ζωή μας με το «όπλο» που διαθέτουν, την ψήφο τους.

Η δημοκρατία είναι μια δύσκολη υπόθεση.

Με αφορμή τον πόλεμο έχουν αναδειχτεί κάποιοι άλλοι οπαδοί: οι ρωσόφιλοι και οι δυτικόφιλοι. Κάποιοι βλέπουν από κεκτημένη ταχύτητα τη Ρωσία σαν την παλιά Σοβιετική Ενωση. Κάποιοι άλλοι δεν ξεχνούν τον ρόλο που έχουν διαδραματίσει Αμερικανοί και Ευρωπαίοι σε αντίστοιχες επεμβάσεις. Κάπως έτσι άλλοι ταυτίζονται με τον Πούτιν και κάποιοι άλλοι ευελπιστούν πως θα χάσει στο πεδίο των μαχών.

Ξεχνούν πως αυτή η εισβολή είναι άδικη, παράλογη, καταδικαστέα, όπως κάθε βίαιη επέμβαση, κάθε πόλεμος.

Ακόμη πιο τραγικό είναι όταν κάποιοι εισάγουν στον δημόσιο διάλογο το οπαδικό πνεύμα. Σε τέτοιο πνεύμα ήταν η ερώτηση που έθεσε γνωστός δημοσιογράφος στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ σε τηλεοπτική συνέντευξη:

-Με το χέρι στην καρδιά, ποιος θα θέλατε να κερδίσει σε αυτόν τον πόλεμο;

«Στον πόλεμο κανείς δεν κερδίζει», του απάντησε ο Αλέξης Τσίπρας.

Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε όλοι, απ’ όπου και αν έχουμε τις πολιτικές μας ρίζες πως η ζωή και η Ιστορία διδάσκουν. Και πολύ περισσότερο οι σκεπτόμενοι πολίτες που πρέπει -για να δανειστώ τη θέση του συγγραφέα Χρήστου Κεφαλή, τη συνέντευξη του οποίου θα διαβάσετε σε επόμενες σελίδες- «να αποδοκιμάζουμε από το παρελθόν ό,τι είναι φαύλο και να κρατάμε ό,τι έχει αξία».