Το βάρος του όγκου μου!

Επί δεκαετίες τώρα επισημαίνω στους ανθρώπους που έχουν διαταραχή βάρους ότι όσο δεν θέλουν το βάρος τους άλλο τόσο ταυτόχρονα το «θέλουν» γιατί το έχουν ανάγκη.

Αυτή τη φράση είναι πάρα πολύ δύσκολο να την κατανοήσει κάποιος, γιατί το μόνο που βιώνει είναι το πόσο απεχθάνεται το βάρος του ή πόσο τον δυσκολεύει το βάρος του παντού: να ντυθεί όπως θέλει, να περπατήσει αφού το βάρος τον κάνει να λαχανιάζει, τον ανησυχεί γιατί το βάρος κάνει κακό στην υγεία του, τον δυσκολεύει στη συνύπαρξή του με τους άλλους και στην κοινωνική του εικόνα.

Το πόσο το έχει ανάγκη αποδεικνύεται από το ότι ο ίδιος το εναποθέτει στο σώμα του και, αν το χάσει, το επαναπροσλαμβάνει (συνήθως).

Οι άνθρωποι με παραπάνω κιλά ως επί το πλείστον πιστεύουν πως είναι αδύναμοι, βιώνουν ότι δεν μπορούν να «κρατήσουν» τη δίαιτα και να μην τη χαλάσουν, προσπαθούν διαρκώς να τα καταφέρουν, οπότε βρίσκονται συνεχώς σε δίαιτα αδυνατίσματος, δηλαδή προσπαθούν διαρκώς να καταφέρουν κάτι.

Οσο κανείς αισθάνεται αδύναμος, θέλει δύναμη. Παχαίνει και αποκτά δύναμη. Το βάρος μοιάζει με δύναμη. Ενας παχύς άνθρωπος μοιάζει να είναι πιο «ντούρος», πιο δυνατός από έναν αδύνατο. Επίσης, ένας παχύς άνθρωπος καταλαμβάνει μεγαλύτερο χώρο. Δηλαδή καταλαμβάνει μια μεγαλύτερη θέση στον χώρο από τη θέση που καταλαμβάνει στον χώρο ένας αδύνατος άνθρωπος.

Κάποιος λοιπόν που βιώνει ότι είναι αδύναμος και επίσης δεν έχει κατάλληλη θέση, με τον όγκο του βάρους που αποκτά καταλαμβάνει μια πιο σταθερή θέση στον χώρο. Ισως και να είναι ό,τι πιο σταθερό (δικό του) έχει. Τον όγκο του.

Ο όγκος του δεν παραβιάζεται, δεν αλλοιώνεται, δεν τροποποιείται, δεν εξαφανίζεται. Είναι πάντα εκεί και δηλώνει πολλά. Ενα από τα πολλά που δηλώνει είναι το «Υπάρχω», «Είμαι εδώ», «Ακουσέ με», «Δες με», «Σεβάσου με», «Πρόσεξέ με γιατί δεν έχω μάθει να τα ζητώ όλα αυτά ή να τα δηλώνω με λέξεις».

Επειτα από όλα αυτά, ας λάβουμε υπόψη μας ότι το βάρος είναι απαραίτητο. Απαραίτητο όσο συμβολίζει και ικανοποιεί αυτές τις ανάγκες. Το ίδιο και ο μηχανισμός κατάποσης. Το ίδιο απαραίτητες οι πολυφαγίες.

Ολα καταλήγουν στην «ανυπαρξία» του; Δεν υπάρχει για τον εαυτό του, υπάρχει όμως για τους άλλους ή μέσω των άλλων, δηλαδή αναλόγως πόσο τους έχει ευχαριστήσει, πόσο τους έχει ικανοποιήσει ή πόσο τους έχει τακτοποιήσει. Τον εαυτό του τον έχει ξεχάσει ή δεν έχει μάθει να τον περιποιείται.

Γι’ αυτό και για τον παχύσαρκο είναι σημαντικό (απαραίτητο) να φτιάξει φαγητό για τον εαυτό του, να ψωνίσει για τον εαυτό του, να κοιμίσει τον εαυτό του, να βρει τρόπο να χαλαρώσει και να ασχοληθεί με τη διασκέδασή του, αλλά και να γυμναστεί και να αναγνωρίζει ό,τι αισθάνεται.

Από αυτά τα βήματα θα ξεκινήσει, γιατί ο παχύσαρκος, μέσα στη μοναξιά του, βρίσκεται κάπου χαμένος, κάπου κουρασμένος, να μην του αρέσει ο εαυτός του και, το χειρότερο, να πιστεύει ότι φταίει για όλα αυτά που του συμβαίνουν, τα οποία όμως δεν επιλέγει.

Κάποτε, μια σοφή φίλη μού είχε πει: «Για να έχετε καλή σιλουέτα, να βαδίζετε, ξέροντας πως δεν είστε ποτέ μόνοι, γιατί αυτοί που σας αγαπούν ή σας αγάπησαν σας συνοδεύουν».

Χεδέρα

Επιστημονική ονομασία: Χεδέρα η έλικα ή Κισσός η έλιξ – Hedera helix. Τα φύλλα του περιέχουν φλαβονοειδή, τριτερπενικές σαπωνίνες, συμπεριλαμβανομένης της χεδερίνης, πολυΐνες, φαλκαρινόλη, στερόλες και μια αρωματική ουσία. Τα φύλλα, επίσης, περιχέουν εντερίνη και δύο ειδών σάκχαρα.

Στην παραδοσιακή ιατρική, το ξύλο του κισσού ήταν γνωστό φάρμακο για τον βήχα και τον κοκκύτη. Μερικοί χωρικοί έβαζαν το κρασί που προοριζόταν για τους ασθενείς να εμποτιστεί σε ένα κύπελλο φτιαγμένο από τον κορμό ενός γέρικου κισσού.

Οι λαϊκοί θεραπευτές θεωρούσαν ότι ήταν αποτελεσματικός για τη θεραπεία των εντέρων, τη δυσεντερία, τα εγκαύματα, τον όζαινα, τη χρόνια ρινίτιδα, τα μικρά έλκη, την κασίδα, την ερυσίπελα και τις δερματικές παθήσεις.*

*Πληροφορίες από την ιστοσελίδα «Εναλλακτική Δράση».