Tα παιδιά, η μεγάλη ελπίδα

Αυτός ο έρωτας κρατάει χρόνια. Με πλάνεψε και αυτή με τα κάλλη της. Ονειρευόμουν να ζήσω στην αγκαλιά της. Δεν τα κατάφερα. Ισως γιατί υπέκυψα –επιρρεπής ως συνήθως– σε άλλους πειρασμούς. Ισως γιατί δεν τόλμησα να κάνω το μεγάλο βήμα. Και όπως συμβαίνει στους έρωτες που δεν τολμάς, μένεις στο τέλος με το απωθημένο. Η Θεσσαλονίκη είναι ένας μεγάλος έρωτας. Δεν κατάφερα να ζήσω σ’ αυτή την πόλη.

Η κραυγή διαμαρτυρίας του Δημήτρη Μυστακίδη με το νέο τραγούδι του, που μόνο απαρατήρητο δεν περνά, αλλά και όσα λέει στη συνέντευξή του που θα βρείτε στις σελίδες 8-9, δεν χαλάει την εικόνα της.

Οι άνθρωποι πονάνε για τον τόπο τους, τις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Γίνονται πιο αυστηροί και ενοχλούνται όταν κάτι τις αμαυρώνει. Οι στίχοι του Θεσσαλονικιού δημιουργού θίγουν τα κακώς κείμενα της συμπρωτεύουσας. Αλλά όπως επισημαίνει και η Ναταλί Χατζηαντωνίου, κλείνοντας τη συνέντευξη που θα διαβάσετε, αυτό το τραγούδι «γίνεται ένα κοινωνικο-πολιτικό μανιφέστο», που «δεν μπορεί να περιορίζεται στα όρια της Βόρειας Ελλάδας μόνον. Αφορά το πρόσωπο όλης της σύγχρονης Ελλάδας».

Τα ίδια και χειρότερα βιώνουμε παντού και κυρίως στην Αθήνα. Η μόνη ελπίδα είναι αυτό που ο ίδιος ο Μυστακίδης λέει στους τελευταίους στίχους του τραγουδιού για τη Θεσσαλονίκη και τα παιδιά της:

… διώχνεις τα παιδιά σου
Αυτά που είν’ η ελπίδα σου,
μοναδική δικιά σου