Οταν το «βάρος» αποκτά διατροφική συναίσθηση

Ποιος θα μπορούσε να περιγράψει τι ακριβώς συμβαίνει στη διάρκεια μιας θεραπείας αδυνατίσματος, να περιγράψει τη δύναμη και τη βούληση του ανθρώπου που προσπαθεί και «πολεμά» τα κιλά του, την τόλμη και το θάρρος του όταν αποφασίσει να πράξει και να αντιμετωπίσει την υπερφαγία του, πώς ανακαλύπτει τον τρόπο που απευθύνεται στον εαυτό του και πόσο χρησιμοποιεί την τροφή, την εξέλιξη της συνειδητότητάς του και την ανάγκη μετατροπής των διατροφικών κανόνων που ακολουθεί.

Ολα αυτά που διαδραματίζονται ‒πέρα από το ζύγισμα και το χαρτί με την υγιεινή διατροφή‒ είναι αόρατα και απερίγραπτα, μα όλα οδηγούν στον ίδιο σκοπό: την κατάκτηση της «διατροφικής συναίσθησης».

Η Αιμιλία είχε πολλά νεύρα, το είδος των νεύρων που είναι «μπουκωμένα» και δεν φαίνονται εύκολα, όμως τα διέκρινες στην ένταση και στον τόνο της φωνής. Η Αμαλία ήταν και πικραμένη και απογοητευμένη από τους γονείς της. Αυτό δεν το έλεγε εύκολα, δεν το μοιραζόταν ούτε με τον εαυτό της. Σαν να της ήταν ανεπίτρεπτο. Παρ’ όλα αυτά, η πίκρα και ο θυμός παρέμεναν και φούντωναν ή μαλάκωναν ανάλογα με τις δυσκολίες που συναντούσε στη ζωή της, ανάλογα με τα μπλεξίματα στα περιουσιακά, τις «τρεχάλες» της λόγω συμβολαιογραφικών και φορολογικών θεμάτων, τα οποία κάθε τρεις και λίγο έπρεπε να τακτοποιεί, που έμοιαζαν «ατακτοποίητα».

Την πίκρα που ένιωθε τη γλύκαινε με γλυκάκια. Οσο για τον θυμό, μόνο οι ποσότητες τροφής την έσωζαν από το σκάσιμο. Εκανε επιδρομές στα λιπαρά φαγητά, γέμιζε το στομάχι, ησύχαζε η φουρτούνα, «ηρεμούσε» και πήγαινε παρακάτω. Ο πατέρας είχε «φύγει», η μητέρα ανήμπορη, ενώ η διαμάχη και η ασυμφωνία με την αδελφή της ήταν χρόνιες.

Διαφωνούσε με τον τρόπο που είχαν διαχειριστεί οι γονείς τα κτήματα, τα σπίτια, την αγάπη και όλα όσα έπρεπε να μοιράσουν. Η Αιμιλία είχε αναλάβει σχεδόν τα πάντα σαν να ήταν ο άντρας του σπιτιού και ήταν διαρκώς φορτωμένη. Είχε να φροντίσει τις αποδοχές κληρονομιάς, τα μπερδεμένα κτηματολόγια, τις εξ αδιαιρέτου καταστάσεις, αλλά και τη δική της οικογένεια, τις υποχρεώσεις για το δικό της σπίτι, σε μια καθημερινότητα που έτρεχε, ενώ παράλληλα φρόντιζε και το σπίτι της μητέρας της.

Σαν να είχαν πέσει όλα στους ώμους της. «Τι να κάνω, να τους παρατήσω όλους; Να μη λύσω τα περιουσιακά;…», έλεγε.

Το φαγητό και τα γλυκά έπαιζαν τον ρόλο του κρησφύγετου. Και ήταν η συντροφιά της όπου έλεγε τον πόνο της, λες και οι σοκολάτες και τα κρουασανάκια την καταλάβαιναν ή την ανακούφιζαν στα παράπονα που κάθε τρεις και λίγο αναδύονταν από μέσα της. Παράπονα και θυμοί που δεν έλεγε και «χαπ» όλο και τα κατάπινε και τα κατασίγαζε με μπουκίτσες νόστιμης τροφής που τη γαλήνευαν.

Οταν άρχισε να έχει ταχυκαρδίες, με επισκέφθηκε. Της είχε προτείνει ο παθολόγος της να χάσει βάρος.

Φυσικά και καταλάβαινε ότι της ήταν δύσκολο να χάσει βάρος, ότι ήταν πιεσμένη και ότι δεν είχε μάθει να μιλάει και να εκφράζει αυτό που την ενοχλούσε. Δεν εκδήλωνε συναισθήματα. Τα κατάπινε διαρκώς.

Ακουσε τα διαφορετικά όρια με τα οποία έπρεπε να δουλέψει για να δημιουργήσει νέα δεδομένα για τον εαυτό της. Να αποκτήσει κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης, να γίνουν προτεραιότητα στη ζωή της. Να μην έχει ανάγκη την ασπίδα και την υποκατάστατη δύναμη του βάρους της. Να μην καταλαμβάνει τη θέση της ανάμεσα στους άλλους απλώνοντας τον όγκο της, αλλά εκφράζοντας τον εαυτό της.

Η Αιμιλία δούλεψε πάρα πολύ σκληρά, εστίασε στις υποχρεώσεις που είχε απέναντι στον εαυτό της, άρχισε να τρώει όσπρια, δημητριακά, φρούτα, λαχανικά, ξηρούς καρπούς, ψάρι, χωρίς να πιέζεται να τα βάλει σε περιορισμένες ποσότητες διαρκώς, ενώ συνάμα ακολουθούσε την πείνα της και επέδειξε ιδιαίτερη συνέπεια στο να βρει τρόπους να ξεκουράζεται, να περπατά και να διασκεδάζει. Τόλμησε να διακινδυνέψει να χαλάσει τις ισορροπίες ασφαλείας που είχε με την αδελφή της και να εξηγήσει, να ζητήσει, να βρει διαφορετικό τρόπο συσχέτισης μαζί της. Διέκρινε τα όριά της και τις υποχρεώσεις που της αναλογούσαν κι αυτομάτως ανακάλυψε τα δικαιώματά της.

Εβλεπα τη βούληση και τη δύναμη που είχε και τη συστηματική μεθοδολογία που απέκτησε. Τα μάτια της έλαμπαν από επιμονή. Η αποτελεσματικότητά της αυξανόταν όσο εμπιστευόταν τις δυνατότητές της.

Η Αιμιλία δεν διέφερε πολύ από όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχω συναντήσει και οι οποίοι αποφάσισαν να ολοκληρώσουν τη θεραπεία τους.

Ορίγανον η μαντζουράνα

Με επιστημονική ονομασία Ορίγανον η μαντζουράνα – Origaum marjorana ανήκει στην Οικογένεια Χειλανθών. Η μαντζουράνα είναι γνωστή από την αρχαιότητα, στους Ελληνες, Ρωμαίους, Αιγύπτιους και Αραβες, για τους οποίους υπήρξε το σύμβολο της ευτυχίας. Είναι φυτό συγγενικό της ρίγανης, με πολλές παραφυάδες και μικρά και μυρωδάτα φύλλα.

Στην Αίγυπτο, τη χρησιμοποιούσαν για να ξεπερνούν το συναίσθημα της λύπης. Ο Ιπποκράτης τη χρησιμοποιούσε ως αντισηπτικό, ο Διοσκουρίδης για τους κολικούς και την υδρωπικία και ως γενικό τονωτικό του οργανισμού.

Από τη μαντζουράνα χρησιμοποιούνται τα υπέργεια μέρη, από τα οποία, με απόσταξη, εξάγεται το αιθέριο έλαιο. Είναι μια από τις ισχυρότερες πηγές φυσικών αντιοξειδωτικών. Τα δραστικά συστατικά που περιέχει είναι το αιθέριο έλαιο, που αποτελείται από ένυδρο σαβινένιο, λιναλοόλη, καρβακρόλη και άλλα τερπένια, τα φλαβονοειδή, το καφεϊνικό και ροζμαρινικό οξύ και τα τριτερπενοειδή.

Οι βιταμίνες της είναι οι C, Α, Κ, β καροτίνη, Β6, φολικό οξύ και νιασίνη. Τα μέταλλα και τα ιχνοστοιχεία της είναι σίδηρος, φώσφορος, κάλιο, μαγγάνιο, ασβέστιο και ψευδάργυρος.

Παρά το γεγονός ότι η μαντζουράνα χρησιμοποιείται κυρίως ως αρτυματικό, ωστόσο συχνά χρησιμοποιείται και ως φαρμακευτικό βότανο: συνιστάται για τη ρινοφαρυγγίτιδα και τη φαρυγγίτιδα. Εχει αποχρεμπτικές, αντισπασμωδικές και τονωτικές ιδιότητες. Καλή για πονοκεφάλους και αϋπνία, ίλιγγο, ημικρανία, απώλεια μνήμης και επιληψία. Για τη ρινίτιδα και τις αμυγδαλές. Για τις φλεγμονές των ούλων και της γλώσσας. Ενδείκνυται για τους τυμπανισμούς, τους μετεωρισμούς και τη δυσκοιλιότητα. Γαστροπροστατευτική και καταπραϋντική για τα προβλήματα του στομάχου και όλου του γαστρεντερικού συστήματος. Εχει διουρητικές και εφιδρωτικές ιδιότητες.*

*Οι πληροφορίες είναι από την ιστοσελίδα «Εναλλακτική Δράση».