«Δημοκρατία σημαίνει Αξιοκρατία»

Πέρασαν 47 χρόνια από την 24η Ιουλίου του 1974. Εκείνη τη μέρα που έφυγε η δικτατορία. (Εφυγε, τη διώξαμε ή κάποιοι την έδιωξαν; Δεν ξέρουμε ακόμη ποιο είναι το σωστό...)

Εκείνη τη μέρα που κατεβήκαμε όλοι στους δρόμους. Ενα μεγάλο πανηγύρι. Τραγούδια, συνθήματα, όνειρα και σχέδια για μια νέα Πατρίδα. Στην αγκαλιά της γνήσιας Δημοκρατίας. Της ολοκληρωμένης Αξιοκρατίας. Που την είχε βάλει στην άκρη η αποστασία του 1965 και την εξαφάνισε η δικτατορία του 1967.

Και ήρθε μια Δημοκρατία που δεν μας αξίζει... Μακριά από κάθε όνειρο. Τίποτε δεν χτίστηκε στις σωστές του διαστάσεις. Τα περισσότερα έγιναν πρόχειρα, ανεύθυνα, επιδερμικά. Με τα ίδια, σχεδόν, θεμέλια που στήριξαν το μετεμφυλιακό μας κράτος. Kαι τους ίδιους μεγάλους «προστάτες» που μας κυβερνούν, ουσιαστικά, εδώ και 200 χρόνια.

Κι όμως, κάποτε πρέπει να πληροφορηθούν και οι επόμενες γενιές γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, τα τελευταία χρόνια, και οι ίδιοι «λογιστές» τα παραποιούν ή τα ωραιοποιούν... Ή, το χειρότερο, μας κάνουν να αποφεύγουμε να τα σκεπτόμαστε.

Κρατώντας, μάλιστα, αυτοί οι παντοδύναμοι κύκλοι τα πάντα στα χέρια τους, διαθέτουν τέτοια ορατή και «αόρατη» προπαγάνδα που μπορούν να κατευθύνουν όχι μόνο τις ιδέες μας αλλά και τις αντιδράσεις μας. Κι όπως λέει ο Νόαμ Τσόμσκι, «η προπαγάνδα είναι για τη δημοκρατία ό,τι είναι το ρόπαλο σε ένα ολοκληρωτικό κράτος»...

Ανοίγουμε την τηλεόραση κι αν δούμε κάποια εκπομπή που προσπαθεί να μας θυμίσει τα εγκλήματα της δικτατορίας, πάμε αμέσως και κολυμπάμε σε άλλα «χωνευτικά» κανάλια... Ερωτες, μίση, ραδιουργίες, δολοφονίες, βιασμοί, ιλαροτραγικοί ήρωες για μίμηση.

Αν σε εκείνα τα δίσεκτα χρόνια της δικτατορίας κάποιος μας έλεγε ότι και μετά την πτώση της, το μέλλον αυτού του τόπου δεν θα ήταν καλύτερο, ασφαλώς θα γελούσαμε. Παρότι οι παλαιότεροι ξέρανε πολύ καλά ότι, αιώνες τώρα, τίποτε δεν αλλάζει εύκολα στον κόσμο...

Αυτό ακριβώς που μας έλεγε κι ο αστυνόμος, στην Μπουμπουλίνας. Αυτός που μας «κατηχούσε», με κείνο το κυνικό γελάκι του, ενώ οι άλλοι έδερναν: «Είμαι σ’ αυτή τη θέση 20 χρόνια. Κανένας δε με κούνησε, βρε σεις, κι ούτε θα με κουνήσει ποτέ. Γιατί εμένα έχει ανάγκη οποιαδήποτε εξουσία κι όχι εσάς».

Αυτό λοιπόν είναι το τίμημα της Δημοκρατίας; Γι’ αυτό βασανίστηκε τόσος κόσμος σ’ αυτά τα εφτά μαύρα χρόνια; Για να γκρεμίσει τη βαρβαρότητα της δικτατορίας και να χτίσει την παρακμή της δημοκρατίας;

Αν ζούσε σήμερα ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης θα μας μιλούσε, όπως τότε, για τη Δημοκρατία που σημαίνει Αξιοκρατία. Δηλαδή Δημοκρατικό Πολίτευμα, Δικαιοσύνη, Κοινωνική Ισορροπία, Ελευθερία, σωστά ΜΜΕ. Ιδανικά που στηρίζονται στο ΕΜΕΙΣ και όχι στο ΕΓΩ... Και έχουν ξεχαστεί.

Με την ελπίδα πως ίσως κάποτε οι νέες γενιές τα χρειαστούν... Και όχι αναξιοκρατία, που σημαίνει δυσλειτουργία πολιτεύματος, οικογενειοκρατία, έλλειψη ιδανικών, ρουσφέτια, «μοναδικό κριτήριο επιβίωσης το ατομικό μας συμφέρον».

Ο Μαγκάκης, όμως, δεν υπάρχει. Μας αποχαιρέτησε με λίγα πικρά λόγια πριν από 10 χρόνια:

«Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτός ο κόσμος που αφήνω πίσω μου, δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός ο τόπος είναι ένας άλλος τόπος, με ανθρώπους άλλης φυλής, δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους;

Νάστε όλοι καλά...»

Πικρά λόγια, που κρύβουν όμως μέσα τους μια κραυγή ελπίδας και αισιοδοξίας για τις επόμενες γενιές. Για να ξαναφέρουν την ιδανική δημοκρατία.

«...που όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει κι όλο συντρίμμι χάνεται, στο πέρασμα των κύκλων...», όπως μας λέει κι ο μέγας Παλαμάς.