Αλήθειες και αδιάσειστα στοιχεία

Με τη νέα μελέτη του, «Η λογική της λύσης», ο πρ. ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς «εκλαϊκεύει συστηματικά και εξηγεί μεθοδικά στον ελληνικό λαό τι πράγματι εμπεριέχει η Συμφωνία των Πρεσπών, πώς βρήκαν τη διαδικασία διαπραγμάτευσης όταν ανέλαβαν και, το σπουδαιότερο, τι είχαν συμφωνήσει/συνθηκολογήσει [όλες] οι προηγούμενες κυβερνήσεις» (σελ. 581). Πράγματι, η μελέτη επιβεβαιώνει τα ανωτέρω, αυτά που υποψιαζόταν ένα μεγάλο τμήμα των Ελλήνων, αλλά του έλειπαν οι πηγές για να πειστεί.

Σε πολλούς πρώην δεν θα αρέσει, καθώς γράφει αλήθειες για μια μεγάλη χρονική περίοδο της Ελληνικής Πολιτικής Ιστορίας, περίοδο που κυβερνούσαν. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένας επιτυχημένος πρ. ΥΠΕΞ αναφέρεται με σαφήνεια, αρετή και τεκμήρια στην υποχωρητική στάση όλων των κυβερνήσεων επί 27 χρόνια, χωρίς να αντιδρά κανείς από τους ονομαστικά θιγόμενους.

Σιωπητήριο ακόμη και μετά από περίπου τέσσερις μήνες κυκλοφορίας του βιβλίου. Από ποιους; Από αυτούς που δεν περνούν λίγα λεπτά από συνεντεύξεις της αντιπολίτευσης και προλαβαίνουν να στείλουν απαντήσεις σε όλα τα ΜΜΕ.

Για όποιον αμφιβάλλει ή είναι δύσπιστος, θυμίζω ότι η αλήθεια πάντα επιβιώνει και βρίσκει τρόπους να εμφανιστεί στο προσκήνιο. Τις περισσότερες φορές με πολλές λεπτομέρειες. Τόσο πολλές, που ο αναγνώστης της «Λογικής της λύσης» εκπλήσσεται. Κάθε κεφάλαιο, κάθε σελίδα του, κάθε παράγραφος, αποκαλύπτουν με ισχυρή τεκμηρίωση το θράσος, την υποκρισία και τη διγλωσσία των κυβερνήσεων από τη δεκαετία του ’90, αλλά και παλιότερα.

Πρόκειται για τα ίδια κόμματα που πρωτοστάτησαν στην κινδυνολογία εμφυλιοπολεμικού τύπου για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτών που για άλλη μια φορά στην ιστορία τους δίχασαν και έβγαλαν τον κόσμο στον δρόμο να βρίζει ο ένας τον άλλον «προδότη» ΠΡΙΝ καν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση. Ολα αυτά ενώ γνώριζαν από τις συχνές ενημερώσεις ότι η Συμφωνία διόρθωνε αυτά που είχαν παραχωρήσει οι κυβερνήσεις τους με περισσή ευκολία. Ολα αυτά «που εκείνοι έδωσαν και τα βρήκαμε ως τετελεσμένα και παρ’ όλα αυτά καταφέραμε να τα αλλάξουμε» (σελ. 780).

Σήμερα λοιπόν, ειδικά για τη Ν.Δ., βεβαιωνόμαστε ότι έκανε αντιπολίτευση, ίδρωνε και οργάνωνε συλλαλητήρια για το θέμα του Μακεδονικού-Ονοματολογικού με το βλέμμα επικεντρωμένο αποκλειστικά στις ψήφους. Οχι για τη Μακεδονία, για την οποία αυτοί, αποκλειστικά αυτοί, δεν ενδιαφέρθηκαν να δώσουν λύση, καθώς «ούτε οι διαπραγματευτές τους δεν γνώριζαν ποιος διαπραγματευόταν τι» (σελ. 549, σημ. 38).

Η αλαζονεία, δείγμα και επιστημονικής ανεπάρκειας, δεν τους άφηνε να αντιληφθούν τις επιπτώσεις των επιλογών τους αλλά και τις βαρύτατες ευθύνες που είχαν απέναντι στην Ιστορία. Απόλυτη τύφλωση, κοροϊδία των ψηφοφόρων και δήθεν άγνοια για το τι είχαν αποδεχτεί οι δίκες τους κυβερνήσεις.

Το βιβλίο μάς αφυπνίζει, μας διδάσκει και μας υποψιάζει αρνητικά για όσα θα ακολουθήσουν την ιδιαίτερη παθητικότητα της ελληνικής διπλωματίας απέναντι στην Τουρκία και βέβαια στέλνει εκεί που ανήκουν τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα.

Στη σκοτεινή πλευρά της Ιστορίας, θέση που αρμόζει σε αυτούς που ποτέ δεν έλαβαν ό,τι διεκδίκησαν και ταυτόχρονα κάνουν ότι αρνούνται την πραγματικότητα και τις αλήθειες της Συμφωνίας των Πρεσπών. Με 88 σελίδες ελληνικής και ξενόγλωσσης επιστημονικής βιβλιογραφίας, πρακτικά συνεδριάσεων της Βουλής, ντοκουμέντα και επιστολές εκτός αρχείων του ΥΠΕΞ(!), τα οποία τεκμηριώνουν, πλην των άλλων, τις γνώσεις ή την ανεπάρκεια των ΥΠΕΞ σχετικά με αμιγώς επιστημονικά θέματα, των πολιτικών αρχηγών (1992-2015) και τη διγλωσσία των κομμάτων (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) σε βάθος δεκαετιών.

Κυρίως όμως αποκαλύπτουν τη μυστική διπλωματία στο τετράγωνο που απέβαινε εις βάρος της Ελλάδας. Δύο συγκλονιστικά παραδείγματα. Ο Κ. Σημίτης έκανε διαπραγματεύσεις με την προϋπόθεση ότι κανείς δεν θα τις μάθαινε. Εφτασε στο σημείο σε επίμονες ερωτήσεις του Μ. Εβερτ (1996) να απαντά με ψέματα ότι «ήταν σε αναζήτηση ονόματος χωρίς το Μακεδονία», ενώ την ίδια στιγμή ανέμενε την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ … «που είχε υπαγορεύσει ο ίδιος» (σελ. 547/8), αλλά δεν τολμούσε να την παρουσιάσει στη Βουλή γιατί είχε προτείνει το «Δημοκρατία της Μακεδονίας/Σκόπια».

Η στάση του μας θύμισε και μας γύρισε στη δεκαετία του 1950, τότε που η κυβέρνηση της ΕΡΕ παρότρυνε το Ηνωμένο Βασίλειο να προωθήσει τη διχοτόμηση της Κύπρου επιβάλλοντας την εγκληματική συμφωνία των εγγυήσεων! Ο δε Κ. Μητσοτάκης και η Ν.Δ., που κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ για μυστική διπλωματία, έκαναν μέσω της Μ. Σπυράκη εμβόλιμες και μυστικές συναντήσεις με τον Ζάεφ και την κυβέρνηση της τότε ΠΓΔΜ. Η ανηθικότητα και η διγλωσσία τούς έκανε «να τις κρατήσουν μυστικές ακόμα και από την κυβέρνηση που βρισκόταν σε διαπραγμάτευση (!)» (σελ. 833).

Είναι βέβαιο ότι ο αναγνώστης πρέπει να εντρυφήσει στα κείμενα του βιβλίου. Αν μάλιστα είναι βιβλιογραφικά ενήμερος, θα επιβεβαιώσει πολλά από τα γραφόμενα. Πρόκειται για μια σπουδαία μελέτη, από αυτές που ως μνημεία αρετής, λόγου, σοφίας και τεκμηρίωσης θα μείνουν για να διδάσκουν πολλαπλώς ποια ποιότητα και τι υπόβαθρο έχει διαχρονικά το πολιτικό προσωπικό, το ίδιο προσωπικό που στις μέρες μας… εμπιστεύτηκε ο ελληνικός λαός για την ευημερία του.

Κάτι τελευταίο. Μετά το διάβασμα θα πάψετε να αναρωτιέστε για τις συμφωνίες σχετικά με τις ΑΟΖ Ελλάδας-Ιταλίας και Ελλάδας-Αιγύπτου και γιατί δεν εμφανίστηκαν ακόμα ως ένθετα έντυπα στις εφημερίδες, όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Βλέπετε οι τελευταίοι δεν είχαν να κρύψουν δεδομένα δεκαετιών, αλλά να επαναφέρουν, να διαφυλάξουν μακροπρόθεσμα και να τιμήσουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας.

* Συγγραφέας-ερευνητής

Τη σελίδα αυτήν δεν τη φτιάχνουν επαγγελματίες κριτικοί βιβλίου. Οι παρουσιάσεις είναι των ίδιων των αναγνωστών, εκείνων ακριβώς για τους οποίους γράφτηκε το βιβλίο. Είναι γραμμένες από αναγνώστες και απευθύνονται σε αναγνώστες. Και αυτό τις κάνει πιο προσωπικές, πιο προσιτές και πιο ανθρώπινες. Αν θέλετε να μοιραστείτε όσα νιώσατε διαβάζοντας ένα βιβλίο, στείλτε το κείμενό σας στο [email protected].