Tο ραδιοτηλεοπτικό «επάγγελμα»

Δικαιώνεται και σήμερα ο Φρόιντ, ο πικρός μας φιλόσοφος, με το απαισιόδοξο βιβλίο του «Ο πολιτισμός πηγή δυστυχί­ας»... Και ο δικός μας ο Παπανούτσος: «Προοδεύσαμε, αλλά δεν ευτυχήσαμε...».

Και μόνο το ραδιοτηλεοπτικό «επάγγελμα» σε παγκόσμια κλίμακα αρκεί για μια πλήρη δικαίωση.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ιχνηλατήσουμε αυτό το γκρίζο τοπίο, που μας προέκυψε στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Πώς το λειτούργημα έγινε «επάγγελμα».

● Πρώτη κατηγορία: η είσοδος στο «επάγγελμα»...

Οι τότε κυβερνήτες, που βιάστηκαν να ελευθερώσουν τους ασκούς του ερτζιανού Αιόλου της αυτοαποκαλούμενης «ελεύθερης» ραδιοφωνίας... Χωρίς προετοιμασία, χωρίς υποδομή, χωρίς ολοκληρωμένη, θεσμική στήριξη. Οπως ακριβώς και λίγο αργότερα με την «ελεύθερη» ΤV!

● Δεύτερη κατηγορία: το βάθος του «επαγγέλματος».

Εδώ έφτασαν μόνο τα μεγάλα, ξένα, αόρατα θηρία, με τα δισεκατομμύ­ρια, αγνώστου πηγής, δολάρια. Με τους ορατούς εκπροσώπους τους να τα διαχειρίζονται και κάποιους «καλλιτέχνες» να τους διασκεδάζουν.

● Τρίτη κατηγορία: η έξοδος από το «επάγγελμα»... Οσοι «ξεζουμιστούν», εκπρόσωποι και θύματα, εργοδότες και εργάτες, απολύονται. Και, φυσικά, παίρνουν τη θέση τους άλλοι... Χειρότεροι...

Αυτό το ανεξερεύνητο γκρίζο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο κυριαρχεί πλέον, εδώ και χρόνια, παγκοσμίως, στο μεγαλύτερο ποσοστό. Και κατευθύνει, επηρεάζει και διαμορφώνει τον αιώνιο πολίτη - πελάτη...

Και να σκεφτεί κανείς ότι η ραδιοτηλεόραση είναι το απο­τελεσματικότερο, το αμεσότερο λειτούργημα πολιτισμού και ενημέρω­σης... Οι εφευρέτες της ονειρεύτηκαν έναν κόσμο γεμάτο καλοσύνη. Να ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο και να ακούν τη φωνή τους εκατομμύρια άνθρωποι, σε όλες τις άκρες της Γης. Πού να φανταστούν ότι κάποιοι άλλοι έμποροι «εφευρέτες» θα την έκαναν σκέτο επάγγελμα...

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα καταστρέψουν και το διαδίκτυο... Ενα μέσο που, με όλες τις γκρίζες ζώνες του, μπορείς ελεύθερα να ακούς, να βλέπεις, να συζητάς, να ρωτάς, να απαντάς και να νιώθεις Πολίτης του Κόσμου. Εκτός κι αν γίνει κι αυτό, αν δεν έχει ήδη γίνει, ένα εργαλείο κέρδους και κατασκοπείας.

Ας ανασάνουμε λοιπόν, για λίγο, με ένα γλυκό όνειρο.

Μια ραδιοτηλεόραση που θα υπάγεται άμεσα σε ένα ανεξάρτητο υπουργείο Πολιτισμού με έναν φωτισμένο υπουργό. Μια γνήσια διαδημοτική και όχι μικροκομματική ραδιοτηλεόραση για τους δημό­τες και από τους δημότες. Μια γνήσια ενημερωτική, κρατική και ιδιωτική, ραδιοτηλε­όραση, φίλος, σύμβουλος, βοηθός και συμπαραστάτης, του απληροφόρητου μέσου πολίτη. Και μια γνήσια ψυχαγωγική και επιμορφωτική ραδιοτηλεό­ραση που θα μας διασκεδάζει και θα μας διδάσκει ταυτόχρο­να...

Ολο αυτό το «γλυκό» όνειρο γίνεται πραγματικότητα με το Εθνικό Συμβούλιο Τεχνών. Ενας θεσμός που υπάρχει σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, που καλύπτει και λύνει όλα τα μεγάλα προβλήματα του υπουργείου Πολιτισμού, που υπάρχει εδώ και χρόνια στα κομματικά ντουλάπια, αλλά καμιά κυβέρνηση δεν το αγγίζει γα έναν απλό λόγο: διότι τον ρόλο του ΥΠ.ΠΟ. τον παίζουν πλέον τα μεγάλα συγκροτήματα.

«Ουτοπίες, όνειρα θερινής νυκτός», θα μουρμουρίζουν κάποιοι «ρεαλιστές» αυτή τη στιγμή... Κι έχουν δίκιο. Σήμερα μάλιστα που ενώ πολλαπλασιάζεται η επιδημία, η ανεργία και η φτώχεια, ΠΡΩΤΗ είδηση στα περισσότερα κανάλια είναι οι κερδοφόρες ανθρώπινες ανωμαλίες.

Κι ο πολίτης - πελάτης θυσιάζει τον πολύτιμο χρόνο του στον βωμό του τζόγου και στα σίριαλ που κινούνται γύρω από το ίδιο θέμα: Ερωτες-Μίση-Ραδιουργίες.. Τότε, ναι, δεν διορθώνεται τίποτα...

Εμείς, όμως, θα εξα­κο­λου­θούμε να ονειρευόμαστε και να φωνάζουμε ότι το θαύμα του ανθρώπινου μυαλού που λέγεται ραδιοτηλεόραση, κάποια στιγ­μή θα βγει από τον κύκλο του κυνικού εμπορίου. Υπάρχουν και τώρα κάποιες ανεξάρτητες ραδιοτηλεοπτικές φωνές, χωρίς παντοδύναμα «αφεντικά». Ας τις ακούσουμε...

Ας ακούσουμε και την απάντηση που έδωσε ο μεγάλος μας διανοητής Νόαμ Τσόμσκι, σε ερώτηση Αμερικανού δημοσιογράφου, γιατί δεν βγαίνει στα κανάλια, ούτε και σε αυτά που έχουν και κάποια καλά προγράμματα:

«Γιατί έτσι νομιμοποιώ και τα κάποια κακά προγράμματα...», είπε...