Ξύπνησε το φάντασμα του Ιράκ

Η Iστορία δεν επαναλαμβάνεται. Το 2025 δεν είναι 2003. Ομως κάποια γεγονότα προκαλούν αναπόφευκτους συνειρμούς. Το φάντασμα της εισβολής της «Συμμαχίας των Προθύμων» στο Ιράκ, πριν από 22 χρόνια, στοιχειώνει την απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να εξαπολύσει στοχευμένες επιθέσεις στο Ιράν εναντίον τριών υπόγειων πυρηνικών εγκαταστάσεων του θεοκρατικού καθεστώτος.

Ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος πανηγυρίζει και θριαμβολογεί, διαβεβαιώνοντας ότι «εξολόθρευσε» τους στόχους στο Φορντό, στη Νατάνζ και στο Ισφαχάν. Οι εμπειρογνώμονες αμφιβάλλουν. Αν δεν πάει κάποιος επιτόπου, λένε, να εξετάσει τι ακριβώς συνέβη, κανένας ισχυρισμός δεν μπορεί να θεωρηθεί αληθινός. Τι ψιθυρίζει όμως το «φάντασμα του Ιράκ»;

Οπως υπενθυμίζει σε άρθρο του στην εφημερίδα Washington Post ο αναλυτής Ισχάν Θαρόορ, τότε, όπως και τώρα, οι εκτιμήσεις των μυστικών υπηρεσιών στις οποίες βασίστηκαν οι επιθέσεις των ΗΠΑ δεν ταίριαζαν απόλυτα με τους ισχυρισμούς των Αμερικανών πολιτικών.

Αλλα η CIA, άλλα ο Λευκός Οίκος

Το 2003 οι μυστικές υπηρεσίες τόνιζαν ότι ο Σαντάμ Χουσέιν δεν διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής ικανά να απειλήσουν την περιοχή και τον πλανήτη. Ομως ο Αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Γ. Μπους ο νεότερος και ο αλήστου μνήμης υπουργός Εξωτερικών του, ο Κόλιν Πάουελ («ο άνθρωπος που θα μπορούσε να γίνει ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ» κατά τους... διαφημιστές του), ισχυρίζονταν το ακριβώς αντίθετο, λέγοντας ψέματα.

Τότε, όπως και τώρα, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ζήτησαν «αυτοσυγκράτηση», αν και η Βρετανία του πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ φαινόταν να υποστηρίζει περισσότερο την επιθετική δράση.

Πράγματι, τον Απρίλιο του 2003 ο Μπλερ έσπευσε να στηρίξει την 100% παράνομη επίθεση που έγινε με αμερικανική πρωτοβουλία, κερδίζοντας ο ίδιος τον καθόλου επίζηλο τίτλο: «το σκυλάκι του Μπους».

Η εισβολή στο Ιράκ έγινε χωρίς ψήφισμα-εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με καουμπόικο τσαμπουκά ανάλογο του Τραμπ σήμερα. Πρωτοπαλίκαρα της διεθνούς συμμορίας, τότε, ήταν η Ισπανία του δεξιού πρωθυπουργού Χοσέ Μαρία Αθνάρ, η Πολωνία, η Αυστραλία, η Τουρκία, η FYROM κ.ά.

Τότε, όπως και τώρα, πολλοί Δυτικοί σχολιαστές (και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν) αγαλλίασαν με την προοπτική μιας επιτυχημένης αλλαγής καθεστώτος στη Μέση Ανατολή, συγκεκριμένα του αιματοβαμμένου καθεστώτος του δικτάτορα Σαντάμ Χουσέιν. Ηταν ο ίδιος δικτάτορας τον οποίο οι Δυτικοί είχαν εξοπλίσει σαν αστακό για να επιτεθεί εναντίον της ιρανικής ισλαμικής επανάστασης του 1979, η οποία ανέτρεψε τον Σάχη. Οκτώ χρόνια και ένα εκατομμύριο νεκρούς αργότερα, ο πόλεμος Ιράν - Ιράκ (1980-1988) κατέληξε σε φιάσκο για τους δυτικούς σχεδιασμούς, με το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης να εδραιώνεται στην αχανή Περσία του 1,65 εκατομμυρίου τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Σήμερα το φαρισαϊκό μήνυμα του Τραμπ και του Νετανιάχου ουσιαστικά είναι «βομβαρδίζουμε για να φέρουμε την ειρήνη, για να απελευθερωθούν οι Ιρανοί από την τυραννία». Οσες φραστικές διατυπώσεις και να αλλάξουν, ο απώτερος στόχος της «αλλαγής καθεστώτος» παραμένει καρφωμένος στο μυαλό τους.

Εξαγωγή δημοκρατίας α λα Τσένι

Ακριβώς όπως συνέβη και το 2003, όταν ένας εσμός επηρμένων νεοσυντηρητικών με επικεφαλής τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Ντικ Τσένι, τον ισχυρότερο αντιπρόεδρο στην αμερικανική Ιστορία, πίστεψε αφελέστατα ότι θα κάνει εξαγωγή δημοκρατίας δυτικού τύπου στη Μέση Ανατολή κι ακόμα παραπέρα – μέχρι το Αφγανιστάν.

Εσπειραν παχιά λόγια, τα πότισαν με κατοχή, βία και αίμα, εισέπραξαν αντίσταση, εμφυλίους και χάος. Τελικά οι Γιάνκηδες αποχώρησαν από το Ιράκ τον Δεκέμβριο του 2011 και από το Αφγανιστάν τον Αύγουστο του 2021.

«Σκεφτείτε τη θέση μας: έχουμε μια μισογύνικη θεοκρατία στο Ιράν με τον Ανώτατο Ηγέτη Χαμενεΐ επικεφαλής, ο οποίος μας πήγε στην κόλαση ενώ μας υποσχόταν τον παράδεισο, και ταυτόχρονα τον Μπέν- τζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος μας πηγαίνει στην κόλαση ενώ μας υπόσχεται ελευθερία και δημοκρατία», δήλωσε στο BBC η Ναργκές Μοχαμαντί, εξέχουσα Ιρανή ακτιβίστρια υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Πολλοί αντιπολιτευόμενοι Ιρανοί ανησυχούν ότι ο νέος πόλεμος με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ θα φρενάρει ή θα ακυρώσει τον δικό τους αγώνα –υπόγειο και χωρίς αισθητά αποτελέσματα, είναι αλήθεια– για εκδημοκρατισμό του Ιράν ή για απόσχιση μειονοτήτων όπως οι Τουρκμένιοι, οι Αζέροι, οι Βαλούχοι κ.ά.

Ή ότι θα συσπειρώσει πολλούς γύρω από το θεοκρατικό καθεστώς το οποίο μπορεί να επιταχύνει την πορεία προς την απόκτηση πυρηνικών κεφαλών. Πάντα με τη βοήθεια της μαμάς-Ρωσίας του Βλαντίμιρ Πούτιν, η οποία καλλιέργησε τον σπόρο της «πυρηνικής αποτροπής» στους κήπους της εξουσίας των σιιτών κληρικών και των «Φρουρών της Επανάστασης».

Ή, τέλος, ότι κάποια στιγμή όλα θα τιναχτούν θεαματικά στον αέρα και το Ιράν θα γίνει Ιράκ του 2003 ή Συρία του 2011. «Με απρόβλεπτες συνέπειες για την ευρύτερη περιοχή», που λέει και το κλισέ.