To Κλαμπ των Κακών Μανάδων

«Αφιερωμένο στις πραγματικές μητέρες, αυτές που κάνουν ταχυδακτυλουργικά κόλπα για να τα προλάβουν όλα και δεν προλαβαίνουν τίποτα, αυτές που έχουν την μπλούζα λερωμένη από βρεφική κρέμα και υπομένουν τα νευρικά ξεσπάσματα των μικρών πλασμάτων που μπήκαν στη ζωή τους απροειδοποίητα. Αλλά, που, παρ’ όλα αυτά, δεν χάνουν το χιούμορ και εξεγείρονται και ποθούν να ξεσκάσουν και να σας διηγηθούν τις πιο βαθιές τους ανησυχίες από τότε που έγιναν μητέρες, κακές μητέρες, εννοείται».

Με αυτό το μανιφέστο ενάντια στην πολυαναμενόμενη μητρική τελειότητα, γεννήθηκε το Κλαμπ των Κακών Μανάδων.

Ξεκίνησε ένα βράδυ του 2014 στα κοινωνικά δίκτυα ως το ημερολόγιο μιας απελπισμένης μητέρας. Δύο χρόνια αργότερα έχει μεταμορφωθεί σε μια διαδικτυακή κοινότητα, ένα βιβλίο, έναν ιστότοπο, ένα ηλεκτρονικό κατάστημα, και έχει ξεπεράσει τους 74.000 followers στο facebook και τους 18.000 στο instagram.

«Δεν είχα σχέδιο ούτε στρατηγική, ήθελα μόνο κάποια διέξοδο γιατί από τότε που έγινα μητέρα η ζωή μου έγινε χάος και δεν κατάφερνα τίποτα», λέει η Ισπανίδα Λάουρα Μπαένα, δημιουργός του εγχειρήματος. Επικεφαλής δημιουργικού μιας διαφημιστικής εταιρείας, «όταν θέλησα να συμφιλιώσω εργασιακή και οικογενειακή ζωή, έσπασα τα μούτρα μου και αναγκάστηκα να αφήσω τη δουλειά για να μεγαλώσω τη δίχρονη κόρη μου».

Από τις πρώτες ημέρες δέχθηκε χιλιάδες γράμματα από μητέρες που βιώνουν ανάλογες συνθήκες και νιώθουν την καθημερινότητά τους να γίνεται «χάος» γιατί θέλουν να συνεχίσουν την επαγγελματική τους καριέρα, να διατηρήσουν την κοινωνική τους ζωή και να μην απαρνηθούν τον προσωπικό τους χώρο. Γυναίκες που διεκδικούν την αυθυπαρξία τους, δεν θέλουν να εγκαταλείψουν τα πάντα επειδή απέκτησαν ένα παιδί και αρνούνται την επιταγή της «τέλειας μητέρας που μαγειρεύει και ράβει και διασκεδάζει», έστω και με τίμημα να τις χαρακτηρίσουν «κακές μητέρες».

Οι έρευνες που κάνουν οι Κακές Μανάδες αποκαλύπτουν με αριθμούς την πραγματικότητά τους. Στην Ισπανία, 8 στους 10 εργαζομένους με παιδιά που απασχολούνται με μερική απασχόληση είναι γυναίκες. Συνήθως η μείωση των ωρών εργασίας δεν είναι παρά εντατικοποίηση γιατί οι εργοδότες απαιτούν να κάνουν την ίδια δουλειά που έκαναν πριν αλλά σε λιγότερες ώρες. Είναι οι πρώτες που απολύονται γιατί αναγκάζονται να απουσιάζουν επειδή αρρωσταίνουν τα παιδιά τους. Είναι οι τελευταίες που καταφέρνουν -αν την πετύχουν ποτέ- την επανένταξή τους στην αγορά εργασίας αφού μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Και είναι αυτές που είναι λιγότερο ικανοποιημένες από τη ζωή τους.

«Χρειάζεται να γίνουν πολλά βήματα. Και το πρώτο είναι να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί και να κάνουμε δημόσιους θεσμούς και επιχειρήσεις να αναλάβουν μέτρα», διεκδικούν οι Κακές Μανάδες, που αυτοπαρουσιάζονται ως «ένα λόμπι γυναικών με πολλά όνειρα, λίγο ελεύθερο χρόνο και τεράστια διάθεση να αλλάξουμε τον κόσμο, ή τουλάχιστον να πεθάνουμε προσπαθώντας».