Η γλυκιά ήττα του Μπέρνι Σάντερς

Ενας συλλογικός αναστεναγμός ανακούφισης ξέφυγε τα χαράματα της περασμένης Τετάρτης από χιλιάδες πρωτοκλασάτα στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ: με την άνετη νίκη της στις προκριματικές της Καλιφόρνιας και έχοντας ήδη εξασφαλίσει την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των περίπου υπερεκλεκτόρων, η «συστημική» υποψήφια του 700 κόμματος για το προεδρικό χρίσμα, η Χίλαρι Κλίντον, κατάφερε να συγκεντρώσει και μαθηματικά τα απαραίτητα «κουκιά» για να αντιμετωπίσει στις κάλπες του ερχόμενου Νοέμβρη τον –ακροδεξιών αντιλήψεων λαϊκιστή– Ρεπουμπλικανό υποψήφιο Ντόναλντ Τραμπ.

Ομως η νίκη της πρώην πρώτης κυρίας δεν τερματίζει τον εσωκομματικό «εμφύλιο» με τον πραγματικό της αντίπαλο –τον πεισματάρη Μπέρνι Σάντερς.

Ο κατά δήλωσή του «δημοκρατικός σοσιαλιστής» γερουσιαστής από το Βερμόντ, αναμφισβήτητα ο πιο «αριστερός» υποψήφιος των Δημοκρατικών εδώ και πολλές δεκαετίες, κατάφερε να μετατρέψει σε ντέρμπι μια μονομαχία που αρχικά όλοι περίμεναν πως θα ήταν ένας υγιής περίπατος για την... κωλοπετσωμένη πολιτικό από τη Νέα Υόρκη.

Δεν είναι μάλιστα υπερβολή να πει κανείς ότι η Χίλαρι και τα πολιτικοεπιχειρηματικά λόμπι των ΗΠΑ που τη στηρίζουν ολόψυχα κάποια στιγμή «τα χρειάστηκαν», αφού το αουτσάιντερ των προκριματικών κατάφερε να συγκεντρώσει κάτω από την παντιέρα της «πολιτικής επανάστασης» που υπόσχεται εκατομμύρια δυσαρεστημένους προοδευτικούς ψηφοφόρους, που αποστρέφονται μετά βδελυγμίας τις συντηρητικές, βαθιά συστημικές επιλογές της Χίλαρι.

Ιδιαίτερα το «ρεύμα» του Σάντερς μεταξύ των νέων ανθρώπων προκάλεσε γνήσιο τρόμο στο «βαθύ κράτος» της Ουάσινγκτον – τρόμο που εκδηλώθηκε ξεκάθαρα με τις συνεχείς προσπάθειες αποδόμησης της υποψηφιότητάς του από τα μεγάλα ΜΜΕ της υπερδύναμης.

Το σίγουρο είναι ότι ο Μπέρνι δεν τα παρατάει: ναι μεν υποσχέθηκε στον πρόεδρο Ομπάμα, με τον οποίο συναντήθηκε την Πέμπτη, ότι θα διατηρήσει την «ενότητα» των Δημοκρατικών και θα πολεμήσει με όλες τις δυνάμεις του ενάντια στην υποψηφιότητα του «επικίνδυνου» Τραμπ, αλλά ταυτόχρονα ξεκαθάρισε ότι θα συνεχίσει τη μάχη με τη Χίλαρι και στο συνέδριο των Δημοκρατικών στη Φιλαδέλφεια, στα τέλη Ιουλίου, ελπίζοντας προφανώς σε κάποια μαγική... μεταστροφή των υπερεκλεκτόρων, που θα γείρει την πλάστιγγα υπέρ του.

Αλλωστε έχει στο «πουγκί» του αρκετά χρήματα για να κρατήσει ζωντανές τις λιγοστές ελπίδες του, αφού κατέγραψε ρεκόρ χορηγιών, συγκεντρώνοντας 210 εκατομμύρια δολάρια από 7,4 εκατομμύρια προσωπικές χορηγίες, με τη μέση συνδρομή να κυμαίνεται στα 27 δολάρια: ένα είδος πολιτικού «crowd funding», στη βάση τού «λίγα από πολλούς», που έκανε θρύψαλα ακόμη και το αντίστοιχο ρεκόρ του Ομπάμα το 2008.

Οι πιθανότητες να πετύχει ο Σάντερς τη μεγάλη ανατροπή στο κομματικό συνέδριο είναι, φυσικά, μηδαμινές –στην καλύτερη περίπτωση θα πετύχει κάποιες αριστερ(ότερ)ες παραχωρήσεις στην προεκλογική «πλατφόρμα» της Χίλαρι, που βέβαια κανείς δεν εγγυάται ότι θα εφαρμοστούν σε περίπτωση εκλογής της, ενώ βασικός στόχος του παραμένει η εξασφάλιση της αντιπροεδρίας, κάτι ωστόσο ιδιαίτερα δύσκολο, αφού η Κλίντον δεν μοιάζει διατεθειμένη να του συγχωρήσει τις σκληρές επιθέσεις σε βάρος της και ιδιαίτερα τις αποκαλύψεις για τα εκατομμύρια δολάρια που τσέπωσαν η ίδια και ο σύζυγός της από «διαπλεκόμενες» ομιλίες για λογαριασμό μεγάλων τραπεζών και think tanks.

Είναι άλλωστε κι αυτός αναγκασμένος, όσο κι αν δηλώνει «ανεξάρτητος», να παίξει το κομματικό παιχνίδι της ενότητας –πολύ περισσότερο όταν ο Τραμπ δείχνει να συγκεντρώνει πια όλες τις «αντισυστημικές» ψήφους.

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση της «Wall Street Journal», το 56% των ψηφοφόρων που δήλωσαν ότι νιώθουν ακόμα στο πετσί τους τις επιπτώσεις της κρίσης του 2007-08 δήλωσαν ότι θα ψηφίσουν Τραμπ, έναντι μόλις 26% που τάσσονται υπέρ της Κλίντον.

Ιδού το πραγματικό τίμημα της ήττας Σάντερς: να αναγκαστεί τους ερχόμενους μήνες να μαζεύει ψήφους για τη Χίλαρι, την προσωποποίηση όλων των κακώς κείμενων, με το πολιτικό σύστημα που ο ίδιος δημόσια στηλίτευε επί έναν ολόκληρο χρόνο!

Ομως οι «σοσιαλιστικές», αναδιανεμητικές ιδέες πάνω στις οποίες στήριξε την προεκλογική καμπάνια του ο Σάντερς μόνο ηττημένες δεν μπορούν να θεωρηθούν.

Με τη συνέπεια που τον διέκρινε σε όλη την πολιτική καριέρα του, ήδη από τον καιρό που ως νεαρός φοιτητής αντιτάχθηκε στον πόλεμο του Βιετνάμ, ο 74χρονος γερουσιαστής εξαπέλυσε ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο περίφημο «1%» των υπερπλούσιων που έχουν παντελονιάσει πάνω από τον μισό πλούτο της Αμερικής και ιδιαίτερα ενάντια στο τραπεζικό «κράτος εν κράτει» της Wall Street και την «ολιγαρχική μορφή κοινωνίας» που προωθούν τα μεγάλα βιομηχανικά καρτέλ.

Εξαγγελίες όπως η «σεισάχθεια» στα τεράστια χρέη των φοιτητών από τα σπουδαστικά δάνεια και η καθολική ασφάλιση και περίθαλψη για όλους τους Αμερικανούς πολίτες είναι πραγματικά επαναστατικές για τα δεδομένα των ΗΠΑ και σίγουρα θα μπολιάσουν θετικά την πολιτική σκέψη και τα «θέλω» μιας ολόκληρης γενιάς πολιτικά περιθωριοποιημένων ώς τώρα Αμερικανών.

Μιας γενιάς που, όπως έδειξαν και η πρόσφατη πετυχημένη απεργία των εργαζομένων στον τηλεπικοινωνιακό κολοσσό Verizon, οι μεγάλες κινητοποιήσεις των δασκάλων στο Σικάγο και το κίνημα Black Lives Matter ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα, μοιάζει να «ανακαλύπτει» ξανά ξεχασμένες –και επί μακρόν δαιμονοποιημένες– έννοιες, όπως η ταξική συνείδηση, η αλληλεγγύη, ο σοσιαλισμός...