Η νέα «πρωτεύουσα» του διεθνούς τραμπισμού

Τo θέαμα ήταν μάλλον απογοητευτικό. Μια μισοάδεια αίθουσα όπου με στόμφο λίγοι εκπρόσωποι της παγκόσμιας Ακροδεξιάς μιλούσαν για την (δική τους) ελευθερία, χωρίς ούτε μια αναφορά στη δημοκρατία. Η πρώτη σύναξη της (αμερικανικής) Διάσκεψης Πολιτικής Δράσης των Συντηρητικών (CPAC) στην Αργεντινή δεν τιμήθηκε με τις υψηλού επιπέδου προσωπικότητες που ο «ελευθεριακός» πρόεδρος Χαβιέρ Μιλέι θα φιλοδοξούσε, αλλά δεν παύει να είναι ένα ακόμη λιθαράκι στην (επί πολλά χρόνια επιχειρούμενη) οικοδόμηση μιας διεθνούς της ακραίας ριζοσπαστικής Δεξιάς υπό την αδιαμφισβήτητη ηγεσία των ΗΠΑ ή μάλλον του τραμπισμού.

Μετά τον απαραίτητο ύμνο της Αργεντινής, αλλά και των ΗΠΑ, ο πρόεδρος της CPAC Ματ Σλαπ κι η σύζυγός του Μερσέντες έδωσαν τον τόνο της συνάντησης: «Δεσμευόμαστε να προχωρήσουμε για την ελευθερία, την προστασία των οικογενειών μας και για να νικήσουμε τον κομμουνισμό στις ΗΠΑ, τη Λατινική Αμερική και παντού στον κόσμο». Με τους οπαδούς, πολλοί με καπελάκια που έγραφαν το κλασικό «ΜΑGA, Make American Great Again» αλλά και την ντόπια προσφάτως εισηγμένη παραλλαγή του «Make Argentina Great Again» να χειροκροτούν ενθουσιασμένοι.

Πρώτη ομιλήτρια η Λάρα Τραμπ, νύφη του εκλεγμένου προέδρου και συμπρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (NRC): «Αργεντινή και ΗΠΑ είναι μαζί σε αυτό το σταυροδρόμι, δύο έθνη έτοιμα να απαλλαγούν από τις πολιτικές της αποτυχίας, δύο έθνη ενωμένα στον αγώνα για την ελευθερία». Ενώ ο Στιβ Μπάνον, ο πρώην ισχυρός σύμβουλος του Τραμπ, σε μαγνητοσκοπημένο μήνυμά του, τόνισε πως «Η μοίρα της Νότιας Αμερικής βρίσκεται στα χέρια του Μιλέι και των πατριωτών της Αργεντινής».

Ο άλλος «ήρωας» της λατινοαμερικανικής Ακροδεξιάς, ο Ζαΐρ Μπολσονάρο (που οι δικαστικές του περιπέτειες του έχουν στερήσει διαβατήριο και πολιτικά δικαιώματα), έστειλε τον γιο του και βουλευτή Εντουάρντο, ο οποίος μαζί με τον επίσης παρευρισκόμενο πρόεδρο του ισπανικού Vox Σαντιάγο Αμπασκάλ, αποτελούν τον «μαϊντανό» αυτών των συνάξεων. Ο Αμπασκάλ, πρόεδρος και των Πατριωτών, της νέας ακροδεξιάς ομάδας στο Ευρωκοινοβούλιο, ξεκαθάρισε και τους επιμέρους στόχους του «πολέμου» που διεξάγουν: «Οι σοσιαλισμοί θέλουν να μας επιβάλουν πώς να διαπαιδαγωγούμε να παιδιά μας, θέλουν να μας επιβάλουν την Ατζέντα 2030 του ΟΗΕ και το Πράσινο Σύμφωνο».

Η μάχη ενάντια στους υπερεθνικούς θεσμούς, τους «ζερβούς» (οι αριστεροί), τους «κόκκινους» και τους «προό» (οι προοδευτικοί), ήταν τα λάιτ μοτίφ της μικρής και χαμηλού επιπέδου λοιπής εκπροσώπησης της διεθνούς ριζοσπαστικής δεξιάς. Από την Ευρώπη μετείχε Ούγγρος εθνικιστής βουλευτής του κόμματος του Ορμπαν μαζί με τον διοργανωτή της τοπικής CPAC. Και από τη Λατινική Αμερική, με την ηχηρή απουσία του έτερου των ακροδεξιών προέδρων Ναγκίμπ Μπουκέλε του Ελ Σαλβαδόρ, οι παρόντες θύμιζαν θίασο δεύτερης διαλογής. Από το Περού ο δήμαρχος της πρωτεύουσας και συμμέτοχος στη φυλάκιση του προέδρου Καστίγιο. Τη Βολιβία εκπροσώπησε πρώην ηγέτης της αντιπολίτευσης υπόδικος για τον ρόλο του στην ανατροπή του προέδρου Μοράλες. Μετείχαν ακόμη ένας άγνωστος Ουρουγουανός βουλευτής, ένας Μεξικανός επιχειρηματίας που φιλοδοξεί να ηγηθεί της τοπικής Ακροδεξιάς και ένας Χιλιανός βουλευτής του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που επίσης έδωσε το στίγμα της κοσμοαντίληψης αυτού του συνονθυλεύματος: «Η Αργεντινή κάνει τώρα το ίδιο που έκανε η Χιλή τη δεκαετία του 1980. Με τον Πινοτσέτ, με ποιον άλλον; Ο Αγιέντε μάς έκανε πιο μίζερους… Δυστυχώς γίναμε λεία των εχθρών της ελευθερίας».

Οσο για τον Μιλέι, αφού κάλεσε «να διώξουμε τους σοσιαλιστές με κλοτσιές στον κώλο», έθεσε στο επίκεντρο της στρατηγικής τους την πολιτιστική μάχη. «Από το χέρι του Ντόναλντ Τραμπ, του Μπουκέλε και το δικό μας εδώ στην Αργεντινή, στον κόσμο πνέουν νέοι άνεμοι ελευθερίας. Είμαστε μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία να αρχίσουμε να αλλάζουμε τον κόσμο», έκλεισε, θέτοντας την CPAC ως κεντρικό εργαλείο γι’ αυτόν τον σκοπό.

Η CPAC πρωτοργανώθηκε το 1974 από την Αμερικανική Συντηρητική Ενωση και τους Νέους Αμερικανούς για την Ελευθερία ως ένας χώρος συζήτησης και διαμόρφωσης πολιτικών (από τη βάση των Ρεπουμπλικανών) για τη διασφάλιση των συντηρητικών αξιών. Αλλά, όπως και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έτσι και η CPAC, μετά τη νίκη του Τραμπ το 2016, κατέληξε σε μια προέκταση του πολιτικού του σχεδίου, έγραφε το The Time: τόσο, που η τότε προεδρική σύμβουλος Κέλανι Κόνγουελ, έλεγε πως σύντομα το φόρουμ θα μετονομαστεί σε TPAC (Διάσκεψη Πολιτικής Δράσης του Τραμπ). Οχι άδικα, αφού όπως έγραφε στο National Review ο πολιτικός αναλυτής Χένρι Ολσεν, συγγραφέας του βιβλίου «Τα τέσσερα πρόσωπα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος», «έχει εξελιχθεί σε ένα καρναβάλι MAGA, όπου μόνο ένα μέρος του συντηρητικού κινήματος είναι ευπρόσδεκτο και το δόγμα έχει αντικαταστήσει τη συζήτηση».

Παγκόσμιο κίνημα

Πλέον φιλοδοξία της CPAC είναι να μετατραπεί η τραμπική εκδοχή του συντηρητισμού σε παγκόσμιο κίνημα με παραρτήματα σε διάφορες χώρες: η πρώτη διεθνής διοργάνωση της CPAC έγινε στην Ιαπωνία το 2017, παραρτήματά της εγκαινιάστηκαν το 2019 στην Αυστραλία, τη Νότια Κορέα και τη Βραζιλία ακολούθησαν Ουγγαρία και Μεξικό το 2022.

Τώρα ήρθε η σειρά της Αργεντινής, με μια συνάντηση μέσα από την οποία ο Μιλέι (περισσότερο από ό,τι ο Μπολσονάρο στο παρελθόν) γίνεται ο άνθρωπος του Τραμπ στη Λατινική Αμερική, βασικός του σύμμαχος αλλά και σύνδεσμος με την περιοχή και τα ακροδεξιά της κινήματα, προχωρώντας ένα ακόμη βήμα στο «όραμά» του να γίνει η πατρίδα του πόλος αναφοράς αυτής της τραμπικής έμπνευσης ατζέντας στην υπόλοιπη ήπειρο.

Ο δεξιός εξτρεμισμός που ενσαρκώνει ο Τραμπ έχει πιστούς ακόλουθους στη Λατινική Αμερική και είναι σαφές πως αυτοί οι πολιτικοί –ιδίως όταν κυβερνούν– βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη του Τραμπ, σαν Νέμεση κατά της λατινοαμερικανικής Αριστεράς, γράφει ο Ραφαέλ Ρόχας στην El País. «Η πραγματική σύνδεση ανάμεσα σε αυτές τις Δεξιές σε όλο τον αμερικανικό χώρο, καλλιεργημένη επί χρόνια από την CPAC, αρχίζει να δίνει καρπούς και θα έπρεπε να δημιουργήσει αμφιβολίες για τον “περίφημο” απομονωτισμό του Τραμπ. Δεν είναι απομονωτισμός μια εξωτερική πολιτική που βασίζεται σε μια ανανεωμένη διεθνική συντηρητική ταυτότητα που αναβιώνει τον αντικομμουνισμό του Ψυχρού Πολέμου».