Τα χελωνάκια της Ινδονησίας

Το καθημερινό «ξεφύλλισμα» φωτογραφιών στα συνεργαζόμενα με την «Εφ.Συν.» πρακτορεία, και κυρίως στα διεθνή που είναι η «καψούρα» μου, δίνει αμέτρητες αφορμές για να εκνευρίζεται κανείς με το ανθρώπινο είδος για έναν σωρό λόγους. Μέσα σε δευτερόλεπτα βλέπεις να περνούν μπροστά στα μάτια σου πόλεμοι, πυρκαγιές, κοινωνικές ανισότητες, εικόνες καταστολής από κάθε γωνιά του πλανήτη, άνθρωποι που πεινούν, ζώα που υποφέρουν από το ανθρώπινο χέρι και ό,τι άλλο θέλετε.

Ιδανικά, αυτή η εισαγωγή θα έκλεινε με μια ανατροπή του τύπου «σήμερα, όμως, θα πάμε σε κάτι πιο ευχάριστο»... αλλά όχι. Οσο κι αν ψάχνω μέσα μου, δεν βρίσκω αυτή την περιβόητη «θετική ενέργεια» που θα μου επέτρεπε να κλείσω τα μάτια σε εκατό στραβά και να εστιάσω σε κάτι αισιόδοξο. Σας ζητώ συγγνώμη για όσες φορές το «Κοσμοθεωρείο» σάς έχει πέσει βαρύ, αλλά... σας έχω άλλη μία τέτοια.

Πάμε λοιπόν στην Ινδονησία, όπου έφτασε -όπως και στις άλλες τροπικές χώρες- η περίοδος εκκόλαψης των αυγών των θαλάσσιων χελωνών, γεγονός που έχει μετατραπεί σε τουριστική ατραξιόν εδώ και χρόνια. Ιδιωτικές εταιρείες εκμετάλλευσης ζώων, κάτι σαν ζωολογικοί κήποι, αποκόβουν τις χελώνες από το περιβάλλον τους και παίρνουν τα αυγά τους, τα οποία διατηρούν στην κατάλληλη θερμοκρασία μέχρι την περίοδο της εκκόλαψης. Τότε παίρνουν τα μωρά -όπως βλέπετε, μέσα σε ψυγειάκι, λες και είναι μπίρες σε καλοκαιρινό πάρτι- και καλούν τουρίστες να πάρουν από ένα ο καθένας μέσα σε πλαστικό τάπερ και να τα απελευθερώσουν στη θάλασσα. Ολη αυτή η δράση, τάχα, γίνεται για να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος για την προστασία του είδους. Πάνω σ’ αυτό το ωραίο κλίμα... έρχεται και η Κόκα Κόλα να διαφημιστεί με αυτοκόλλητο πάνω στα τάπερ!

Η αποκοπή των ζώων από το φυσικό τους περιβάλλον από τον άνθρωπο δεν είναι ποτέ η καλύτερη λύση σε προβλήματα που έχει δημιουργήσει ο ίδιος ο άνθρωπος. Στην περίπτωση της χελώνας στην Ινδονησία -και ό,τι γράφω ισχύει και στα καθ’ ημάς με την καρέτα καρέτα- το πρόβλημα είναι η ακραία κατάχρηση των παραλιών από λουόμενους, ξενοδοχεία και επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα την καταστροφή χιλιάδων φωλιών με αυγά σε όλη την ακτογραμμή της χώρας. Ακόμα και αν κάποια αυγά από θαύμα «επιβιώσουν» μέχρι την εκκόλαψη, τα χελωνάκια σπανιότατα βρίσκουν καθαρό δρόμο προς τη θάλασσα και πεθαίνουν μέσα σε λίγα λεπτά.

Υπάρχει βιώσιμη λύση; Βεβαίως: Η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, της παραλίας και της θάλασσας εν προκειμένω, από την ανθρώπινη λαίλαπα. Υπάρχει κράτος στον πλανήτη με τη βούληση να «κακοκαρδίσει» επιχειρηματίες για να προστατεύσει το περιβάλλον; Βεβαίως και όχι. Γι’ αυτό και καταφεύγουμε πάντα σε χαζοχαρούμενες «ακτιβιστικές» ενέργειες όπως αυτή με το τάπερ στην Ινδονησία, ώστε να ξεχνάμε για λίγο την καταστροφή που προκαλούμε συλλογικά και να παραμυθιαζόμαστε πως ανήκουμε «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας».

Η ανάγκη για ένα βαθιά πολιτικό, ριζοσπαστικό κίνημα για το περιβάλλον και τα ζώα δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Μέχρι τώρα το αντιμετωπίζουμε σαν κάτι γραφικό - και είναι όντως γραφικό αν δεν είναι πολιτικό, αν δεν αναγνωρίζει πως φταίνε ο κρατισμός και ο καπιταλισμός και μόνο με την ανατροπή τους θα ξαναβρούμε μια υγιή σχέση με τον πλανήτη που μας φιλοξενεί. Ας αφήσουμε τα τάπερ και την Κόκα Κόλα και ας διώξουμε εμείς τα μπιτς μπαρ από τις παραλίες, τις ανεμογεννήτριες από τα δάση, τα γεωτρύπανα από τις θάλασσες. Μπορούμε!