Ναρκωτικά και αδέσποτα

Κοιτάζοντας ένα πλούσιο φωτορεπορτάζ του A.P. στην πιάτσα της ηρωίνης της Καμπούλ -η οποία, όπως και στα μέρη μας, σπρώχνεται από γωνία σε γωνία κατά καιρούς ανάλογα με το διαφορετικό αφήγημα που θέλει να παρουσιάσει κάποιος δήμαρχος ή υπουργός, αλλά ποτέ δεν αντιμετωπίζεται- έπεσα πάνω σ’ αυτή τη φωτογραφία. Χωρίς υπερβολή, είναι από τα πιο αρρωστημένα πράγματα που έχω δει τελευταία. Προσδεθείτε, πιάνουμε κατήφορο...

Η λεζάντα του πρακτορείου αναφερόταν σε έναν «εξαρτημένο σκύλο» που καπνίζει ηρωίνη από έναν «εξαρτημένο άντρα», όμως δεν έδινε εξηγήσεις για το φαινόμενο αυτό. Ετσι, μπήκα και το έψαξα. Βρήκα κάποια δημοσιεύματα που έδειχναν την πορεία απεξάρτησης και ίασης μιας άλλης σκυλίτσας, πάλι στην Καμπούλ, η οποία τάχα είχε φάει μια ποσότητα ηρωίνης και είχε εθιστεί. Αυτή η εκδοχή δεν με έπεισε και συνέχισα να ψάχνω.

Με μπόλικη ανασκαφή, ανακάλυψα πως είναι συνήθης πρακτική των τοξικοεξαρτημένων στο Αφγανιστάν -που σε συντριπτικά μεγαλύτερο βαθμό καπνίζουν την ηρωίνη και σπανίως τη «χτυπούν» ενδοφλέβια- να μοιράζονται την πρέζα τους με τα αδέσποτα που ούτως ή άλλως τους ακολουθούν. «Ο σκύλος είναι αδελφός», έλεγε προ 15ετίας ένας χρήστης σε Αγγλο δημοσιογράφο. «Οταν πονάς, πονάει. Οταν πεινάς, πεινάει. Κανείς δεν σε νιώθει καλύτερα από τον σκύλο. Οταν, λοιπόν, εγώ υποφέρω από τη στέρηση, πώς να μην υποφέρει κι αυτός μαζί μου;».

Διάβασα, επίσης, πως όταν έρχεται η ώρα της στέρησης για τα σκυλάκια, τα πιάνει τρέμουλο και πόνος, ενώ έχει παρατηρηθεί και να χτυπούν ελαφρά και επαναλαμβανόμενα το κεφάλι τους σε κάποιον τοίχο.

Μέσα από την κοινή δίψα για την επόμενη δόση, τα σκυλάκια αυτά φαίνεται πως δένονται με τους ανθρώπους χρήστες σε αφάνταστο βαθμό: πάρτε την πιο στενή σχέση ανθρώπου-σκύλου που έχετε δει και φανταστείτε την πολλές φορές στενότερη.

Και κάπως έτσι, οι άνθρωποι αυτοί που είναι καταδικασμένοι σε αργό και βασανιστικό θάνατο, καταδικάζουν και τους σκύλους τους στον ίδιο θάνατο για να μην πεθάνουν μόνοι.

Αναρωτιέμαι, θα σταματήσει ποτέ να «ξεβράζει» κρυφές τραγωδίες αυτή η χώρα; Ποιος ξέρει...

Νυχτερινή έφοδος των Ταλιμπάν στην πιάτσα ναρκωτικών της Καμπούλ. Οι χρήστες κρύβονται κάτω από σωρούς σκουπιδιών για να μην τους πιάσουν - όσοι πιαστούν οδηγούνται σε μια ιδιότυπη φυλακή που οι Ταλιμπάν ονομάζουν «Δομή Απεξάρτησης».

Εκεί απλώς στριμώχνονται σε κελιά όπου υποφέρουν όλοι μαζί από τη στέρηση κι όποιος αντέξει και θεωρηθεί μετά από κάποιους μήνες «καθαρός», αφήνεται ελεύθερος για να γυρίσει πίσω στην ίδια πιάτσα. Μιλάμε για πρόγραμμα, όχι αστεία...

Και όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα με τη μεγαλύτερη παραγωγή οπίου στον κόσμο, απ’ όπου προέρχεται τουλάχιστον το 90% της ηρωίνης και των άλλων οπιοειδών που καταναλώνει ο υπόλοιπος πλανήτης. Οι Ταλιμπάν, την πρώτη φορά που άρπαξαν διά της βίας την εξουσία στην Καμπούλ, το 1996, κήρυξαν ανένδοτο αγώνα ενάντια στα ναρκωτικά και άρχισαν να καίνε οπιοχώραφα και να φυλακίζουν τους καλλιεργητές τους.

Τους πήρε μόλις δύο χρόνια να καταλάβουν πως έκαναν μοιραίο λάθος και πως το εμπόριο οπίου κρύβει πολλά λεφτά και πολλή εξουσία και μέχρι το 2001, που είχαν τη διακυβέρνηση, η οπιοπαραγωγή βρισκόταν και πάλι στα καλύτερά της. Τώρα, στο νέο τους άλμα στην εξουσία, δεν κάνουν πια το ίδιο λάθος: η εξαγωγή ναρκωτικών είναι το μόνο τους σοβαρό έσοδο και δεν σκοπεύουν να το αποχωριστούν.