Η αιματοβαμμένη κούρσα

Ξέρετε γιατί μαζεύτηκε όλος αυτός ο κόσμος στη βασκική πόλη της Παμπλόνας; Γιατί κρέμονται από τα μπαλκόνια; Γιατί βιντεοσκοπούν με ενθουσιασμό; Μήπως κατέβηκαν στους δρόμους να διεκδικήσουν κάτι;

Πού τέτοια τύχη. Ολοι αυτοί και άλλοι πολλοί είναι εκεί για το καθιερωμένο δρώμενο στο πλαίσιο του φεστιβάλ Σαν Φερμίν, το τρέξιμο με τους ταύρους. Το σκηνικό είναι λίγο πολύ γνωστό: μερικοί ταύροι -παραδοσιακά ήταν έξι, αλλά με τόσο κόσμο βάζουν και δώδεκα και δεκαοχτώ και περισσότερους- που έχουν πρώτα βασανιστεί επίμονα ώστε να εξοργιστούν, αφήνονται ελεύθεροι να κυνηγήσουν το πλήθος.

Το πλήθος, καθώς τρέχει να ξεφύγει, φροντίζει να χτυπά τους ταύρους με διάφορα αντικείμενα ώστε να τους εξοργίζει ακόμη περισσότερο αλλά και να τους εξασθενήσει. Το τέλος του κάθε ταύρου είναι προδιαγεγραμμένο, αλλά οι άνθρωποι δεν πρόκειται να του δώσουν το «προνόμιο» ενός γρήγορου θανάτου. Κάθε ζώο θα βασανιστεί επί ώρες μέχρι να πεθάνει από αιμορραγία. Το δρώμενο κρατά μια ολόκληρη εβδομάδα και η αιματοβαμμένη κούρσα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, ώστε να μη χάσει κανείς αυτό το «θέαμα».

Δεν θα διστάσω να σας πω ότι, κατά καιρούς, έχω χαμογελάσει πλατιά διαβάζοντας για βαρείς τραυματισμούς ανθρώπων που συμμετέχουν σε τέτοια δρώμενα ή σε ταυρομαχίες. Πιστεύω, μάλιστα, ότι δεν είμαι ο μόνος που νιώθει έτσι.

Ας μη γελιόμαστε όμως, η λύση δεν είναι να περιμένουμε να διαβάσουμε πόσοι τραυματίζονται κάθε χρόνο και να χαμογελάμε κλεφτά. Το ζήτημα είναι πιο βαθύ και φυσικά δεν περιορίζεται στην Ισπανία που έχει (ορθώς) το κακό «όνομα» για τις ταυρομαχίες και ταυροδρομίες.

Το θέμα είναι να ξεσκίσουμε από μέσα μας, μια και καλή, όσο βίαια κι αν χρειαστεί να γίνει αυτό, την αντίληψη ότι οι ζωές των άλλων μάς ανήκουν. Οπως λέμε τόσο εύγλωττα πως πρέπει να σκοτώσουμε τον «μπάτσο» μέσα μας, πρέπει να βρούμε και τον σεξιστή μέσα μας και να του πούμε δυο λογάκια, να πνίξουμε τον νταή μέσα μας, να τσακίσουμε τον βασανιστή μέσα μας και, εν γένει, να κάνουμε μια σαρωτική εκκαθάριση σε ό,τι τοξικό κρύβουμε. Να μην αντέχουμε ούτε σπιθαμή αδικίας και πόνου, είτε σε άνθρωπο είτε σε ζώο. Να μην μπούμε ποτέ σε ένα τσούρμο που διψάει για αίμα -ανθρώπων ή άλλων ζώων, δεν έχει καμία απολύτως διαφορά- και να μην αντέχουμε στην ιδέα ότι συζούμε με αυτό το τσούρμο στον μάταιο τούτο κόσμο.

Αυτός είναι ένας από τους ταύρους που θανατώθηκαν χθες. Γλίστρησε στη γωνία, μέσα στον πανικό και στο ποδοβολητό, και τραυματίστηκε σοβαρά. Το σώμα του, όπως και των υπολοίπων, γεμάτο με στάμπες από πυρωμένες σφραγίδες. Το βλέμμα του, ούτε αγανακτισμένο ούτε εξοργισμένο: απορημένο. Απορημένο γιατί δεν ξέρει ποιος, πότε και γιατί τον δίκασε σε έναν τόσο εξευτελιστικό και βασανιστικό θάνατο.

Δεν ξέρω τι πάει στραβά με τον εγκέφαλό μου αλλά για κάποιον λόγο, κάθε φορά που βλέπω αυτή τη φωτογραφία, παίζει αυτόματα μέσα μου η μουσική του Τζέιμς Μποντ. Κοιτάζω αλλού, σταματάει. Ξανακοιτάζω τη φωτογραφία, ξανά η γνωστή μουσική.

Είναι που αυτός ο σκίουρος έχει κρεμαστεί ανάποδα στην προσπάθειά του να κλέψει αυτά τα λαχταριστά σποράκια που του έχουν γυαλίσει, που είναι τόσο φρέσκα και τόσο λαμπερά και τόσο ωραία σωριασμένα που κάνουν το στομάχι του να γουργουρίζει.

Η ταΐστρα, όμως, είναι σχεδιασμένη μόνο για πουλιά, και ο σκίουρος μην έχοντας ράμφος πολύ δύσκολα θα πάει σπίτι του χορτάτος...